Είναι πράγματι παράξενο, όμως στους περισσότερους από εμάς, στο άκουσμα και μόνο της λέξης Ρουμανία, μας έρχεται στο νου ο ηγέτης που στιγμάτισε την πολιτική ζωή της χώρας κατά την προηγούμενο αιώνα, ο Νικολάε Τσαουσέσκου. Του ανθρώπου που ήταν στο τιμόνι της χώρας από το 1965 έως το 1989, δημιουργώντας ένα αμφιλεγόμενο κομμουνιστικό καθεστώς που αγαπήθηκε κατά κάποιο τρόπο από τη δύση και επηρεάστηκε αρκετά από τη Βόρεια Κορέα.
Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω όσο αυτό είναι εφικτό σε μερικές εκατοντάδες λέξεις, την ξενάγηση με θέμα η “Κομμουνιστική ιστορία της πόλης”, που μας παρείχε μια νεαρή μηχανικός, της οποίας η αγάπη για την πόλη της και για την ιστορία, την ώθησαν ώστε να αποκτήσει και δίπλωμα ξεναγού. Όλα όσα θα γραφούν θα αποτελούν μετάφραση των λεγομένων της και θα αποτελούν τις ιστορικές πληροφορίες που μας μετέφερε, καθώς και τις προσωπικές εμπειρίες αυτής και των οικείων της, κατά τη διάρκεια του καθεστώτος.
Όσο παράξενο και να ακούγεται, η συγκεκριμένη δίωρη ξενάγηση ξεκίνησε από έναν ναό. Συγκεκριμένα από την εκκλησία του Ρουμανικού Πατριαρχείου, εκεί μάλιστα κατοικεί και ο αρχιεπίσκοπος της Ρουμανίας. Λιγάκι οξύμωρη αρχή, μιας και στο καθεστώς οι θρησκευτικές λατρείες ήταν απαγορευμένες στην προσπάθεια επιβολής ενός κομμουνιστικού ιδεώδους.
Το εν λόγω σημείο αν και βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, μοιάζει περισσότερο με εξοχή. Απόλυτη ησυχία, πλακόστρωτα στενάκια και πανύψηλα φυλλοβόλα δέντρα περιστοιχίζουν το ναό. Κατηφορίζοντας λιγάκι εισήλθαμε σε μια μικρή γειτονία με σπίτια από σχεδόν κάθε δεκαετία του περασμένου αιώνα. Αρκετά από αυτά ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά τα περισσότερα έμοιαζαν να ρημάζουν. Ο λόγος που οδηγεί στην παρακμή των συγκεκριμένων κτιρίων είναι ως επί τω πλείστων η μη ύπαρξη ξεκάθαρου ιδιοκτήτη. Πολλά από τα κτίρια που άνηκαν σε ιδιώτες προ του καθεστώτος, δημεύτηκαν από την κυβέρνηση. Κάποια από αυτά χορηγήθηκαν σε άλλους ή δόθηκαν ως αντάλλαγμα, κατά συνέπεια σε πολλές ιδιοκτησίες να υπάρχουν δύο οι και περισσότεροι οικιστές που τις διεκδικούν. Τούτες οι χρονοβόρες δικαστικές διαδικασίες άφησαν στο έλεος του χρόνου και των καιρικών συνθηκών αναρίθμητες κατοικίες στην πόλη και στη χώρα γενικότερα. Πολλά παρατημένα κτίσματα κατοικούνται πλέον από οικογένειες τσιγγάνων ή από αστέγους τοξικομανείς. Σε άλλα κτίσματα πάλι έχει ξεκαθαρίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς στον ένα όροφο και είναι σύνηθες να αντικρίσει κανείς για παράδειγμα, το ισόγειο ανακαινισμένο και τον πρώτο όροφο να ρημάζει.
Μέσα στα πλαίσια της ουτοπίας του Τσαουσέσκου, όπως μας είπε η ξεναγός, υπήρχε ένα πλάνο ριζικής αλλαγής στην εικόνα της πόλης. Μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η πλειοψηφία των κτισμάτων της πόλης ήταν διώροφες κατοικίες, οι οποίες πολλές φορές διέθεταν ένα μικρό κατάστημα στο ισόγειο. Άλλα κτίρια αποτελούσαν αρχιτεκτονήματα από την εποχή της μοναρχίας στη χώρα ή από τον μεσοπόλεμο. Ο Πατέρας του λαού , όπως ήθελε να τον αποκαλούν, είχε άλλα πλάνα για το νέο Βουκουρέστι. Όντας απόλυτα γοητευμένος από τη δόμηση της Πιονγκ Γιανγκ της Βορείου Κορέας, ονειρευόταν μία πόλη με φαρδιές λεωφόρους, ογκώδη δημόσια κτήρια και πολυκατοικίες εκατοντάδων ισόποσων διαμερισμάτων.
