*Το κείμενο αυτό αποτυπώνει τις πρώτες εντυπώσεις ενός ταξιδιώτη κατά την είσοδο του στη χώρα, καθώς και την αγάπη των ντόπιων αξιωματούχων για τη γραφειοκρατία.
Ήταν μια ήρεμη βραδιά κάπου εκεί στα αεροδρόμια της νοτιοανατολικής Ασίας. Έχοντας μόλις μεταβεί στο διεθνές αεροδρόμιο της Μπανγκόκ από τη Σιγκαπούρη, περίμενα για μερικές ωρίτσες περιφερόμενος, συντροφιά με το backpack μου. Επόμενος προορισμός ήταν ένα από τα ονειρεμένα ταξίδια της ζωής μου και ένα από τα ισχυρά ταξιδιωτικά μου απωθημένα, η Καμπότζη.
Όπως πάντα νηστικός και αδιάφορος στα απανταχού terminal του πλανήτη επιβιβάστηκα για την πολυπόθητη αυτή αερομεταφορά. Η πτήση από την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης για το διεθνές αεροδρόμιο της Σιέμ Ριπ διήρκεσε λιγότερο από μία ώρα. Το αεροπλάνο μετά βίας έπιασε υψηλό υψόμετρο και τα φώτα της επαρχίας μας συνόδευαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Μόλις τα φώτα αυτά ελαχιστοποιήθηκαν ή ακόμη καλύτερα εξαφανίστηκαν, καταλάβαμε ότι πλέον είμαστε στον εθνικό εναέριο χώρο της χώρας των Χμερ.
Δίχως να το αντιληφθούμε προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο της Σιέμ Ριπ. Ένας μικρός αεροδιάδρομος συντροφιά με ένα συμπαθητικό διώροφο κτίσμα συνέθεταν τούτο το διεθνές καμάρι της χώρας. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο της οικονομικής Airasia (που σημειωτέον είναι πολύ καλή και οι ιπτάμενοι συνοδοί εξυπηρετικότατοι και πανέμορφοι), προχωρήσαμε στο σκοτεινό και ταπεινό διάδρομο που μας οδηγούσε στον έλεγχο των διαβατηρίων.
Εκεί είναι που ξεκινά ένας μίνι Γολγοθάς, αναμονής και υπομονής. Στοιχισμένοι και ήρεμοι παραλάβαμε το 1ο έγγραφο της υγειονομικής υπηρεσίας της χώρας, που μας ενημέρωνε για τα μέτρα προφύλαξης από την ελονοσία και άλλες ασθένειες. Παράλληλα τούτο το κίτρινο έντυπο, μας προειδοποιούσε αν έχουμε κάποια περίεργα συμπτώματα υγείας να επισκεφτούμε άμεσα κάποιο νοσοκομείο.Ήταν λιγάκι απότομη η πρώτη ενημέρωση που παράλληλα σε προϊδέαζε ότι εισέρχεσαι σε μια χώρα πάμφτωχη με κρούσματα ύπουλων ασθενειών. Έχοντας προχωρήσει πέντε βήματα και κρατώντας στα χέρια μας τα τρία έντυπα που συμπληρώσαμε κατά τη διάρκεια της πτήσης , μεταβήκαμε στη 2η ουρά που αναμένεις για να παραλάβεις το έντυπο που θα συμπληρώσεις, ώστε να εγκριθεί η visa. (Είναι προτιμότερο να προμηθευτείτε τη visa σας, διαδικτυακά).
Στη σειρά νούμερο 3 περίμενες να το παραδώσεις συμπληρωμένο, μαζί με το διαβατήριο, έχοντας μαζί σου ως όφειλες μια φωτογραφία διαβατηρίου και 30$. Για όλους εμάς που δεν είχαμε μεριμνήσει να προμηθευτούμε δολάρια (δε δέχονται κάρτες, μόνο μετρητά) , μας περίμενε η σειρά νούμερο 4 για το ένα και μοναδικό ΑΤΜ στο χώρο των αφίξεων, το οποίο δίνει μόνο δολάρια και κρατά 5$ για προμήθεια.
Εφόσον έχεις ξεμπερδέψει με την παράδοση των προηγουμένων, περιμένεις στην 5η ουρά αναμένοντας να ακούσεις το όνομά σου και να παραλάβεις το διαβατήριο σου. Μιας και το παρέλαβες το πολυπόθητο, μη θεωρήσεις πως ξεμπέρδεψες. Αυτό γιατί η 6η σειρά είναι εκεί και σε περιμένει. Αγέλαστοι κρατικοί υπάλληλοι με χαρακτηριστική βραδυπορία, σου δίνουν τα προσωπικά σου έγγραφα. Μόλις έρθει η σειρά σου, ποζάρεις για μία αρχειακή φωτογραφία (θυμίζω είχαμε δώσει ήδη μια φωτογραφία διαβατηρίου). Έπειτα εφόσον δώσεις τα δακτυλικά-παλαμικά σου αποτυπώματα και των δυο χεριών, μη θαρρείς πως τελείωσες. Η υπομονή είναι αρετή.
Βαθιές ανάσες και προς ολοταχώς στη σειρα Νο 7. Την πιο ανούσια απ’όλες.Εκεί είχες την υποχρέωση να αφήσεις ένα από τα έγγραφα που μας είχαν δώσει στο αεροπλάνο και αφορούσε το τελωνείο.
Κάπως έτσι κοπιαστικά, κάνει τα πρώτα εκατό βήματα στην Καμπότζη ο νεοεισελθέντας ταξιδιώτης. Έχοντας βγει από το κτήριο αρχίζει ο αγώνας της επιλογής του μέσου μεταφοράς για τον προορισμό σου. Σε ένα καλά οργανωμένο κιόσκι, ένας νεαρός σε βοηθούσε να επιλέξεις τον τρόπο μετάβασής σου, αποφεύγοντας έτσι τον συνωστισμό και τα παζάρια. Όντας βράδυ, προτίμησα ένα δίκυκλο ταξί με οδηγό τον Bunnak , ο οποίος εξελίχθηκε, ως ο ξεναγός μου στο μνημείο του Angkor Wat , την επόμενη ημέρα.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Καμπότζη είναι μια όμορφη αλλά ταλαιπωρημένη χώρα. Οι κάτοικοι μοιάζουν να μην έχουν συνέλθει ακόμα από τον αιματηρό εμφύλιο της δεκαετίας του ΄70. Οι τουριστικές υποδομές είναι σε νηπιακό στάδιο. Ίσως όμως αυτό το στοιχείο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη γοητεία της. Στη χώρα αγαπούν τη γραφειοκρατία και αυτό γίνεται αντιληπτό από την πρώτη στιγμή. Δίχως αμφιβολία όμως η Καμπότζη είναι ένα γαλλικής επιρροής, στολίδι της Ινδοκίνας.
*Η έξοδος μου από την χώρα έγινε οδικώς μέσω του μεθοριακού σταθμού του Prum και ο έλεγχος των πειστηρίων μου διήρκεσε μόλις 2 λεπτά. Για να σε ξεφορτωθούν δε χάνουν πολύτιμο χρόνο,πράγμα που βολεύει τον ταξιδιώτη.
