Είναι κάποια μέρη στον τόπο καταγωγής σου, που έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Καταγόμενος από ένα παραθαλάσσιο χωριό, τα Νέα Βρασνά Θεσσαλονίκης, ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τριγυρνώ με το ποδήλατο και να καταλήγω στη θάλασσα. Βουτιές, κολύμπι μέχρι να ζαρώσει το δέρμα από τα δάκτυλα, ψαρέματα, βόλτα με το κανό μου και αρκετές ακόμη δραστηριότητες του υγρού στοιχείου.
Σε αντίθεση με τις υδάτινες ασχολίες ενός νέου γεννημένου στα 80’s, οι πρόγονοι μου ήταν άνθρωποι του βουνού. Ντόπιοι Μακεδόνες, για αιώνες εγκατεστημένοι στα Βρασνά (από εκεί κατάγονται όσοι εγκαταστάθηκαν πριν μερικές δεκαετίες στα Νέα Βρασνά), γνώριζαν τα βουνά στα ανατολικά του νομού Θεσσαλονίκης καλύτερα από την παλάμη τους. Ίσως ο οικισμός να απέχει μόλις 4 χιλιόμετρα από τη θάλασσα όμως στα μάτια τους έμοιαζε σαν μια τεράστια και συνάμα ανούσια δεξαμενή, μιας και δεν μπορούσαν να ποτίσουν με τούτο το νερό τα χωράφια και τα ζωντανά τους. Μάλιστα τα ψάρια που συνήθιζαν να τρώνε, ήταν ως επί το πλείστον από τη γειτονική λίμνη Βόλβη και το ποταμό Ρήχειο.
Όλοι αυτή η εισαγωγή είναι για να μεταφέρω όσο αυτό είναι δυνατό, την άρρηκτη σχέση ενός λαού που ναι μεν ζει δίπλα στη θάλασσα, με την αλμύρα να διαπερνά τους τοίχους του σπιτιού του, παράλληλα όμως, τα όρη είναι βαθιά χαραγμένα στο DNA τους.
Έτσι λοιπόν και γω, ως απόγονος ντόπιων Μακεδονομάχων (πηγή:Wikipedia) και ανθρώπων του βουνού θα ήταν αδύνατο να μη με έλκει το ορεινό στοιχείο. Τα βουνά περιβάλλουν τον τόπο μου και προσφέρουν μια ξεχωριστή ορεινή νότα σε ένα παραθαλάσσιο τόπο. Ένα από τα μέρη που ξεχωρίζω απέχει περίπου 10 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, τα μισά εκ των οποίων είναι δασικός δρόμος. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ταλαιπωρημένο ξύλινο κιόσκι που σου παρέχει απλόχερα μία από τις καλύτερες θέες στο Στρυμονικό κόλπο. Μια ξύλινη κατασκευή στην κορυφή ενός πετρώδη λόφου.
Έχοντας γράψει στο παρελθόν για το μονοπάτι του Άη Γιώργη στα Κερδύλια όρη, αυτή τη φορά θα αναφερθώ στο μικρό μονοπατάκι μετά την ομώνυμη μονή του 16ου αιώνα. Πρόκειται για ένα σύντομο καλοδιατηρημένο δρομάκι με μικρή ανηφορική κλίση. Περίπου 500 μέτρα σε μήκος θα σε οδηγήσουν στην άκρη του λόφου. Τα άγρια βότανα που φύονται στην περιοχή μοσχοβολούν κατά το διάβα σου και οι αγριοβελανιδιές, οι φλαμουριές και τα λοιπά δέντρα στέκουν πλάι του μονοπατιού, δίνοντας του μια επιπλέον ομορφιά. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποιος λαφιάτης να λιάζεται στα ξέφωτα. Από τη στιγμή όμως που του διέκοψες τη σιέστα, θα φύγει έντρομος και πιθανότατα απογοητευμένος που διαταράσσεται η ησυχία του. Μόλις όμως περπατήσεις λιγάκι ακόμη, σιγά σιγά θα αρχίσει να ξεπροβάλλει η θάλασσα και θα φτάσεις στη άκρη του λόφου. Στο πέτρινο μπαλκόνι του Αγίου Γεωργίου. Από εκεί μπορείς να αντικρίσεις από τη μία πλευρά μέχρι τον Άθω και από την άλλη μέχρι τη Θάσο. Όλος ο κόλπος απλώνεται μπροστά σου συμμετρικά μιας και βρίσκεσαι σχεδόν στη μέση. Όσο καθαρότερη από την υγρασία είναι η ατμόσφαιρα, τόσο μακρύτερα φτάνει το βλέμμα σου.
Ίσως δεν αποτελεί το πιο εντυπωσιακό κιόσκι του πλανήτη και σαφέστατα δεν βρίσκεται σε υψόμετρο που σου κόβει την ανάσα. Είναι όμως ένα από τα αγαπημένα μου σημεία μιας και βρίσκεται στην κορυφή ενός βραχώδη λόφου που μοιάζει παράταιρος στα καταπράσινα Κερδύλια όρη. Κάθε φορά που αντικρίζω το λόφο του Άη Γιώργη από τη θάλασσα, σκέφτομαι ότι κάποιος τυχερός απολαμβάνει τη θέα από το μικρό αυτό κιόσκι και ίσως έχει στήσει ένα πρόχειρο πικ νικ με τη παρέα του σε ένα από τα καλύτερα μπαλκόνια του Στρυμονικού κόλπου.
Για το μονοπάτι που οδηγεί στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.
Αν αναζητάτε καταλύματα στην περιοχή ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
COMMENT (1)
Pingback: monastiri_agiou_georgiou - Fyllou Apartment Asprovalta