Όσο περνούσαν τα χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση, γινόταν όλο και πιο εμμονικός, μας είπαν, με αποτέλεσμα ολόκληρες γειτονιές να κατεδαφιστούν μέσα σε ένα 24ωρο και στη θέση τους να δημιουργηθεί η νέα πόλη. Οι ιδιοκτήτες εφόσον ελάμβαναν την ειδοποίηση της εκκένωσης και της μετοίκησης σε κάποιο διαμέρισμα, είχαν το διάστημα λιγότερο των δύο ημερών για να μαζέψουν τα υπάρχοντα τους και να μετακομίσουν. Η κυβέρνηση δεν ήθελε αναταραχές και εξέγερση των κατοίκων, οπότε τεχνηέντως δεν τους έδινε κανένα περιθώριο οργάνωσης. Στους δρόμους όπου έπαιζαν παιδιά, πλέον τη θέση τους είχαν πάρει οι μπουλντόζες οι οποίες για μεγάλο χρονικό διάστημα ισοπέδωναν γειτονιές. Η φωτογράφηση την περίοδο αυτή φυσικά απαγορευόταν και η ξεναγός μας έδειξε κάποιες εικόνες της καταστροφής, οι οποίες τραβήχτηκαν από κάποιους τολμηρούς της εποχής. Ήταν πράγματι συγκλονιστικό να βλέπει κανείς ολόκληρες περιοχές, όσο περίπου το μέγεθος της Βενετίας ισοπεδωμένες.
Κατά τη συνέχεια της ξενάγησης μας προσπεράσαμε κάποια εναπομείναντα διώροφα και βρεθήκαμε σε πανύψηλες σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες. Είναι αλήθεια πως αν και δεν είμαι γνώστης της αρχιτεκτονικής, έχω φυσικά αισθητική και στα μάτια μου τέτοιου τύπου κτίρια μοιάζουν κακόγουστα . Καταλαβαίνω πως για την ανάγκη στέγασης όλου του λαού, η αισθητική όπως είναι λογικό ερχόταν σε δεύτερη μοίρα, αλλά δεν παύουν να είναι καταθλιπτικά. Επίσης παράδοξο αποτελεί πως μετά από τόσο χρόνια, μοιάζει κανείς από τους ιδιοκτήτες να μην ενδιαφέρεται για τη συντήρηση τους. Η ξεναγός μας ενημέρωσε πως κατά τη διάρκεια του καθεστώτος κάθε οικογένεια εδικαιούτο σπίτι ανάλογα με τα μέλη της οικογενείας. Μη φανταστεί κανείς πολυτέλειες, μόλις 8 τ.μ ανά άτομο. Η Magda μας είπε ότι ένιωθαν τυχερή που σαν τετραμελής οικογένεια είχαν 40 τ.μ σπίτι, διότι η μητέρα μιας και ήταν δασκάλα πιάνο, είχε το δικαίωμα διεκδίκησης περισσότερου χώρου για το ογκώδες μουσικό όργανο.
Με την όμορφη κουβέντα να συνοδεύει το περπάτημα του ολιγομελούς τμήματός μας, περάσαμε μια μικρή στοά και από εκεί που ήμασταν σε μια τυπική γειτονιά σοβιετικού τύπου, βρεθήκαμε μπροστά στο Παλάτι του Λαού. Στο μεγαλύτερο κτίσμα της Ευρώπης και στο δεύτερο μεγαλύτερο του κόσμου μετά από το Πεντάγωνο.
