*Ακολουθεί κείμενο με γκρινιάρικο περιεχόμενο
Δε γνωρίζω ακριβώς το λόγο, όμως στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, κάθε ταξίδι έχει συνδυαστεί ταυτόχρονα και σε εξόρμηση για ψώνια. Είναι σχεδόν δεδομένο για πολλούς, πως ένα βασικό στοιχείο ενός ταξιδιού είναι τα σουλάτσα σε εμπορικά κέντρα και λοιπές αγορές, ώστε να επιστρέψουν στο σπίτι τους με τα νέα καλούδια από το εξωτερικό. Ίσως τα παλαιότερα χρόνια η χώρα μας να υστερούσε σε πλήθος προϊόντων και αναμφίβολα στις ξένες αγορές υπήρχαν περισσότερα, πολλές φορές ποιοτικότερα και πιο μοντέρνα αγαθά. Πλέον όμως στην εποχή του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν κάθε χώρα του δυτικού κόσμου έχει τα ίδια προϊόντα και πλέον το να επιστρέφει κανείς με βαλίτσες φορτωμένες εμπόρευμα από το εξωτερικό, τείνει να θεωρηθεί ξεπερασμένο.
Τα παραπάνω τα γράφει βέβαια ένας τύπος, ο οποίος αν περιμένει η αγορά να ζήσει από αυτόν, θα λιμοκτονούσε. Αν εξαιρέσει κανείς το δρομικό μου εξοπλισμό και μερικά πραγματάκια ακόμα, σπάνια ψωνίζω. Αρέσκομαι να ξοδεύω τα χρήματα μου σε ωραία φαγητά, ταξίδια, κρασιά και σε διάφορα άλλα που δεν αποτελούν ύλη, όμως ευφραίνουν την καρδία μου. Βάζοντας όλα τα παραπάνω σε σειρά , τούτος ο στρυφνός άνθρωπος δεν επιθυμεί να ακούει μια συγκεκριμένη ερώτηση πριν φύγει για κάποιο ταξίδι του.
Τι δώρο θα μου φέρεις από το ταξίδι?
Λίγες λέξεις η μία δίπλα στην άλλη που κρύβουν μέσα τους υποχρέωση, καταναγκασμό, ενοχές, ταλαιπωρία και πολλά άλλα. Δηλαδή για να καταλάβω. Έχω κανονίσει το πρόγραμμα μου, έχω βάλει στο μυαλό μου τα μέρη που θα δω, έχω υπολογίσει τα χρήματα μου, έχω τώρα στο νου μου και σένα ώστε να ψάξω τι αηδία θα σου πάρω για να σε ικανοποιήσω? Είναι πράγματι αλήθεια πως δεν απολαμβάνω να περιφέρομαι ασκόπως σε αγορές για να ικανοποιήσω καταναλωτικές ανάγκες άλλων.Φυσικά κατανοώ πως δεν είναι δα και κανένα τραγικό γεγονός, ούτε πιάνεται η ψυχή μου όταν κάποιος μου ζητάει κάτι απ’έξω, όμως στο νου μου τοποθετείται μια υποχρέωση που πρέπει να καλύψω, παραμερίζοντας τις δικές μου ταξιδιωτικές ανάγκες.
Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι και τόσο εγωίσταρος που θα μου ζητούσαν κάτι που υπάρχει ΜΟΝΟ εκεί ή τέλος πάντων υπάρχει σε πολύ καλή τιμή ΜΟΝΟ εκεί , αναφέρομαι σε αυτούς και κυρίως σε αυτές, που μεταξύ βαρεμάρας, scrolling του κινητού τους και μασώντας τσίχλα(προαιρετικά) ξεστομίζουν την παραπάνω ερώτηση, δίχως τα γνωρίζουν πως ο εσωτερικός μου κόσμος αναφωνεί…Μας ξέσκισες τώρα και συ!
Σαφώς και ο υπογράφων σα φυσιολογικός άνθρωπος, έχει επιστρέψει πολλές φορές με αναμνηστικά για συγγενείς και φίλους, όμως το επέλεγε αυτός. Είτε βρέθηκε στο δρόμο του κάτι όμορφο που ταίριαζε στο δέκτη, είτε συνειδητά έψαξε για αυτό. Από την άλλη έχει περάσει βέβαια και πολλές στιγμές τις οποίες αντί να απολαμβάνει το ταξίδι του και την ουσία αυτού, έχανε χρόνο περιπλανώμενος σε αγορές για να βρει το παραγγελθέν δώρο. Έχω βρεθεί να ψάχνω αναμνηστικά T Shirt σε μέρη που δεν υπήρχαν, μινιατούρες αλκοολούχων ποτών στην επαρχία της Ουκρανίας, τοπικές σοκολάτες και διάφορα άλλα, τα οποία με έχουν βγάλει εκτός προγράμματος, φορτώνοντας με με επιπλέον άγχος. Αναμφίβολα όλοι σχεδόν οι ταξιδιώτες έχουν επιστρέψει με αναμνηστικά για συγγενείς και φίλους. Το ένα δώρο ακολουθεί το άλλο και πολλές φορές φτάνει κανείς στο σημείο να νιώσει ενοχικά πως πρέπει να ικανοποιήσει τους πάντες. Αδέρφια, γονείς, ξαδέρφια, παππούδες, θείοι, μπατζανάκια και κάθε λογής κολλητός και συνάδερφος, τεχνηέντως και με μια δόση χαριτωμενιάς σε υποχρεώνουν να τρέχεις σαν το παλαβό για να τους “σκεφτείς”. Αν ήταν να τους σκεφτείς θα τους έγραφες ένα ποίημα, δε θα χρειαζόταν να πας το ωραίο σου ταξιδάκι για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους. Στο τέλος χάνεις στιγμές της εξόρμησής σου, καταλήγοντας η μισή αποσκευή σου να έχει αντικείμενα τρίτων και στην επιστροφή να πρέπει να εκτελέσεις χρέη διανομέα ώστε να τα μοιράσεις.
Ταπεινή μου γνώμη είναι πως το κάθε ταξίδι γίνεται για εμάς και όχι για τους άλλους. Κάθε εξόρμηση την ορίζουμε εμείς και δε χρειάζεται να μας βάζουν αποστολές ευρέσεως δώρων και αναμνηστικών, υποχρεώνοντας μας να ασχολούμαστε με κάτι το οποίο συν τοις άλλοις δε μας αρέσει. Και όλα τα παραπάνω δε τα αναφέρω από την πλευρά της οικονομικής ζημιάς, αλλά στην επιβολή του να ασχοληθείς με κάτι το οποίο δεν απολαμβάνεις, στο δικό ΣΟΥ ταξίδι. Οπότε φίλοι και συγγενείς που τυχόν διαβάσετε αυτό το κείμενο, στο επόμενο μου ταξίδι αρκεστείτε σε ένα “Καλά να περάσεις” ή τουλάχιστον αν ζητήσετε κάτι, σκεφτείτε παράλληλα και ένα καλό λόγο για τον οποίο το χρειάζεστε και θα σας το φέρω ρε μπαγάσηδες.
Y.Γ : Με συγχωρείτε για το παραλήρημα γκρίνιας. Κατά βάθος είμαι συμπαθής.
