Η Γεωργία είναι ένας τόπος που με εξέπληξε θετικά. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχε μεγάλη απόκλιση από το μέρος που είχα φανταστεί στο μυαλό μου. Μια γενικά ασφαλής χώρα με σκληροτράχηλους κατοίκους, που ζούνε στις εύφορες πεδιάδες και τα άγρια βουνά του νοτίου Καυκάσου. Ένας σχετικά άγνωστος προορισμός για την πλειοψηφία του ταξιδιωτικού κοινού με μακραίωνη ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη με την αντίστοιχη της χώρας μας. Από την εποχή των Αργοναυτών οι ακτές της Μαύρης Θάλασσας σαγήνευαν τους ταξιδιώτες. Το Ελληνικό στοιχείο ήκμαζε μέχρι τα τελευταία χρόνια, όμως οι γεωπολιτικές αλλαγές μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το συρρίκνωσαν κατά πολύ, με αποτέλεσμα σχεδόν να εξαλειφθεί από τις ακτές νότια του Καυκάσου.
Έτσι και γω μαγεμένος, ξεκίνησα από την Νύμφη του Θερμαϊκού και όχι από την Ιωλκό, με μια φθηνή πτήση και όχι κωπηλατώντας την Αργώ, φτάνοντας σε λιγότερο από δύο ώρες στη χώρα. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μου στη χώρα περιελάμβανε χοντρικά, πέντε ημέρες στην Τιφλίδα και δύο στο Κουτάισι όπου ήταν το αεροδρόμιο της άφιξης και της αναχώρησης μου. Μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να άντεχα σε καμία πόλη για πέντε συνεχόμενες ημέρες, κάθε ημέρα της διαμονής μου φρόντισα να υπάρχει διαφορετικό πρόγραμμα. Κάθε σχεδόν πρωινό ξεκινούσα και μία ολοήμερη εκδρομή με αφετηρία την πρωτεύουσα, προς τις επαρχίες της χώρας. Ο προγραμματισμός των ημερήσιων εκδρομών ήταν μια εύκολη υπόθεση στη Τιφλίδα, μιας και υπάρχουν πάρα πολλά μικρά και μεγάλα τουριστικά γραφεία ή ακόμα και ιδιώτες, που κανονίζουν περιηγήσεις. Μόλις 100 μέτρα από το κατάλυμα μου υπήρχε στην καρδιά της παλιάς πόλης το Smart travel , που ανήκει σε μία οικογένεια Γεωργιανών που έζησαν πολλά χρόνια στη Χανιώτη Χαλκιδικής.
Άριστος γνώστης της ελληνικής ο νεαρός γιος, μου έπιασε κουβέντα όταν πήγα να κάνω συνάλλαγμα στο ανταλλακτήριο που ανήκει επίσης στην οικογένεια, μόλις κατάλαβε την προφορά μου. Τον ρώτησα για τις ημερήσιες εκδρομές και αυτό ήταν. Για τις επόμενες τρεις ημέρες γέμιζα το πρόγραμμα μου εξορμώντας στην άγρια γεωργιανή ύπαιθρο. Κάθε ημέρα επέλεγα διαφορετικό δρομολόγιο προς αντίθετη κατεύθυνση του ορίζοντα.
Αναμφίβολα η ομορφότερη και πιο ενδιαφέρουσα ημέρα των εξορμήσεων ήταν η πρώτη. Από τις διαφημιστικές αφίσες που είχα δει, κατευθείαν ξεχώρισα την συγκεκριμένη ημερήσια και σκεφτόμουν πως αν είχα να επιλέξω με το μαχαίρι στο λαιμό μόνο μία εξόρμηση, σίγουρα θα επέλεγα εκείνη. Μέσα σε διάστημα 10 ωρών οι εκδρομείς θα έβλεπαν μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της χώρας με αποκορύφωμα και τελικό προορισμό της εκδρομής, την εκκλησία της Αγίας Τριάδος στο Gergeti. Η συγκεκριμένη διαδρομή ονομάζεται και Georgian military road, ο ιστορικός οδικός άξονας που διαπερνά τον Καύκασο και ενώνει τη Γεωργία με τη Ρωσία. Από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, τα 212 χιλιόμετρα του, συνδέουν την περιοχή της Τιφλίδας με αυτή του Βλαντικαφκάς.
