Εκεί ψηλά στις στέπες της κεντρικής Ευρώπης στέκει μια πόλη με τεράστιο όνομα. Τεράστιο λόγω μεγέθους , μιας και αποτελείται από δεκαέξι γράμματα και εφτά συλλαβές. Ο λόγος για το Hódmezővásárhely , μια μικρή πόλη στα νότια της Ουγγαρίας. Ένα επαρχιακό αστικό κέντρο που απέχει ελάχιστα από τα Σερβικά και Ρουμανικά σύνορα και αποτελεί την κατοικία περίπου 50000 ανθρώπων. Τούτη η πόλη, που με δυσκολία προφέρει κανείς το όνομα της, ήρθε κατά κάποιο τρόπο τυχαία στο διάβα μου.
Όλα ξεκίνησαν στη Θεσσαλονίκη , όταν μια παρέα τεσσάρων μαντράχαλων αποφασίζει να επιβιβαστεί σε ένα παλιό αυτοκίνητο και να μεταβεί στο Λεβερκούζεν της Γερμανίας για να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Το πρόγραμμα ήταν ξεκάθαρο. Στόχος μας ήταν να περνούσαμε ένα βράδυ στο καράβι για Ανκόνα, έπειτα θα μέναμε μια βραδιά στο Λεβερκούζεν λίγο έξω απ’το σταθμό, θα παρακολουθούσαμε τον πολυπόθητο αγώνα και απ’ευθείας θα κατηφορίζαμε για Ελλάδα, με μία ακόμα ενδιάμεση στάση.
Στο ταξιδιωτικό τραπέζι ή καλύτερα, στο ταξιδιωτικό μας καντράν έπεσαν πολλά ονόματα, για τον πολυπόθητο τελευταίο σταθμό. Βιέννη, Βουδαπέστη, Βελιγράδι και πολλά ακόμη. Με χάρτες ανοιγμένους και με ένα GPS που δε σταμάτησε να εργάζεται τρεις ημέρες, έπρεπε να διαλέξουμε μία πόλη για την τελευταία διανυκτέρευση μας. Ήταν λογικό πως έπρεπε να “σπάσουμε” τη διαδρομή στη μέση. Κατόπιν σκέψης καταλήξαμε πως θα μέναμε ένα βράδυ κάπου στην Ουγγαρία.
Ξάφνου, σαν ηλιαχτίδα στο άψυχο χαρτί, μια πόλη μας προξένησε το ενδιαφέρον. Ήταν σαν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μια τεράστια λέξη που ξεκινούσε από “Η” , έμοιαζε να κυριαρχούσε στο χάρτη. Όλα γύρω της φαινόταν τόσο ασήμαντα, και η ίδια η Βουδαπέστη δεν έκρυβε την ντροπή της, μπροστά στην πόλη με το θηριώδες όνομα.
Όσο μικρή ήταν η κουκκίδα στο χάρτη, τόσο μεγάλο ήταν το όνομα της. Η απόφαση όλων ήταν ομόφωνη. Θα μέναμε στο Hódmezővásárhely. Την πόλη που ουδέποτε καταφέραμε να προφέρουμε. Αν και είχαμε την επιλογή να διαμείνουμε στη μεθοριακή πόλη Szeged και να μην απέχουμε πολύ από την εθνική οδό, προτιμήσαμε να κάνουμε σαράντα επιπλέον χιλιόμετρα για να μείνουμε στην πόλη που μας κίνησε την περιέργεια.
Είναι αλήθεια πως δεν περιμέναμε να δούμε κάποια εξαιρετική πόλη που θα έμενε μια ζωή χαραγμένη στη μνήμη μας. Το μόνο που θέλαμε ήταν να ξεκουραστούμε από το έντονο προηγούμενο τριήμερο και να ισιώσουν τα οστά μας, από τη συνεχή καθιστική στάση. Φτάνοντας λοιπόν στο Ηο (χάριν συντομίας) το πρώτο που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στην πόλη, είναι μια μεγάλη στρατιωτική εγκατάσταση. Εν συνεχεία η κεντρική οδός σε οδηγεί στην καρδιά της πόλης. Πρόκειται για μια ήσυχη και φιλόξενη γωνιά της χώρας και έμοιαζε το ιδανικό μέρος για ξεκούραση. Η πρώτη κίνηση μας είναι να βρούμε κάποιο κατάλυμα, πράγμα το οποίο έγινε σχεδόν αστραπιαία. Με 15 ανά άτομο ενοικιάσαμε ένα ευρύχωρο δωμάτιο που έμοιαζε με διαμέρισμα. Η τιμή ήταν λιγάκι υψηλή, αλλά δεν είχαμε πολύ όρεξη και χρόνο για έρευνα. Μας παρείχαν άλλωστε και πάρκινγκ για το αυτοκίνητο και η ιδέα του ζεστού νερού να κυλά στο σώμα μας δε μας έδινε περιθώρια να γυρνάμε στην πόλη αναζητώντας την καλύτερη τιμή της αγοράς.
Όταν ξεχυθήκαμε στους δρόμους, αντικρίσαμε ένα αθόρυβο αστικό κέντρο, σχεδόν νωχελικό. Τα λιγοστά καταστήματα έμοιαζαν να υπολειτουργούν και τέσσερις Έλληνες αναζητούσαν μια γωνιά για τροφή και ζύθο. Η γωνιά ευρέθη και με μόλις 0.90 ευρώ απολαμβάναμε τα μισόλιτρα ποτήρια εντόπιας μπύρας.
Έπειτα σειρά είχαν οι βόλτες για τη χώνεψη, ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα το Ηο. Εντύπωση προκαλούν τα άψογα διατηρημένα σοβιετικά κατάλοιπα της πόλης που βρίσκονται σε κοινή θέα. Μια γωνιά στο κέντρο απεικόνιζε σύμβολα και παραστάσεις από τη πάλαι ποτέ κοσμοκρατορία της Σοβιετικής ένωσης. Μαρτυρούν επίσης το ταραχώδες παρελθόν που συνδέει την Ουγγαρία με την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.
To μεγάλο του όνομα, το Hódmezővásárhely το οφείλει στη ένωση τον χωριών Hod και Vasarhely κατά το 15ο αιώνα. Η άλλοτε αγροτική αυτή πόλη, υπήρξε τα τέλη του 19ου αιώνα, η τέταρτη σε πληθυσμό στη χώρα. Το μεθοριακό τούτο αστικό κέντρο αποδείχθηκε φιλόξενο μαζί μας και το κλίμα της περιοχής ιδανικό για ύπνο, μιας και η τετράδα αποκοιμήθηκε κατά τις εφτά το απόγευμα , δίχως να ζήσει τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Σαν τον ύπνο φυσικά δεν έχει και διόλου μετανιώσαμε για την επιλογή μας. Είχαμε άλλωστε και να διανύσουμε τα υπόλοιπα 900 χιλιόμετρα της επιστροφής, την επόμενη μέρα.
Το Hódmezővásárhely, με το τραχύ του όνομα που είναι βαρύ σαν ιστορία, στέκει στα νότια της πεδινής Ουγγαρίας και προσπαθεί να αναπτυχθεί τουριστικά και βιομηχανικά.
