Το συγκεκριμένο κείμενο θα εμπεριέχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Αν δεν είναι το μοναδικό, θα είναι σίγουρα από τα ελάχιστα ταξιδιωτικά άρθρα που θα αναφέρεται στο Angkor Wat και δε θα έχει ούτε μία εικόνα από το συγκλονιστικό αυτό ιερό τόπο. Ο λόγος είναι πως τα παρακάτω λόγια θα είναι αφιερωμένα στους ανθρώπους που έχουν σχηματίσει ολόκληρες κοινωνίες εντός του δημοφιλέστερου αρχαιολογικού χώρου της Καμπότζης. Άλλωστε έχω γράψει στο παρελθόν μερικά λόγια για τον σπουδαίο αυτό τόπο.
Είναι γνωστό σε όλους που αγαπούν έστω και στοιχειωδώς τα ταξίδια, πως το Angkor Wat αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά μέρη στο πλανήτη και ένας από τους προορισμούς με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Οι λόγοι για τη δημοφιλία του είναι πολλοί. Αποτελεί ένα από τα μνημεία παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς που προστατεύεται από την Unesco, η αρχιτεκτονική του σε μαγνητίζει, αποπνέει μια αύρα μυστηρίου, έχει αποτελέσει σκηνικό πασίγνωστων ταινιών και αμέτρητα άλλα που κατατάσσουν το συγκεκριμένο μνημείο στα διασημότερα μέρη της υφηλίου. Οι εικόνες του, επίσης βρίσκονται σε όλα τα άρθρα-αμερικανιές του τύπου “100 μέρη που πρέπει να δει κανείς πριν πεθάνει” , τα οποία με το ζόρι πρέπει να σε αγχώσoυν να δεις τα μέρη που θέλουν αυτοί και Νο1 θα πρέπει πάντα να είναι το Grand Canyon. Θα μπορούσε να ήταν μια μικρή παρένθεση η παραπάνω πρόταση.
Αποτελεί πραγματικότητα πως ξεχωρίζει για την ομορφιά του, όμως θεωρώ πως είναι από τα μέρη που έχουμε τοποθετήσει τόσο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας, το οποίο εν τέλει αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Ίσως η πληθώρα του κόσμου σχεδόν όλες τις ώρες που είναι ανοιχτό για το κοινό ή ενδεχομένως διότι το έχουμε δει σε εικόνες τόσες φορές όλοι μας που μόλις φτάσει κανείς εκεί είναι σα να γνωρίζει κάθε σπιθαμή του. Δεν γνωρίζω την απάντηση.
Κατόπιν σκέψεως και εσωτερικού μονολόγου, έφυγα λιγάκι απογοητευμένος μετά την επίσκεψη μου από το μεγαλύτερο ιερό τόπο του πλανήτη. Από τη μία με ταλαιπωρούσε ένας φοβερός στομαχόπονος από την προηγούμενη ημέρα, που δε με άφηνε να απολαύσω την επίσκεψη μου και από την άλλη, ο παράλληλος κόσμος γύρω από το Angkor Wat. Όπως είναι λογικό, όπου η εισροή τουρισμού είναι μεγάλη, αναλόγως μεγάλο είναι και το εισόδημα που εισέρχεται. Αυτό όπως φαντάζει φυσιολογικό αποτελεί αιτία να στηθεί μια ολόκληρη κοινωνία από ντόπιους που επιζητούν και αυτοί ένα κομμάτι από την τουριστική “πίτα”. Όταν μάλιστα το συγκεκριμένο μέρος βρίσκεται σε ένα από τα πιο ταλαιπωρημένα κράτη του πλανήτη και ένα από τα πιο φτωχά της Ασίας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα θελήσουν ένα μερίδιο από τούτη τη λαχταριστή τραγανή πίτα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, είναι μάλιστα απολύτως φυσιολογικό και θεμιτό. Είναι ένας τρόπος τόνωσης της τοπικής οικονομίας και αναμφίβολα δημιουργούνται πάμπολλες θέσεις εργασίας σε έναν τόπο που τις έχει πραγματικά τεράστια ανάγκη.