Η ημέρα κατά την οποία θα εκινείτο και ο υπογράφων στο συγκεκριμένο δρόμο είχε φτάσει. Έχοντας κλείσει θέση από το προηγούμενο απόγευμα, περίμενα το πολυπόθητο πρωινό για να επιβιβαστώ στο 15θέσιο βανάκι που θα μας μετέφερε στο βορρά της χώρας. Το ολόλευκο όχημα ήταν γεμάτο από ταξιδιώτες και συνοδευόμασταν από έναν ξεναγό και φυσικά τον οδηγό. Σύσσωμοι λοιπόν ξεκινήσαμε από τα γεμάτα κίνηση στενά της παλιάς πόλης μια καθημερινή εργάσιμη ημέρα, με κατεύθυνση βόρεια. Ο κεντρικός οδικός άξονας που θα μας οδηγούσε στον προορισμό μας, κινείται παράλληλα του ποταμού Aragvi που ο ρους του είναι ταυτόσημος με το ρου της ιστορίας της χώρας. Η ημέρα στα μέσα του φθινοπώρου ήταν ηλιόλουστη και την πρώτη μας στάση την κάναμε έπειτα από μία ώρα πορείας στο φράγμα Zhinvali, για να θαυμάσουμε τη θέα της τεχνητής λίμνης Ananuri. Το τυρκουάζ χρώμα των νερών και οι αντανακλάσεις , δημιουργούσαν ένα ξεχωριστό θέαμα και όλοι μας ρεμβάσαμε έστω για λίγο, μέχρι η κόρνα του οδηγού και το ευγενικό κάλεσμα του ξεναγού, μας καλέσουν πίσω στο όχημα.
Η άποψη της τεχνητής λίμνης από τη στάση μας
Επόμενος σταθμός και σίγουρα ένα από τα πιο ξεχωριστά μέρη της χώρας, είναι το σύμπλεγμα κάστρων Ananuri, μόλις 72 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Μια σειρά δομών ορθόδοξων ναών και φρουρίων, δίπλα στον κεντρικό άξονα, με θέα στον ποταμό Aragvi. Λόγω της στρατηγικής του θέσης υπήρξε οχυρωματικό έργο από το 13ο αιώνα και ήκμασε, με τη μορφή που σώζεται μέχρι τις μέρες μας, κατά το 17ο αιώνα. Από το 2007 αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς από την Unesco. Όπως στα περισσότερα μνημεία της χώρα, στον προαύλιο χώρο τους, καθώς και στο χώρο του πάρκινγκ έχουν στηθεί ολόκληρα παζάρια αποτελούμενα από μικροπωλητές αναμνηστικών και βρώσιμων ειδών.
Ananuri
Ο όμορφος ναός και στο βάθος η κοίτη του ποταμού
Στην επόμενη μας στάση θαυμάσαμε ένα ακόμα όμορφο θέαμα της γεωργιανής υπαίθρου, τη συμβολή ενός παραποτάμου με τον κυρίως ποταμό Aragvi, πολύ κοντά στο Ananuri. Τα γάργαρα νερά των ποταμών συναντώνται σε ένα σημείο δίπλα στο δρόμο και εκεί συμβαίνει το εξής αξιοσημείωτο, κάθε ποτάμι μοιάζει να έχει διαφορετικό χρώμα νερού. Αυτό οφείλεται στα πετρώματα του βυθού και όχι στο ύδωρ. Η θέα από το πλάι του οδικού δικτύου είναι πολύ ιδιαίτερη και μία λήψη από ψηλά θα μπορούσε να καταδείξει ακόμη περισσότερο τη διαφορά χρωμάτων.