Για την κατασκευή του εργάστηκαν χιλιάδες άτομα και μάλιστα λέγεται πως κατά τη διάρκεια της κατασκευής τους πεθάναν περισσότεροι από 2000 εργάτες. Αριθμός που αντιστοιχεί σε περίπου 2 εργαζομένους ανά ημέρα. Οι περισσότεροι εξ αυτών απεβίωσαν λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας, τον υποσιτισμό, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας και τις καιρικές συνθήκες μιας και το εργοτάξιο δούλευε ασταμάτητα όλο το χρόνο επί 24 ώρες. Αυτό σημαίνει ατελείωτη εργασία με τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού που αγγίζουν τους 40 βαθμούς και τις εξαιρετικά χαμηλές του σκληρού χειμώνα. Είναι αλήθεια πως οι κατασκευαστές επένδυαν περισσότερο στην προπαγάνδα και όχι στη σωματική ακεραιότητα των εργατών, οι οποίοι ήταν κυρίως κατάδικοι, κληρωτοί στρατιώτες και κάποιοι καλοπληρωμένοι εργάτες. Το καθημερινό γεύμα αποτελούσε κυρίως πατατόσουπα ή λαχανόσουπα και αν σκεφτεί κανείς τη σκληρότητα της εργασίας, είναι πράγματι δύσκολο να φανταστούμε πως είναι δυνατόν να υπάρχει ενέργεια και δύναμη με τόσο ελλιπή τροφή. Ο Ciprian, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ξενάγησης μας είπε πως αυτό που φαίνεται απ’έξω είναι κατά κάποιο τρόπο η κορυφή του παγόβουνου, μιας και λέγεται πως το κτίριο κατεβαίνει δεκάδες μέτρα υπογείως. Ο πατέρας του μάλιστα που εργάστηκε ένα διάστημα ως μηχανικός, του μετέφερε πως είναι δύσκολο να φανταστεί πόσο τεράστια είναι τα θεμέλια και τα υπόγεια του. Λένε πως υπάρχει χώρος αρκετός να φιλοξενήσει 5000 άτομα με πλήρη αυτονομία για 2 χρόνια.
Απέναντι ακριβώς από το παλάτι βρίσκεται η ακαδημία της Ρουμανίας ή το παλάτι της συζύγου του Έλενας. Τα δύο ογκώδη κτίρια συνδέονται μεταξύ τους και υπογείως. Από την άλλη πλευρά του δρόμου φρόντισε να είναι τα σπίτια των αξιωματούχων και των πρωτοκλασάτων στελεχών του, ώστε αφενός να ελέγχονται και αφετέρου να είναι άμεσα κοντά του. Ακριβώς μπροστά από το τεράστιο κτίριο βρίσκεται μια φαρδιά λεωφόρος που θα αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό για τις ομιλίες του δικτάτορα. Εκεί ονειρευόταν να μαζεύονται εκατομμύρια λαού και να τον υμνούν. Το κωμικό της υποθέσεως, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, είναι πως ο οραματιστής δικτάτορας δεν είδε το έργο του ποτέ τελειωμένο και ουδέποτε έβγαλε τον ονειρικό του λόγο απέναντι στο λαό του. Τη χαρά των συγκεκριμένων εγκαινίων είχε ένα σύμβολο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Ο Michael Jackson. Αν είναι δυνατόν! Ο οποίος έκανε την επική γκάφα να ξεκινήσει την ομιλία του λέγοντας “Hello Budapest”. Όλα τα όνειρα του κομμουνισμού δέχθηκαν μια ισχυρή κλωτσιά μέσα σε μια στιγμή.
Μια Porshe και το Παλάτι του Λαού στο βάθος. Μια πλήρως αντιφατική εικόνα που ενώνει τον καπιταλισμό με τον κομμουνισμό
Συνεχίζοντας την ξενάγηση μας, όχι χρονικά, αλλά βάση του περιπάτου μας βρεθήκαμε μπροστά σε μία όμορφη εκκλησία του 17ου αιώνα. Οι Ρουμάνοι είναι κατά βάση χριστιανοί ορθόδοξοι και μάλιστα αρκετά πιστοί. Κατά τη διάρκεια του κομμουνισμού και για την υλοποίηση του μεγαλεπήβολου σχεδίου του Τσαουσέσκου να αναδιαμορφώσει την πρωτεύουσα, πολλές εκκλησίες κατεδαφίστηκαν. Ορισμένες εξ αυτών που γλύτωσαν από τις μπουλντόζες, είτε μεταφέρθηκαν σε διαφορετικό σημείο, είτε περικυκλώθηκαν από βαριά κτίρια σοβιετικού τύπου. Μια συγκεκριμένη μερικά μέτρα από το Παλάτι του λαού, διεσώθη διότι μεταφέρθηκε επάνω σε ράγες, σε σημείο ώστε να μην ενοχλεί την οπτική του δικτάτορα. Η διάσωση ορισμένων εκκλησιών και η κοστοβόρα μεταφορά τους σε άλλο μέρος, ήταν γιατί ήθελε να δείξει σχετικά ανεκτικός απέναντι στην πίστη των πολιτών του.
