Ένα όμορφο φθινοπωρινό πρωινό, ήταν αυτό της 4ης Οκτωβρίου στην ορεινή Χαλκιδική. Το πολύπαθο όρος Κάκκαβος είχε φορέσει τα γιορτινά του, για να υποδεχθεί δεκάδες αθλητές από διάφορα μέρη της χώρας μας. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο πολιτιστικός σύλλογος και ο σύλλογος γυναικών Μεγάλης Παναγιάς, μας παρότρυναν να “Ξεσκουριάσουμε” στις Σκουριές. Σε έναν ορεινό αγώνα, μήκους 24,4 χιλιομέτρων και 1268 μέτρων, θετικής υψομετρικής ανάβασης.
Η τοπική κοινωνία σύσσωμη, αγκάλιασε την διοργάνωση που στόχο έχει να αναδείξει μέσω του αθλητισμού, τη φυσική ομορφιά του ευλογημένου αυτού τόπου, καθώς και τις σοβαρές απειλές που υφίσταται από την “ανάπτυξη”. Μία ανάπτυξη που ευνοεί ορισμένους εις βάρος όλων.
Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν κατά κάποιο τρόπο γνώριμος για το Runvel, διότι είχε παρευρεθεί και τρέξει εκεί, την πρώτη χρονιά της διοργάνωσης. Οπότε, αφενός το πανέμορφο βουνό και αφετέρου ο άνισος αγώνας των κατοίκων κατά της βάρβαρης αυτής εκμετάλλευσης, μας έκανε να ανυπομονούμε για να ξανατρέξουμε και να Ξε Σκουριά Σουμε στην ορεινή Χαλκιδική.
Από αγωνιστικής πλευράς τώρα, όλα ήταν έτοιμα στη γραφική πλατεία της Μεγάλης Παναγιάς και εφόσον έγινε η τεχνική ενημέρωση, δόθηκε η εκκίνηση στις 10:15. Ανανεωμένοι και ορεξάτοι ξεχυθήκαμε στα στενά του χωριού και αρχίσαμε σταδιακά να ανηφορίζουμε προς τα όρη. Τα πρώτα έξι χιλιόμετρα του αγώνα είναι ουσιαστικά μια ανάβαση με διάφορες κλίσεις . Τα μονοπάτια είναι άνετα και “ευρύχωρα” , αποφεύγοντας έτσι τον συνωστισμό. Ο κάθε δρομέας έχει τη δυνατότητα να επιλέγει το ρυθμό που θα τρέχει, δίχως να ενοχλείται ή να επηρεάζεται από άλλους αθλητές.
Έπειτα ακολουθούν εννέα όμορφα χιλιόμετρα με ήπιες κλίσεις. Τα περισσότερα από τα οποία αποτελούνται από μονοπάτια και ορισμένα, από γιγαντιαίων διαστάσεων δασικούς δρόμους, που θα ζήλευαν και στην επαρχία Saskatchewan του Καναδά. Ήμασταν τυχεροί που τρέχαμε σε έργα “ανάπτυξης”, συντροφιά με τόνους κομμένων κορμών δέντρων. Φυσικά κάθε άλλο παρά μοναχικός δεν ήταν ο αγώνας. Άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο πιο αστυνομοκρατούμενος αγώνας ορεινού τρεξίματος και ίσως δικαιούται και μία θέση στο βιβλίο με τα ρεκόρ Guinness. Σε ένα σημείο μάλιστα του αγώνα είχαμε και “κερκίδα” από τους εργαζόμενους στα μεταλλεία και από κλούβες των ΜΑΤ. Ήταν παρατεταγμένοι κοντά στο σεληνιακό τοπίο που εδημιούργησε το καναδικό δολάριο.
Νιώθοντας ασφάλεια από την προστασία των ενστόλων συνεχίσαμε την πορεία μας. Κάπου εκεί στο 15ο χιλιόμετρο μετά τον τρίτο σταθμό τροφοδοσίας, ξεκινά ένας μικρός αλλά έντονος “Γολγοθάς” για τους δρομείς.
Εδώ θα μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους:
Όπως λέγεται ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου, έτσι και στο σημείο αυτό, το 1/3 των υψομετρικών διαφορών (περίπου 400 μέτρα) “μαζεύεται” στο 1/12 της συνολικής διαδρομής (σε 2 από τα 24 χιλιόμετρα). Σας μπέρδεψα με τα ποσοστά, αλλά όσοι κατέκτησαν τούτη την επώδυνη πλαγιά ίσως νιώθουν ακόμα την κούραση και την ικανοποίηση αυτής της κατάκτησης. Τα πολύχρωμα τελάρα με τα καρύδια μας αποχαιρετούσαν στην αρχή της ανηφόρας και το τέταρτο στεκ με τα απαραίτητα εφόδια ήταν το καλύτερο φινάλε αυτής. Ένα κομμάτι της διαδρομής, μόλις 2 χιλιομέτρων σε μήκος, αλλά με κλίσεις που έφταναν το 41% καταλαβαίνει κανείς πόσο απαιτητική ήταν τούτη η ανάβαση.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα ο αγώνας δεν έχει κάποια έντονη δυσκολία και τα τελευταία χιλιόμετρα του, είναι άκρως απολαυστικά. Την προσοχή του δρομέα απαιτεί η τελευταία βραχώδη κατηφόρα που οδηγεί στο χωριό. Πρόκειται για ένα τεχνικό μονοπάτι όπου τα βήματα οφείλουν να είναι σταθερά και προσεκτικά προς αποφυγή τραυματισμών.
Ήταν ένα επιτυχημένος και καλά οργανωμένος αγώνας. Η σήμανση ήταν πολύ καλή , οι σταθμοί εφοδιασμού ήταν υπερπλήρεις και τοποθετημένοι στα σωστά σημεία . Οι εθελοντές και οι φίλοι φωτογράφοι ήταν άψογοι και τα μονοπάτια σε πολύ καλή κατάσταση.
Το κόστος για το δρομέα ήταν 8 ευρώ και η τσάντα του αθλητή περιείχε ένα όμορφο μπλουζάκι, μια κεραλοιφή, φρέσκια ρίγανη και ενημερωτικά έντυπα για τον αγώνα των κατοίκων απέναντι σε πολλούς Γολιάθ.
Στο τέλος του αγώνα, μας περίμενε και ένας εκπληκτικός μπουφές που ετοίμασαν οι γυναίκες του χωριού. Όλα πήγαν καλά. Η πλατεία της Μεγάλης Παναγιάς και το βουνό, γέμισαν με κόσμο που αγαπά τη φύση και αγωνίζεται για αυτήν.
Εύκολα διαπιστώσαμε ότι ο πραγματικός χρυσός τελικά είναι το νερό και τα δάση μας!
Ο επίλογος είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη περισσότερα σε όλους τους εθελοντές, μιας και χωρίς αυτούς κανένας αγώνας δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί.
Στο FB θα μας βρείτε στο RUNVEL.
Έτρεξε, έγραψε, φωτογράφισε ( όσο μπορούσε) ο Κώστας Φυλακτός.
Καλούς αγώνες και καλά ταξίδια να έχουμε.
