Κάθε ταξίδι με τρένο αποτελεί από μόνο του μια ξεχωριστή εμπειρία. Είναι σίγουρα από τους πιο ασφαλείς τρόπους μετακίνησης και προτιμάται μεταξύ άλλων, από τους ταξιδιώτες με χαμηλό budget. O σιδηρόδρομος προσφέρει περισσότερες ανέσεις απ’ότι το λεωφορείο, μιας και μπορείς παράλληλα με το ταξίδι, να περπατήσεις, να βρεις κάτι να τραφείς, να χρησιμοποιήσεις τουαλέτα και αρκετά ακόμα.
Ένα από τα ομορφότερα ταξίδια με τρένο που έχω κάνει στη ζωή μου, ήταν τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μου στη Σρι Λάνκα. Ήταν το δρομολόγιο από την πρωτεύουσα Κολόμπο, μέχρι την ιστορική Anuradhapura στο βορρά της χώρας. Υπό κανονικές συνθήκες, τούτη η διαδρομή θα διαδραματιζόταν την επόμενη μέρα, όμως ακύρωσα μια επιπλέον διανυκτέρευση που θα πραγματοποιούσα στο Κολόμπο, ώστε να ξεχυθώ γρηγορότερα στην ενδοχώρα. Προτίμησα να ακυρώσω μια προπληρωμένη βραδιά και να χάσω τα χρήματα, από το να ξοδέψω μια πολύτιμη μέρα των διακοπών μου στο αδιάφορο και γεμάτο υγρασία Κολόμπο.
Με το σακίδιο στην πλάτη, βρέθηκα με ένα tuk tuk, στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, ο οποίος βρίσκεται σε μία από τις πιο πολύβοες και “παρατημένες” γειτονιές της πρωτεύουσας. Έχοντας εξασφαλίσει το εισιτήριο μου, περίμενα να περάσει λίγη ώρα, ώστε να ξεκινήσω για το μακρύ μου ταξίδι. Η διαδρομή ήταν περίπου 200 χιλιομέτρων και διήρκεσε κοντά στις 8 ώρες.
Ναι, 8 ώρες, δεν έκανα λάθος.
Τα τρένα στη χώρα, δεν είναι και τα πιο σύγχρονα του πλανήτη. Παράλληλα κάνουν αρκετές στάσεις και δε θεωρώ πως αγχώνεται ιδιαίτερα κανείς, ώστε να φτάσει στον τελικό προορισμό του. Σε πολλές ιστοσελίδες, αναφέρουν πως το δρομολόγιο διαρκεί λιγότερο από 5 ώρες. Μάλλον έκανε κενά το χρονόμετρο τους και μείωσε τη διαδρομή κατά ένα τρίωρο ή βρήκαν κάποιο τρένο τελευταίας τεχνολογίας που μου διέφυγε. Προσωπικά έκανα περίπου 8 ώρες και οφείλω να το τονίσω.
Έτσι απλώνουμε τις μπουγάδες μας, εμείς στη Σρι Λάνκα.
Λίγο πριν ξεκινήσει η αμαξοστοιχία, με προσέγγισε ένας νεαρός που παρίστανε τον κωφάλαλο και προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει στην εύρεση της θέσης μου στο τρένο. Αφού τον ευχαρίστησα και με νοήματα του έδειξα πως δε θα χρειαστώ της βοήθεια του, επέμενε γεμάτος ευγένεια να με οδηγήσει μέχρι την αναγραφόμενη θέση μου. Οι ευχαριστίες από πλευράς μου συνεχίστηκαν και απευθείας αντιλήφθηκα ότι κάπου το πήγαινε. Φυσικά αποσκοπούσε σε κάποιο φιλοδώρημα, το οποίο εξ’αρχής ήμουν διατεθειμένος να δώσω. Ο νεαρός ντόπιος, έβγαλε από τη τσέπη του ένα τετράδιο με υπογραφές προηγούμενων ταξιδιωτών με αναγραφόμενο το “δήθεν” φιλοδώρημα που άφησαν, καθώς και την υπογραφή τους. Τα ποσά ήταν υπέρογκα για μια τέτοιου τύπου βοήθεια. 30$, 20$ το λιγότερο 10$ , όταν το εισιτήριο της διαδρομής μετά βίας περνούσε τα 3$. Να υπενθυμίσω πως ήταν η δεύτερη μου μέρα στη χώρα και δεν είχα προσαρμοστεί πλήρως στις ισοτιμίες. Εν τέλει άφησα περίπου 2$ και δεν υπέγραψα στο αυτοσχέδιο καταστατικό του. Μια μικροαπατεωνιά στις ράγες των τρένων. Φυσικά τα ποσά δίπλα από την υπογραφή, τα προσέθετε ο ίδιος ο νεαρός, μιας και ο γραφικός χαρακτήρας ήταν ίδιος. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο Angkor Wat στην Καμπότζη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Αυτοσχέδιο παιχνίδι του εθνικού σπορ της χώρας, κρίκετ.