Όσο και να βλέπει κανείς μια πόλη και να φωτογραφίζει τα μνημεία της, δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε στο ελάχιστο την κατάσταση των κατοίκων και της πραγματικής οικονομίας τα χρόνια εκείνα. Ο Τσαουσέσκου ήταν ένας έξυπνος χωρικός, τον οποίο οι συγκυρίες και η ικανότητα του τον έφεραν στο τιμόνι του κράτους. Τάχθηκε πολλές φορές ανοιχτά κατά της Σοβιετικής Ένωσης και για αυτό ήταν κάπως συμπαθής στη Δύση. Λόγω της σχετικά ανεξάρτητης πολιτικής του σε σχέση με την Ε.Σ.Σ.Δ, ο Τσαουσέσκου πέτυχε να βρει Δυτικές χώρες πρόθυμες να τον δανείσουν για να πραγματοποιήσει την πολιτική του. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να καταλήξει σύντομα στον υπερδανεισμό. Ο Τσαουσέσκου ξεκίνησε τότε επείγον πρόγραμμα αποπληρωμής του εξωτερικού δημόσιου χρέους, δίνοντας κυρίως έμφαση στις εξαγωγές. Στην κυριολεξία εξήγαγε σχεδόν κατά αποκλειστικότητα ότι παρήγαγε, με αποτέλεσμα να οδηγήσει τους πολίτες του στην εξαθλίωση για πέντε ολόκληρα χρόνια. Με απίστευτες θυσίες ο λαός του υπέμενε ουρές για είδη πρώτης ανάγκης, ή για κάποια ευτελή κομμάτια κρέατος και ψωμιού , όταν αυτά υπήρχαν. Το αέριο, το ηλεκτρικό, η ύδρευση ήταν όλα περιορισμένα και ο καθένας ήξερε τη σειρά του για το πότε θα τα χρησιμοποιήσει. Η χώρα έτρωγε ότι παρήγαγε και δε θα ξεχάσω την ξεναγό που μας είπε πως έφαγε ένα πορτοκάλι μέσα στο χειμώνα και νόμιζε πως γευόταν τον παράδεισο. Οι θυσίες του λαού η αλήθεια είναι ότι έπιασαν τόπο και μερικά χρόνια αργότερα, 3 μήνες πριν την Επανάσταση και την ανατροπή του, η χώρα ξεχρέωσε του πάντες, αποτελώντας ένα από τα ελάχιστα κράτη με μηδενικό χρέος παγκοσμίως. Οι Ρουμάνοι αποδείχθηκαν σκληροί.
Στο φωτογαφία που κρατούσε η ξεναγός μας φαίνεται η ουρά που δημιουργούσαν οι κάτοικοι έξω από ένα κρεωπολείο, ώστε να προμηθευτούν την ανάλογη ποσότητα κρέατος που τους αναλογούσε.
Σε γενικές γραμμές η εντύπωση που μας άφησε η ξενάγηση ήταν πως όλα κατά τη διάρκεια του καθεστώτος ήταν ελεγχόμενα. Μάλιστα η κοπέλα μας είπε ότι η γενιά των γονιών της, οι σημερινοί, εξηντάρηδες, ήταν η γενιά που δεν έχει πάρει καμιά απόφαση για τη ζωή της. Έπρεπε να σπουδάσουν, έπειτα απευθείας να παντρευτούν έναν εγκεκριμένο σύντροφο ώστε να δουλέψουν στην ίδια πόλη και να κάνουν άμεσα οικογένεια. Ειδάλλως έχαναν πολλά προνόμια, όπως μια αξιοπρεπή στέγη ή ένα αυτοκίνητο. Στην περίπτωση του δεύτερου, μας είπε πως όταν είχε έρθει η σειρά τους να αποκτήσουν το δικό τους Dacia, η μητέρα της προσευχόταν επί τρεις ημέρες να μην ήταν κίτρινο, διότι δεν της άρεζε το χρώμα. Εν τέλει δεν ήταν. Φυσικά και δεν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής χρώματος.
