Εδώ και 6 χρόνια, κάπου στα μέσα Οκτωβρίου διεξάγεται σε κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης ένας νυχτερινός ημιμαραθώνιος. Μια διοργάνωση που περιλαμβάνει έναν αγώνα 21 χιλιομέτρων και ένα δρόμο υγείας 5 χιλιομέτρων, που χρόνο με το χρόνο συγκεντρώνει όλο και περισσότερους συμμετέχοντες. Αναμφίβολα αποτελεί μια γιορτή για την πόλη, από όποια οπτική και να το δει κανείς.
Αν και μένω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, συμμετείχα μόνο μια φορά σε προηγούμενη διοργάνωση, καθώς πιστεύω πως ο συγκεκριμένος αγώνας δεν ταιριάζει στα προσωπικά μου δρομικά γούστα. Ίσως ο συνωστισμός , ίσως η υπερβολική διαφημιστική προβολή του και η εμπορευματοποίηση του δρομικού κινήματος , με κάνουν να μη θέλω να συμμετέχω ως δρομέας σε αυτή τη γιορτή. Πολύ πιθανό από δική μου παραξενιά. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν επικροτώ κάθε αθλητική προσπάθεια που γίνεται στην πόλη μου, με σκοπό να “αποκαναπεδοποιήσει” τους συμπολίτες μου. Έτσι λοιπόν φέτος όπως και άλλες φορές, στάθηκα σε κάποιο μη πολυσύχναστο σημείο της διαδρομής, για να χαρώ και να καμαρώσω φίλους συμμετέχοντες και να “ζηλέψω” την αξιέπαινη κούρσα τους, εκείνο το υπέροχο φθινοπωρινό απόγευμα της 14ης Οκτωβρίου.
Στο κείμενο αυτό δε θα σταθώ στο αγωνιστικό του κομμάτι ούτε στα πόσα χρήματα κερδίζει η διοργανωτική επιτροπή, αλλά στις αντιδράσεις που προξένησε η διοργάνωση, μετά το πέρας της. Πολλοί είναι εκείνοι που για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους κατέκριναν τη διεξαγωγή του αγώνα στο κέντρο της πόλης. Με την πρόφαση πως μεγάλο μέρος της Θεσσαλονίκης παρέμεινε κλειστό για σχεδόν μισή ημέρα, δεν είναι λίγοι που έβγαλαν περίσσιο διαδικτυακό μίσος για τον αγώνα και για τους δρομείς ειδικότερα.
Εδώ γεννάται ένα ερώτημα. Πως είναι δυνατόν μια διοργάνωση η οποία μάλιστα έχει προκηρυχθεί και ανακοινωθεί πάμπολλους μήνες πριν, να ενοχλεί τόσο πολύ? Όλοι αυτοί οι δήθεν θιγμένοι δηλαδή, από τις 365 του χρόνου, είχαν προγραμματίσει όλες τις δουλειές τους εκείνο το απόγευμα και δεν πρόλαβαν να τις φέρουν εις πέρας? Όπως κάνουν υπομονή στην παρέλαση, στις ψευτοπορείες των 40 ατόμων που κλείνουν την Εγνατία και την Τσιμισκή, στο gay pride, έτσι μπορούν να υπομείνουν το “βασανιστήριο” του ημιμαραθωνίου για λίγες ώρες, δε χάθηκε ο κόσμος. Σαφέστατα υπήρχε αναστάτωση στην κυκλοφορία, σίγουρα δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα , όμως η νοητή ζυγαριά του αντίκτυπου στην πόλη, γέρνει προς τη θετική πλευρά της.
Για ένα και μοναδικό απόγευμα οι πεζοί ήταν περισσότεροι από τα διπλοπαρκαρισμένα και αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία. Πολλοί σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους , φόρεσαν τα αθλητικά τους και έκαναν την προσπάθεια τους. Έστω και για την αυτοπροβολή μέσω των κοινωνικών δικτύων ή για μια selfie. Δικαίωμα τους. Ποιοι είμαστε εμείς οι υπόλοιποι που θα τους κατακρίνουμε? Η αστυνομία των κοινοποιήσεων? Αν πάλι ενοχλούμαστε τόσο πολύ, τα κοινωνικά δίκτυα μας δίνουν τη μαγική επιλογή του Unfollow και δεν εμφανίζονται ξανά μπροστά μας, ούτε με αθλητικά, ούτε με ταγιέρ και τραγιάσκα.
