Εδώ και χρόνια παρακολουθώ ταξιδιωτικές εκπομπές που εστιάζουν στην κουζίνα κάθε τόπου. Ένας από τους τύπους που συμπαθώ ιδιαιτέρως, είναι ένας χοντρούλης, φαλακρός σεφ ονόματι Andrew Zimmern, που δοκιμάζει τα πάντα στο διάβα του. Δεν πτοείται με τίποτα και μότο του είναι “if it looks good, eat it”.
Στην προκείμενη περίπτωση, όμορφο δεν φαινόταν από όποια οπτική γωνία και να το έβλεπες. Φυσικά αναφέρομαι στους υπέροχους πάγκους που βρήκα στους δρόμους της νοτιοανατολικής Ασίας, που σέρβιραν τηγανιτά έντομα!
Πριν αηδιάσετε , να σας θυμίσω ότι όλοι μας λίγο πολύ, έχουμε βρει μισό σκουλήκι στο μήλο μας. Το υπόλοιπο μισό που νομίζετε ότι πήγε? Τουλάχιστον τούτες οι ‘λιχουδιές’ είναι μαγειρεμένες.
Όπως είναι λογικό η θεά τους αποτέλεσε πρόκληση για ένα γαστρονομικό ταξιδιώτη. Έχοντας αναζητήσει και δοκιμάσει γεύσεις από οποιαδήποτε μέρη του κόσμου και αν βρέθηκα, μου ήταν αδύνατο να μη γευτώ έντομα, αρθρόποδα και ασπόνδυλα!
Η αλήθεια είναι ότι τη πρώτη μέρα που αντίκρισα τον πρώτο πάγκο τέτοιου τύπου, αρκέστηκα μόνο να τον φωτογραφίσω. Την επομένη μέρα με το σακίδιο μου βρεθήκαμε στην πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης, Μπανγκόκ! Κάπου εκεί μέσα στην πολύβοη περιοχή Chao San, λίγο ο κόσμος, λίγο οι μυρωδιές από το υπέροχο street food με συνεπήραν και βρέθηκα αντίκρυ σε έναν τέτοιο πάγκο. Στην Μπανγκόκ αν θέλει κανείς να φωτογραφίσει ένα τέτοιο φαγάδικο οφείλει να πληρώσει 10 Baht.
Κοντοστάθηκα λοιπόν με περίσσιο θάρρος, δίπλα σε ένα ζεύγος αμερικανών, με τον τύπο εξίσου έτοιμο. Ανταλλάξαμε μερικές ματιές και με το σύνθημα της κοπέλας του “come on , you look adventurous”, φάγαμε το πρώτο σκαθάρι. Σειρά είχε ένα mix grill από εντομάκια άγνωστης ταυτότητας ( εκτός αν είσαι εντομολόγος).
Τελικά ξέρετε τη γεύση έχουν τα τηγανιτά έντομα?
Έχουν γεύση τηγανιτού εντόμου!
Όλοι λένε οτιδήποτε και αν δοκιμάσουν …
WOW!!! Tastes like chicken.
OXI…..δεν “Tastes like chicken”.
…Tastes like insect.
Ειλικρινά δεν ήταν απαίσιο, αλλά ούτε και νόστιμο! Είχε τη γεύση μιας τηγανιτής αδιαφορίας.
Την επομένη μέρα, όλοι οι δρόμοι με οδηγούσαν στον ίδιο πάγκο. Με μια μαγική δύναμη να μου λέει …
“Οκ, μεγάλε…εντομάκια έφαγες! Στον σκορπιό θα φανεί η γευσιγνωσία σου!”
Εκεί λοιπόν με άλλον αέρα και έχοντας ήδη γνωρίσει την κοπέλα του “καταστήματος” , κοντοστάθηκε ένα ζευγάρι Γάλλων, αυτή τη φορά!
–Δοκίμασες? Με ρωτά!
–Απ’όλα ! Τον απαντώ με μαγκιά..Εκτός από σκορπιό!
-Θέλεις να φάμε έναν μαζί ?
Δήθεν χαλαρός απαντώ, OK.
Μιας και ήταν το τελευταίο μου βραδύ και έχοντας ελάχιστο συνάλλαγμα πάνω μου, δεν είχα να χάσω τίποτα! Καταθέτουμε λοιπόν από 50 baht (όταν ένα πιάτο καλό φαγητό κοστίζει περίπου 40Baht) και σερβιριζόμαστε ένα ιδιαίτερο σουβλάκι σκορπιό από μισό! Η κοπέλα του πάγκου έβγαλε το κεντρί και το ψέκασε με κάτι να το κάνει πιο νόστιμο (Πόσο νόστιμος μπορεί να γίνει ένας σκορπιός σουβλάκι?).
Γύρω μας μαζεύτηκε πλήθος τουριστών να μας κοιτούν με απορία και αηδία συνάμα!
Η κοπέλα του Γάλλου, ανέλαβε χρέη φωτογράφου.
Γεια μας…… και δώστου μια χαψιά τον μαύρο και τραγανό (μισό) σκορπιό. Από γεύση τίποτα το ιδιαίτερο, οι δαγκάνες όντας πιο τραγανές προκαλούν μια μικρή αηδία.. η αλήθεια είναι! Με ύφος νικητή και νιώθοντας μια περίεργη πληρότητα, αποχαιρετισθήκαμε μετά από λίγο με το συμπαθέστατο ζεύγος.
Αξίζει να αναφέρω ότι η Ταϋλάνδη έχει απίστευτη κουζίνα βασισμένη σε φρέσκα προϊόντα. Έχει καταπληκτικό street food και θα κάνω πλήρη αναφορά συντόμως! Τούτοι οι πάγκοι είναι σε αναλογία ένας στους εκατό και απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες. Αν βρεθείτε κατά εκεί μη νομίσετε ότι θα τρώτε εντομάκια (εκτός αν το θελήσετε).
Ιεροσυλία από πλευράς μου αποτέλεσε, ότι γεύτηκα τον σκορπιό δέκα λεπτά μετά από το δείπνο μου, που ήταν ένα μισόκιλο ωραιότατο ψητό ψάρι.
Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που είχε και την κωμική της πλευρά. Η περιέργεια, το άγνωστο, οι αντιδράσεις των περαστικών τουριστών όλα είχαν την πλάκα τους. Η γαστρονομία είναι ένα από τα πάθη μου και τούτες οι μέρες στην νοτιοανατολική Ασία με ωρίμασαν γαστρονομικά. Δίχως αμφιβολία θα το ξαναέκανα.