Οι θορυβώδεις μηχανές πήραν μπρος και το τρένο ξεκίνησε, αρχίζοντας να εγκαταλείπει τον αστικό ιστό. Οι παραγκουπόλεις των προαστίων, μοιάζουν πνιγμένες στην τροπική βλάστηση και σε πολλά σημεία τα στάσιμα ύδατα, δημιουργούν ένα μη φιλικό περιβάλλον. Όσο το τρένο απομακρύνεται από το Κολόμπο, τόσο ξεπροβάλλει η ομορφιά της αυθεντικής Σρι Λάνκα. Το βαθύ πράσινο, σχεδόν μονοπωλεί και οι διάφορες στάσεις μοιάζουν σαν μικρή ανάπαυλα από τούτη την υπέροχη μονοτονία.
Καθώς περνούσαμε από διάφορες μικρές πόλεις με δυσανάγνωστα ονόματα, πλανόδιοι πωλητές τροφίμων, επιβιβάζονταν στο τρένο για να προωθήσουν την πραμάτεια τους. Οι μεζέδες έδειχναν πεντανόστιμοι, αλλά οι συνθήκες υγιεινής δεν ήταν και οι ιδανικότερες.
Είναι γεγονός πως οι εικόνες της υπαίθρου, εναλλάσσονταν συνεχώς. Η αγροτική ζωή της νήσου, έμοιαζε να είναι βγαλμένη από άλλη εποχή. Όλες οι εργασίες γινόταν χειρωνακτικά ή με τη βοήθεια ζώων. Οι ορυζώνες και οι καλλιέργειες φοινοκόδεντρων, έδειχναν τόσο προσεγμένα και οι ντόπιοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά, ώστε να τα χωράφια τους να αποδώσουν τα μέγιστα.
Εν τω μεταξύ η ζωή στα βαγόνια κυλούσε ομαλά. Θα ήταν αναληθές αν σας έλεγα πως στο τρένο υπήρχαν αρκετοί τουρίστες. Από ότι φάνηκε, το δρομολόγιο εξυπηρετούσε τις ανάγκες των ντόπιων, με τους ταξιδιώτες να αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό, σχεδόν μηδαμινό.
Οι Σριλανκέζοι φιλικοί και διακριτικοί απολάμβαναν τη διαδρομή και ορισμένοι από αυτούς έκαναν ορισμένα ακροβατικά στις πόρτες του τρένου, προφανώς διότι κυριαρχήθηκαν από ανία και έπρεπε με κάποιο τρόπο να νιώσουν λίγη αδρεναλίνη.
Μόλις ο ήλιος έδυσε, πλησιάσαμε στην ιστορική πόλη της Anuradhapura και ο κάθε ένας από τους επιβάτες πήρε το δρόμο του. Δεν χωρά αμφιβολία πως η συγκεκριμένη διαδρομή, παρά το ότι ήταν πολύωρη, υπήρξε μία από τις ομορφότερες του οδοιπορικού μου στη χώρα. Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν, χαμένο χρόνο, το διάστημα που σπαταλούμε στα μέσα μεταφοράς. Αυτή η άποψη με βρίσκει αντίθετο, μιας και είναι από τα λίγα μέρη στα οποία, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις συνήθειες των ντόπιων, ενώ παράλληλα να απολαμβάνει τη θέα, μέσα από την άνεση του βαγονιού του.
Mr. Runvel
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
COMMENT (1)
olympiannazoudia
()
Πολύ ωραίο οδοιπορικό! Η Σρι Λάνκα είναι από τα μέρη που θα θέλαμε να επισκεφτούμε… Θα μελετήσω το blog σου τώρα που έχω χρόνο! Να είσαι καλά.και σύντομα να ταξιδέψουμε ξανά!