Παράλληλα οι πολίτες του κράτους ζούσαν σε ένα καθεστώς μόνιμου τρόμου και κατασκοπίας. Τη δουλειά αυτή είχε αναλάβει η μυστική αστυνομία, η Σεκιουριτάτε. Πάνω από 60.000 ήταν τα επίσημα μέλη της και άγνωστος ο αριθμός των ανεπισήμων. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν και άπαντες είχαν προσωπικό φάκελο στην ασφάλεια με αναφορές στο όνομα τους. Πλέον υπάρχουν αρχεία και ο καθένας μπορεί να βρει μόνο το προσωπικό του φάκελο ή κάποιου θανόντα μέλους της οικογενείας του. Ο πατέρας της ξεναγού δεν μπήκε στον κόπο και την περιέργεια να αναζητήσει τον δικό του, διότι δεν ήθελε να δει μην τυχόν προδόθηκε ποτέ από φίλους ή οικείους του, ώστε να μη χαλάσει η σχέση του μεταξύ τους. Επίσης δεν επιθυμούσε να αναζητήσει ούτε του πατέρα του, μήπως τυχόν αποκαλύψει κάτι ένοχο στο παρελθόν του και τον στιγματίσει στη μνήμη του.
Είναι πράγματι γεγονός πως το καθεστώς διαλύθηκε λιγάκι απότομα και άδοξα για τους ηγέτες του. Λέγεται πως ο Τσαουσέσκου τα τελευταία χρόνια ζούσε σε μια δική του ουτοπία αδιαφορώντας για τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Κατά τα χρόνια της αιματηρής οικονομίας για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, ο λαός υπέφερε να αντεπεξέλθει και το επιτελείο του δημιουργούσε το εντυπωσιακότερο κτίριο του πλανήτη. Το 1989 ήταν μια κομβική χρονιά για τα κομμουνιστικά καθεστώτα και ένα μετά το άλλο έπεφταν με τη μορφή ντόμινο. Κάποια στιγμή ήταν αναπόφευκτο να ανάψει και η σπίθα της επανάστασης στη Ρουμανία. Οπότε το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, πλήθος διαδηλωτών βρέθηκε στην πλέον ονομαζόμενη, Πλατεία της Επανάστασης . Εκεί από ένα μικρό μπαλκόνι ο δικτάτορας έβγαλε έναν υποτονικό λόγο, μοιάζοντας να αγνοεί την κατάσταση του λαού, ζητώντας παράλληλα αυτοσυγκράτηση και υπομονή, υποσχόμενος πενιχρές αυξήσεις.
Το μπαλκόνι στο οποίο έβγαλε τον τελευταίο λόγο του ο Τσαουσέσκου
Η σταγόνα είχε ήδη ξεχειλίσει και αρκετοί διαδηλωτές εισέβαλαν στο κτίριο των γραφείων του κόμματος όπου βρισκόταν οι Τσαουσέσκου. Από εκεί, φοβούμενο για τη ζωή του το ηλικιωμένο ζεύγος διέφυγε με ελικόπτερο, το οποίο όπως λένε, σταμάτησε στη μέση της εθνικής οδού διότι ο πιλότος δεν ήθελε να ρισκάρει την ακεραιότητα του και από εκεί, το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ζεύγος βρέθηκε με οτοστόπ σε στρατιωτική βάση. Από το σημείο αυτό και μετά η ιστορία είναι σχετικά γνωστή. Ο Νικολάε και Έλενα, ο πατέρας και η μητέρα του έθνους, δικάστηκαν συνοπτικά σε μια δίκη παρωδία και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού ανήμερα των Χριστουγέννων του 1989. Οι κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν ήταν από μη ελευθερία του τύπου μέχρι και γενοκτονία. Η ξεναγός μας, αν και θεωρεί πως το καθεστώς καλώς διαλύθηκε, από τις λίγες φορές που εξέφρασε την προσωπική της γνώμη, δε συμφωνεί με τον τρόπο που χειρίστηκαν οι αρχές το δικτάτορα. Θα προτιμούσε να τον παραπέμψουν στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, σαν το Μιλόσεβιτς, και εκεί να αποφασιστεί η μοίρα του, θεωρώντας την όλη δίκη ως πληγή για τη Ρουμανία.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν το αμέσως επόμενο διάστημα ήταν τραγικά. Ο υπουργός Άμυνας αυτοκτόνησε (υπάρχουν αμφιβολίες) και ο στρατός έμεινε ακέφαλος. Σε μια σύντομη περίοδο χάους και αναρχίας ο οπλίτες πυροβολούσαν τους διαδηλωτές, αυτοί ανταπέδιδαν τα πύρα, στρατιώτες ανάλογα με τις εντολές που είχαν άνοιγαν πυρ σε συναδέρφους τους και η κατάσταση είχε βγει εκτός ελέγχου δίχως να ξέρει κανείς ποιες εντολές να ακολουθήσει. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα περίπου 4000 πολίτες και οπλίτες σκοτώθηκαν, στο σύντομο εμφύλιο της χώρας μέχρι η κατάσταση να εξομαλυνθεί.
