Όλα ξεκινούν ξημερώματα Κυριακής στην πλατειά Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, εκεί είναι ο τόπος συνάντησης των δρομέων προκειμένου να οδηγηθούν με λεωφορεία στον χώρο εκκίνησης , στην Πέλλα τη γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Φτάνοντας εκεί λοιπόν μας υποδέχθηκε η βροχή και γνωρίζαμε εξ αρχής τις διαθέσεις του καιρού. Στην αφετηρία βρέθηκαν 1600 δρομείς από όλη την Ελλάδα και από πολλά μέρη του εξωτερικού.
Η διαδρομή λίγο πολύ είναι γνώστη σε όλους, κακά τα ψέματα δεν είναι και το πιο εξωτικό μέρος της πατρίδος μας. Τρεχάτε ποδαράκια μου λοιπόν συντρόφια μουσικής ή όχι (εγώ προτίμησα ελληνικά ροκ και punk ακούσματα). Κάθε πέντε χιλιόμετρα υπερπλήρεις και υπερφιλόξενοι σταθμοί με ωραίους εθελοντές, διασώστες είχε παντού σε όλη τη διαδρομή και γενικά ήταν πολύ καλά οργανωμένος αγώνας και δικαιολόγησε τον τίτλο του ως διεθνής. Τα χιλιόμετρα με το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας κατά τη γνώμη ήταν μεταξύ 37ου και 40ου χιλιομέτρου στην αδιάφορη αισθητικά είσοδο της πόλης. Mετά την είσοδο του λιμανιού με τη βοήθεια του πλήθους που επευφημεί και μιας και έχει κανείς οπτική επαφή με τον τερματισμό τα δυο τελευταία χιλιόμετρα είναι πιο ευχάριστα.
Είναι πραγματικά γεγονός πάντως ότι όπως και να προετοιμαστεί κανείς για έναν μαραθώνιο ότι διατροφή και τακτική να ακολουθήσει κατά την προετοιμασία του, αυτό που θα οδηγήσει τον δρομέα στον τερματισμό είναι η ψυχή. Η κόπωση θα επέλθει όσο καλά προπονημένος και αν είσαι. Στον τερματισμό όλα τα συναισθήματα παρελαύνουν από το μυαλό του αθλητή λύτρωση, χαρά, πόνος και αίμα δάκρυα και ιδρώτας που λέει και το άσμα του Σάκη του Ρουβά. Ο απολογισμός 1600 δρομείς, 1600 διαφορετικοί στόχοι, 1600 νικητές.
Μπράβο σε όλους ξεχωριστά.