Στους χώρους γύρω από τα μνημεία της ευρύτερης περιοχής του Angkor έχουν σχεδόν στηθεί ολόκληροι οικισμοί. Εκεί μπορεί να βρεις κανείς μικρά εστιατόρια με τοπική κουζίνα, μικρομάγαζα με αναψυκτικά και ψιλικά και πλανόδιους πωλητές με κάθε λογής προϊόν που παραπέμπει ή προσπαθεί να παραπέμψει στο μνημείο. Μεταξύ άλλων, πολλά παιδάκια προσπαθούν να πουλήσουν μερικές καρτ-ποστάλ ή κάποια μικρά σουβενίρ στους κατά βάση εύπορους τουρίστες. Τα συγκεκριμένα ανήλικα συνήθως είναι τέκνα υπαλλήλων καθαριότητας του μνημείου ή παρακείμενων προαναφερθέντων μικρομάγαζων. Είναι λογικό να αποζητούν και αυτά ένα μεγαλύτερο εισόδημα για την οικογένεια τους, μιας έστω και ένα δολάριο να καταφέρουν να εισπράξουν από τους επισκέπτες, θα αποτελέσει ένα τεράστιο βοήθημα για αυτούς. Αυτό αποτελεί τη ρομαντική εκδοχή, ότι τα παιδάκια ενισχύουν το οικογενειακό εισόδημα και σε αυτό ελπίζω. Δε θα ήθελα να φανταστώ πως αποτελούν τα ανήμπορα γρανάζια ενός κυκλώματος εκμετάλλευσης.
Είναι όμως πράγματι στενάχωρο ένα τσούρμο σχεδόν ρακένδυτα μικρά, κάποια να εκλιπαρούν για μια αγορά και άλλα να πιέζουν με μαεστρία ενήλικου πωλητή τους τουρίστες. Σίγουρα γνωρίζουν ότι όποιοι βρίσκονται στους γύρω χώρους έχουν έρθει από μέρη μακρινά και έχουν δαπανήσει ένα μέσο μηνιάτικο της χώρας μόνο για εισέλθουν στον ιερό τόπο. Λογικό είναι να ελπίζουν σε μία πώληση.
Πέρα από τους μικρούς πωλητές υπάρχουν λογής λογής επαίτες, άνθρωποι της ασφάλειας του χώρου, αστυνομικοί, ντόπιοι με παραδοσιακές ενδυμασίες που φωτογραφίζονται έναντι αμοιβής, τεχνίτες αναστήλωσης, υπάλληλοι καθαριότητας, προσκυνητές, ξεναγοί, οδηγοί και αρκετοί ακόμη που γίνονται ένα με τους χιλιάδες καθημερινούς τουρίστες. Μέσα στην φυσική ομορφιά και στα αριστουργήματα της εποχής των Χμέρ, κινείται ένας παράλληλος εμπορικός κόσμος και ελπίζω το μέλλον αυτών των ευγενέστατων ανθρώπων να είναι από εδώ και πέρα λαμπρό. Οι κάτοικοι της Καμπότζη είναι ένας λαός που έχει περάσει πολλά στη σύγχρονη ιστορία του.
Προσκυνητές σε ένα από τα μνημεία του χώρου
Τεχνίτες που εργάζονται στα έργα συντήρησης
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως το Angkor Wat δεν αποτελεί ένα απλό μνημείο για τη χώρα. Είναι τόσο σημαντικό που βρίσκεται μέχρι και στη σημαία της Καμπότζη. Παράλληλα αποτελεί πόλο έλξης για εκατομμύρια ταξιδιώτες ανά τον κόσμο και κινεί την οικονομία της ευρύτερης περιοχής της Siem Reap. O ιερός αυτός χώρος έχει αντέξει πολλούς αιώνες και στέκει ακόμη όρθιο στις υγρές πεδιάδες της χώρας. Έχει γλυτώσει από τους παρανοϊκούς Ερυθρούς Χμερ που έσπειραν τον πανικό και την αναρχία, βυθίζοντας τη χώρα σε έναν αιματηρό εμφύλιο τη δεκαετία του ’70 και τώρα βρίσκεται εκεί να δίνει ελπίδα στον ντόπιο πληθυσμό που ζει από αυτό, καμαρώνοντας ταυτόχρονα για τον σπουδαίο πολιτισμό του παρελθόντος.
Για το τέλος σας φύλαξα τον φανερά “καταβεβλημένο” Bunnak, που με ξενάγησε με το δίκυκλο του
Αν αναζητάτε καταλύματα στην περιοχή ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