Το μνημείο των πεσόντων κατά τη διάρκεια της σύντομης Επανάστασης
Σημάδια από τις σφαίρες της εποχής των αιματηρών συμπλοκών, βρίσκονται ακόμη σε κεντρικά σημεία της πόλης
Το κομμουνιστικό παρελθόν της πόλης είναι έντονο ακόμα και στις μέρες μας και το βλέπεις σε κάθε γωνιά της. Αποτελεί μια αμφιλεγόμενη ιστορικά περίοδος της χώρας με πολλούς πολέμιους και πολλούς νοσταλγούς. Μεγάλο ποσοστό των κατοίκων , κυρίως μεγάλης ηλικίας και άτομα χαμηλού εισοδήματος νοσταλγούν την περίοδο που η Ρουμανία ήταν από τις ισχυρότερες βιομηχανίες στην Ευρώπη με μηδενική ανεργία, διέθετε στέγη για όλους, δωρεάν παιδεία, περίθαλψη και άλλα ακόμα. Περισσότεροι είναι όμως αυτοί που θεωρούν τα 42 χρόνια του κομμουνισμού στη χώρα μια σκοτεινή περίοδο, δίχως ελευθερίες και πολλές στερήσεις. Η νέα γενιά από την άλλη αντιλαμβάνεται αυτή τη σύγχρονη ιστορία της χώρας σαν ένα παραμύθι με αίσιο τέλος. Παρότι οι μετέπειτα κυβερνήσεις κατηγορήθηκαν για διαφθορά και πολλά σκάνδαλα, η πλειοψηφία των κατοίκων μοιάζει να προτιμά το δημοκρατικό πολίτευμα με τα όποια λάθη του.
Παρά το ότι ο Τσαουσέσκου κυβέρνησε δικτατορικά για 24 χρόνια, σε μια δημοσκόπηση που έγινε στη χώρα, αρκετά μεγάλο ποσοστό των κατοίκων θα τον ψήφιζαν για πρωθυπουργό, αν κατά κάποιο μαγικό τρόπο γινόταν αυτό στις ημέρες μας. Η σύζυγος του από την άλλη, ήταν μια κατά γενική ομολογία αντιπαθητική φυσιογνωμία και για άλλους αυτή κινούσε τα νήματα. Ομολογούν πως δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στη μνήμη των πολιτών.
Θα μπορούσε κανείς να γράφει με τις ώρες για την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία της χώρας. Η Ρουμάνια όντας πλέον μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αφήσει πίσω της τα χρόνια του κομμουνισμού. Αποτελεί μια από τις χώρες με την ταχύτερη ανάπτυξη εντός της ηπείρου και το επίπεδο ζωής των κατοίκων της ολοένα και αυξάνεται. Το Βουκουρέστι επίσης είναι μια όμορφη πόλη με ενδιαφέρουσα ιστορία που αξίζει κανείς να επισκεφτεί και να το γνωρίσει.
*Το Runvel επισκέφτηκε την πόλη στα πλαίσια του Experience Bucharest, μιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας και προσπάθειας φορέων της πόλης, απευθυνόμενη σε διεθνείς bloggers με σκοπό την ανάδειξη της .
*Η ξενάγηση που μας πρότεινε και κανόνισε το Experience Bucharest ήταν το “Tour of Communism Bucharest” και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Το Runvel έμεινε στο υπέροχο ξενοδοχείο Mercure Bucharest City Center.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