Η δίχρωμη συμβολή
Η μέχρι τώρα διαδρομή ήταν με μικρές ανηφορικές κλίσεις, μιας και δεν είχαμε ξεκινήσει ακόμα να ανεβαίνουμε υψόμετρο. Οδεύαμε παράλληλα με τη ροή του ποταμού και ήμασταν στην ουσία σε ένα φαρδύ φαράγγι. Με τις πρώτες ανηφόρες το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει και η παρόχθια βλάστηση αντικαθίσταται με αλπικό τοπίο. Απουσία δέντρων κάθε λογής, το σκηνικό αποτελείται κυρίως από καταπράσινο άφθονο χορτάρι. Η συγκεκριμένη βλάστηση δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτη από τους κτηνοτρόφους. Αν εξαιρέσει κανείς τους χειμερινούς μήνες που το χιόνι καλύπτει τα πάντα, ο τόπος αποτελεί ένα εξαιρετικής ποιότητας τεράστιο βοσκοτόπι.
Ατελείωτη άγρια ομορφιά
Οι στάσεις για ανάπαυλα στα ψηλά ήταν αναζωογονητικές. Καθαρός ορεινός αέρας και υπέροχη θέα. Κάπου εκεί στα όρη υπάρχει το χιονοδρομικό κέντρο του Gudauri, ένα εξαιρετικά δημοφιλές μέρος για τους λάτρεις του χειμερινού τουρισμού. Το φθινόπωρο που πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη μου, ο οικισμός έμοιαζε εγκαταλελειμμένος. Υπήρχε μονάχα η παρουσία κάποιων εργατών που πραγματοποιούσαν έργα υποδομών, ενόψει του χειμώνα και της επικείμενης εισροής τουριστών. Περαστικοί λοιπόν συνεχίζαμε να ανηφορίζουμε. Ανάμεσα στα απόκρημνα βράχια και τα εύφορα οροπέδια, αντικρίσαμε ένα κατά τη γνώμη μου αλλόκοτο αξιοθέατο. Το μνημείο της Ρωσο-Γεωργιανής φιλίας. Ένα επιβλητικό κατασκεύασμα από σκυρόδεμα, που υπάρχει στην κορυφή ενός υψώματος. Τούτη η κατασκευή δημιουργήθηκε το 1983 προς τιμήν της φιλίας της σοβιετικών ομοσπονδιών της Ρωσίας και της Γεωργίας. Η φιλία των δύο χωρών έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που υπήρχαν ρήξεις. Όντας όμως ομοσπονδίες του ίδιου κράτους δε θα μπορούσαν να μην είχαν φιλικές σχέσεις τη χρονική περίοδο που αναστηλώθηκε. Ευτυχώς στις μέρες μας η κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών περνάει μια ειρηνική και γόνιμη περίοδο.
The Monument
Όμορφα μοτίβα της παράδοσης των δύο χωρών, ζωγραφισμένα στο εσωτερικό του μνημείου
Η όψη του τσιμεντένιου μνημείου
Αφήνοντας πίσω το μνημείο και το μικρό παζάρι που υπάρχει στο πάρκινγκ του χώρου, συνεχίσαμε για το τελευταίο σκέλος της ανηφόρας, το Jvari pass. Πρόκειται για το σημείο της διαδρομής με το μεγαλύτερο υψόμετρο μιας και φτάνει τα 2400 μέτρα. Το τοπίο άγριο και αλπικό. Νιώθει κανείς την απομόνωση και την ανυπέρβλητη ομορφιά της φύσης. Ο ξεναγός μας ανέφερε για τη δυσκολία της προσπέλασης κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου είναι σχεδόν αδύνατο να διασχίσει κανείς το πέρασμα. Μόλις αρχίσαμε να κατηφορίζουμε λιγάκι, ήρθαμε πάλι αντιμέτωποι με ένα ιδιαίτερο φυσικό θέαμα. Τα θειούχα νερά του Jvari. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό γεωλογικό σχηματισμό, όπου τα ασβεστολιθικά πετρώματα μοιάζουν να αναβλύζουν θειούχο νερό, δίνοντας μια ποικιλία πορτοκαλί και κίτρινων χρωμάτων στο έδαφος. Μία ανοιχτόχρωμη παλέτα με έντονη οσμή θείου, δίπλα ακριβώς από την άσφαλτο.