Από την άλλη πλευρά αν θέλουμε να θίξουμε τον οικονομικό αντίκτυπο στην πόλη, ο συνολικός τζίρος αν τον συγκρίνουμε με τα άλλα Σαββατόβραδα του Οκτωβρίου κλείνει με θετικό πρόσημο. Χιλιάδες δρομείς και συνοδοί ήρθαν από άλλες πόλεις, ακόμα και από το εξωτερικό και ξόδεψαν τα ωραία τους χρήματα στη Θεσσαλονίκη. Αθλητικός τουρισμός λέγεται αυτό και είναι ευρέως διαδεδομένο σε όλα τα προηγμένα κράτη. Αν θέλω να γίνω λιγάκι καυστικός και καχύποπτος θα προσέθετα πως οι περισσότερες διαμαρτυρίες ακούστηκαν από άτομα τα οποία τους χαλάστηκε το πρόγραμμα του σαββατιάτικου καφέ στην πόλη. Τότε που υπό «κανονικές συνθήκες» θα διπλοπάρκαραν το όχημα τους μπροστά στην καφετέρια και με ένα νεύμα όλο αυτοπεποίθηση θα είχαν παραγγείλει τον καφέ τους στον barista, πετώντας τα κλειδιά τους με ύφος στο τραπέζι. Λίγοι ήταν αυτοί, κυρίως εργαζόμενοι του κέντρου, που ενδεχομένως αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα. Oι οποίοι γνώριζαν για τη διοργάνωση μήνες πριν.
Σε μία πάλι ανάρτηση διέκρινα ένα μίσος απέναντι σε ορισμένους ευτραφείς που συμμετείχαν στη διοργάνωση. Διερωτώμαι ξανά. Ποιοι είμαστε όλοι εμείς που κρίνουμε την κυριούλα, τον παππούλη, τον υπέρβαρο, τον πιτσιρικά που θέλει να συμμετέχει σε μια τέτοια γιορτή? Εκτός από καθαρόαιμη κακοψυχιά απέναντι στους συμμετέχοντες, τέτοιου είδους αναρτήσεις κρύβουν μέσα τους και φασιστικές απόψεις περί άριων δρομέων. Οι δρόμοι υγείας και ο μαζικός αθλητισμός γίνονται για να μπορούν να συμμετέχουν οι πάντες (με ιατρική συγκατάθεση φυσικά). Ειδάλλως θα ονομαζόταν Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 5 και 21 χιλιομέτρων αντίστοιχα που θα απευθυνόταν σε επαγγελματίες αθλητές. Αν βασανίζεσαι μέσα σου για τις selfies των ευτραφών και για το ότι ήταν το κέντρο εν μέρει κλειστό για μερικές ώρες, τότε δε σου φταίει ο ημιμαραθώνιος. Φταίνε πολλά περισσότερα που κρύβονται μέσα σου και αξίζει να τα αναζητήσεις ήρεμος , με ένα ποτήρι κρασί στο μπαλκόνι σου.
Σε μία πόλη που δε διαθέτει χώρους άθλησης, τέτοιου είδους διοργανώσεις προάγουν τον υγιεινό τρόπο ζωής και το μαζικό αθλητισμό. Θα σταθώ στη δήλωση ενός παιδιού που είπε σε μία συνέντευξη “με ενέπνευσε ο πατέρας μου, που τρέχει και γυμνάζεται” , όταν εμείς οι παλαιότερες γενιές μεγαλώσαμε με τα πρότυπα του καφενείου και του τσιγάρου στην τραπεζαρία. Αυτό λέει πολλά και συγνώμη αν χαλάστηκε ο σαββατιάτικος καφές ορισμένων. Εξάλλου η πόλη ανήκει σε όλους και όχι μονάχα σε μια μερίδα ανθρώπων που δεν συμπαθούν το τρέξιμο. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να είναι έτοιμο το Μετρό και να μην έχουμε προβλήματα με την κυκλοφορία.
Επιπλέον καμία διοργάνωση δεν έγινε εις βάρος κάποιων. Κανείς δεν πήγε στην αυλή ή στο σαλόνι κανενός να τρέξει. Από τις 8760 ώρες της χρονιάς, 8 αφιερώθηκαν για το δρομικό κοινό της πόλης. Μην αφήνεται τη γκρίνια να σας κυριεύσει. Δε χρειάστηκε και πολύ έρευνα για να διαπιστώσει κανείς πόσα χαμόγελα προσέφερε αυτό το δρομικό γεγονός. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων έφυγε χαρούμενη και οι ενδορφίνες που παρήγαγαν, πλημμύρισαν τον οργανισμό τους με αισθήματα ευφορίας. Μακάρι όλοι κάποια στιγμή να ζήσουν αυτό το συναίσθημα. Σε εποχές γκρίζες που τα σκυθρωπά πρόσωπα υπερτερούν, ας αφήσουμε τον κόσμο να νιώσει λιγάκι χαρά και ας είναι η χαρά της selfie.
