Ένας από τους λόγους που είμαστε τελικά πολύ τυχεροί, εμείς που ζούμε στη Θεσσαλονίκη και στα περίχωρα της, είναι ότι έχουμε ένα βουνό σαν το Χορτιάτη τόσο κοντά μας. Με αφορμή το 4ο Hortiatis trail run είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό το βουνό σε μία διαδρομή που τα είχε όλα.
Ο αγώνας λοιπόν ήταν 22 περίπου χιλιομέτρων, εκ των οποίων τα περισσότερα μονοπάτια, είχε βεβαίως και δασικούς δρόμους, τρακτερόδρομους και νεροφαγιές. Το τερέν ικανοποιούσε όλα τα δρομικά γούστα.
Είναι αλήθεια πως υπήρχαν πολλές εναλλαγές στο τοπίο και στις εδαφικές κλίσεις. Οι έντονες νεροποντές των προηγούμενων ημερών και η βροχή κατά τη διάρκεια του αγώνα, έκαναν τα μονοπάτια να μοιάζουν με ρυάκια, καθώς άφθονο νερό έρεε σε πολλά σημεία της διαδρομής, κάνοντας τον αγώνα ένα είδος μεταξύ τρεξίματος και λασπομαχίας. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες έκαναν τον αγώνα ακόμα πιο σκληρό και συναρπαστικό. Ήταν φρόνιμο από πλευράς αθλητών να υπήρχε μια σχετική εμπειρία σε αγώνες βουνού προς αποφυγή τραυματισμών. Η επιτροπή του αγώνα ορθώς είχε ενημερώσει εκ των προτέρων για τις πιθανές δύσκολες συνθήκες.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε πως η σήμανση των μονοπατιών ήταν πολύ καλή. Ο σταθμός εφοδιασμού που τον συναντάμε στο 12οχλμ και 18ο χλμ ήταν καλά οργανωμένος και είχε τα πάντα, από νερό, ισοτονικό, σοκολάτες , μπανάνες, ενεργειακά τζελ μέχρι και τσίπουρο!!!
Το πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα κατά τη γνώμη μου, είναι ένα τραχύ μέρος στο 12ο χιλιόμετρο, λίγο πριν φτάσουμε στο στεκ. Το συγκεκριμένο σημείο είναι μια πλάγια με μεγάλη ανηφορική κλίση, η οποία λόγω της βροχής ήταν και αρκετά γλιστερή. Στο συγκεκριμένο μέρος… αγκομαχά και ο πιο γυμνασμένος. Φυσικά είναι πραγματικότητα πως είχε και κάποιες κατηφόρες που ήθελαν μεγάλη προσοχή, όπως αυτή στο 15ο χλμ περίπου, όπου το έδαφος ήταν ασταθές και πετρώδες. Στο σημείο αυτό στο τέλος της κατεβασιάς, υπήρχαν πέντε εθελοντές διασώστες (αχρείαστοι να είναι) .
Γενικά ήταν πολύ καλά οργανωμένος αγώνας, το καταφύγιο ήταν πολύ ζεστό και βολικό για τους αθλητές. Η κοτόσουπα και το σιροπιαστό μετά τον τερματισμό ήταν φανταστικά και ταίριαζαν απόλυτα μετά από τούτη τη μάχη.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη περισσότερα στους εθελοντές, μιας και χωρίς αυτούς κανένας αγώνας δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί.
Υ.Γ : ΠΡΟΣ ΑΘΛΗΤΕΣ- Tα τζελ όπως τα κουβαλάμε πριν τη χρήση τους, να τα κουβαλάμε και μετά από αυτήν και όχι να τα «δωρίζουμε» στο δάσος.