Jvari pass
Οι θειούχες πηγές στο Jvari
Επόμενος προορισμός μας ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός και διαμετακομιστικό κέντρο της περιοχής, το Gergeti. Μια μικρή και κομψή πόλη κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, λίγα χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Κυριολεκτικά ήμασταν στις βόρειες εσχατιές της χώρας. Εντύπωση μεταξύ άλλων μου προκάλεσε, πως σε πολλά δημόσια κτήρια της χώρας, μαζί με τη γεωργιανή σημαία κυμάτιζε και αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλώντας προφανώς το διακαή πόθο των κυβερνώντων για τη είσοδο της Γεωργίας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Έξω λοιπόν από ένα τέτοιο κτήριο αφήσαμε για λίγο το λευκό βαν, εφοδιαστήκαμε με πιο ζεστά ρούχα και ανά πέντε άτομα επιβιβαστήκαμε στα τετρακίνητα οχήματα που θα μας οδηγούσαν στην υπέροχη εκκλησία της Αγίας Τριάδος, που δεσπόζει πάνω από την πόλη. Την ανταπόκριση αυτή την είχε ήδη κανονισμένη το γραφείο από την Τιφλίδα που μας ξεναγούσε. Λόγω πολλών εργασιών στο οδικό δίκτυο για το ναό, είναι σχεδόν αδύνατο να προσεγγιστεί από συμβατικό όχημα. Οι εργασίες για τη δημιουργία ενός ηπιότερου και ασφαλέστερου δρόμου ήταν σε εξέλιξη το φθινόπωρο του 2018, οπότε από τη στιγμή που γράφτηκε το κείμενο, ενδεχομένως να έχουν τελειώσει.
Είναι γεγονός πως αντικρίσαμε έναν κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο, στον οποίο ακόμα και τα σκληρά σοβιετικά τετρακίνητα αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Σε κάποια σημεία ήταν τόσο στενός όπου αναγκαστικά αν υπήρχε συνάντηση αυτοκινήτων από αντίθετο ρεύμα, κάποιος θα αναγκαζόταν να κάνει όπισθεν σε νεροφαγιές. Η απόσταση από το κέντρο της πόλης μέχρι το ναό είναι μικρή και δε χρειάστηκε περισσότερο από είκοσι λεπτά για να προσεγγίσουμε τον προαύλιο χώρο του. Πολλοί επισκέπτες επιλέγουν να μεταβούν στη Holy Trinity Church πεζοπορώντας στα οργανωμένα μονοπάτια που συνδέουν το Gergeti με το ναό.
Δε χωρά αμφιβολία, πως εκείνη η στιγμή που βρέθηκα στα 2170 μέτρα της οροσειράς του Καυκάσου, ήταν από τις ομορφότερες του ταξιδιού μου. Βλέπετε, είχα αποθηκεύσει στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου την εικόνα του ναού στην κορυφή του λοφίσκου και ήθελα οπωσδήποτε να τον αντικρίσω. Ήταν μάλιστα από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους ήθελα να επισκεφτώ τη χώρα. Κτισμένο το 14ο αιώνα σε μια εντελώς απομονωμένη περιοχή, περιβαλλόμενο από πανύψηλα βουνά με κορυφαίο το όρος Κάσμπεκ με τα 5ο47 μέτρα υψόμετρο. Πλήθος τουριστών και πιστών επισκέπτονται τον ιστορικό χώρο κάθε μέρα. Ακόμα και την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης , όπου διωκόταν κάθε θρησκευτική λατρεία, στη συγκεκριμένη εκκλησία δε μειώθηκε η επισκεψιμότητα. Στις ημέρες μας, πλήθος επισκεπτών κάνουν καθημερινά το δικό τους προσκύνημα στο ναό. Το εσωτερικό του δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, από μια ταπεινή επαρχιακή ορθόδοξη εκκλησία. Λιτό και κατανυκτικό, με έναν ήσυχο ιερέα στο χώρο των κεριών να παρακολουθεί και να φροντίζει ησύχως το ναό. Εντός ναού απαγορεύεται η φωτογράφηση.
H ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, διότι μας περίμεναν και 212 χιλιόμετρα. μακάρι να υπήρχε περισσότερος χρόνος για να απολαύσουμε το μαγευτικό σκηνικό και να βγάζαμε περισσότερες φωτογραφίες. Tα τετρακίνητα με τους ντόπιους αγέλαστους οδηγούς μας περίμεναν για να μας κατεβάσουν στο Gergeti και από εκεί θα επιβιβαζόμασταν στο λευκό βαν για την επιστροφή.
Holy Trinity Church
Ένας πιστός στον προαύλιο χώρο του ναού αγναντεύει το όρος Κάσμπεκ
To Gergeti από το ύψωμα της εκκλησίας
Πεζοπόροι που κάνουν τη διαδρομή Gergeti- Holy Trinity Church
Τα επιβλητικά 5047 μέτρα του όρους Κάσμπεκ, στη μεθόριο Ρωσίας- Γεωργίας
Είχε αρχίσει πλέον να σουρουπώνει και ακολουθούσαμε το αντίστροφο δρομολόγιο. Μια γεμάτη ημέρα, σιγά σιγά θα έφτανε στο τέλος της. Πριν όμως επιστρέψουμε στην Τιφλίδα, επιβαλλόταν μια στάση σε ένα όμορφο επαρχιακό εστιατόριο δίπλα στον κεντρικό δρόμο κάπου στα μισά της διαδρομής. Ένα πιάτο με ψητό κρέας συνοδευόμενο από μερικά khinkali (μοιάζουν με τα dumplings ή τα μαντί από άλλες χώρες) και μία τοπική μπύρα ήταν ότι έπρεπε μετά από μια γεμάτη ημέρα. Ευκαιρίας δοθείσης, να αναφέρω πως το φαγητό γενικά στη Γεωργία ήταν εξαιρετικό και το κρασί απίθανο.
Georgian food
Ψητό χοιρινό με λίγο κρεμμυδάκι
Khinkali. Ίσως το δημοφιλέστερο φαγητό της Γεωργίας
Γύρω στις 9 το βράδυ φτάσαμε στην Τιφλίδα. Μια όμορφη ξενάγηση και μία ενδιαφέρουσα ημέρα έφτανε στο τέλος της. Το κόστος της εκδρομής ήταν περίπου 15 ανά άτομο. Οι τιμές διαφέρουν ανάλογα το γραφείο, το μέγεθος του γκρουπ και το μεταφορικό μέσο. Από ότι αντιλήφθηκα δε συμφέρει να κάνει κανείς την εκδρομή μεμονωμένος, διότι θα του κοστίσει περισσότερα, θα ταλαιπωρηθεί άδικα οδηγώντας ή αλλάζοντας μέσα και ίσως δε δει όσα θα αντικρίσει με την καθοδήγηση οδηγού και ξεναγού. Θα συνέστηνα ανεπιφύλακτα σε όποιον βρεθεί στη Γεωργία να γνωρίσει τη συγκεκριμένη γωνιά της. Ευτυχώς στις ημέρες μας ο Georgian Military Road μεταφέρει τουρίστες στα όμορφα μέρη της περιοχής και όχι άρματα μάχης και στρατιώτες.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
