Κάπου εκεί στη νοτιοανατολική Ασία υπάρχει ένα μικρό κράτος με τεράστια ιστορία, η Καμπότζη. Είναι δυστυχώς από τις πιο φτωχές γωνιές του πλανήτη, αλλά με εξαιρετικά πλούσια πολιτισμική κληρονομιά.
Πλήθος μνημείων από την εποχή των Χμερ βρίσκονται σε διάφορα σημεία της χώρας. Κορυφαίο και δημοφιλέστερο εξ’αυτών είναι το Angkor Wat. Κτισμένος κατά το 12ο αιώνα ο συγκεκριμένος μνημειακός χώρος αποτελεί ιερό τόπο τόσο για τους ινδουιστές όσο και για τους βουδιστές.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο εν λόγω ναός είναι το επίσημο έμβλημα της χώρας και ότι εμφανίζεται μέχρι και στη σημαία της , καταλαβαίνει κανείς τη σημαντικότητα του. Εύκολα φαντάζεται επίσης κάποιος την πνευματική και φυσικά την οικονομική επιρροή που ασκεί στους κατοίκους , μιας και είναι το κορυφαίο τουριστικό αξιοθέατο της χώρας.
Σε τούτο το κείμενο θα περιγράψω την προσωπική μου ημερήσια ξενάγηση στο υπέροχο αυτό μνημείο. Για περαιτέρω ιστορικά στοιχεία καλό είναι να ανατρέξετε στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Έχουν γραφτεί άλλωστε αναρίθμητα βιβλία και έχουν χυθεί λίτρα από μελάνι για το συγκεκριμένο μνημείο.
Όλα ξεκίνησαν 24 Φεβρουαρίου στη Σιέμ Ριπ της Καμπότζης. Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας και ορμητήριο για το Angkor Wat . Η επίσκεψη μου στη συγκεκριμένη πόλη ήταν αφιερωμένη εξολοκλήρου στο σημαντικότατο αυτό μνημείο.
Από την στιγμή της άφιξης μου στην Καμπότζη, δίχως να χάσω χρόνο έπρεπε να κανονίσω τον τρόπο που θα μεταβώ στο Angkor. Οι τρόποι είναι πολλοί. Είτε με Tuk Tuk ή ταξί (τα οποία συμφέρουν αν είστε παρέα), είτε με δίκυκλο, με ποδήλατο ή ακόμη και με τα πόδια για τους πιο γυμνασμένους.
Προσωπικά προτίμησα τον Bunnak ,το πρώτο άτομο που γνώρισα στην χώρα. Πρόκειται για έναν μικροκαμωμένο οδηγό δικύκλου, πολύ συμπαθητικό και τίμιο. Όπως ήταν αναμενόμενο στην Καμπότζη πρέπει να εφοδιαστεί κανείς με αρκετή υπομονή ώστε να αντέξει τα παζάρια και τις διαπραγματεύσεις. Πράγμα που απεχθάνομαι!
Ο Bunnak λοιπόν ήταν έντιμος και καθόλου ενοχλητικός. Μου πρότεινε αν θέλω το επόμενο πρωινό να με παραλάβει από το δωμάτιο μου ότι ώρα θέλω και να μεταβούμε στο μνημείο με το Honda παπάκι του. Εκεί θα με πήγαινε στα σημαντικότερα μνημεία ή αυτά που θα του υποδείκνυα και ότι ώρα ήθελα θα με επέστρεφε στο δωμάτιο μου.
Όλη αυτή η ημερήσια εκδρομή θα κόστιζε 20$. Για τα δεδομένα της χώρας είναι μια τσιμπημένη τιμή , αλλά θεώρησα ότι αυτός ο ντόπιος οικογενειάρχης είχε περισσότερη ανάγκη τα λίγα δολάρια της έκπτωσης που θα ζητούσα. Δεν υπήρχε επίσης σημαντικός λόγος να κατεβάσω την τιμή μιας και η συμφωνία έγινε με τη άφιξη μου στη χώρα αργά το βράδυ και δεν ήθελα να χάσω χρόνο ψάχνοντας εναλλακτικές λύσεις το επόμενο πρωινό στη Σιέμ Ριπ.
Η συνάντηση με τον Bunnak, πραγματοποιήθηκε στις 9 το πρωί έξω από το hostel όπου διέμενα. Πιστοί στο ραντεβού μας και οι δυο ήμασταν έτοιμοι να μεταβούμε στο μεγαλοπρεπές μνημείο. Εγώ ήμουν ενθουσιασμένος για ευνόητους λόγους ( Δεν τυγχάνει κάθε μέρα να είσαι μια ανάσα από το μεγαλύτερο ιερό, οποιασδήποτε θρησκείας στον κόσμο). Ο ντόπιος οδηγός μου ήταν χαρούμενος διότι είχε εξασφαλίσει ένα καλό και ξεκούραστο μεροκάματο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για την διαδρομή των 5 περίπου χιλιομέτρων για το μνημείο. Καβάλα στο δίκυκλο λοιπόν απολαμβάναμε το δροσερό αεράκι της κατά τα άλλα θερμής ημέρας. Πρώτη στάση στα εκδοτήρια εισιτηρίων. Εκεί λοιπόν ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να επιλέξει εισιτήριο εισόδου για μια, τρεις και πέντε μέρες αντίστοιχα. Στα γκισέ εργάζονται συνήθως νεαροί ντόπιοι , αρκετά εξυπηρετικοί και με καλή χρήση αγγλικών. Εφόσον βγήκα την απαραίτητη φωτογραφία ώστε να παραλάβω το προσωπικό μου εισιτήριο με τη φάτσα μου, ήμουν και επισήμως έτοιμος να εισέλθω στο χώρο. Το εισιτήριο της μίας ημέρας κόστιζε 20$ και είχε δικαίωμα κανείς να περιπλανιέται στον μνημειακό χώρο μέχρι τη δύση του ηλίου.
Γνώμη μου είναι, αν ο ταξιδιώτης έχει περισσότερες μέρες στη διάθεση του και επιλέξει εισιτήριο τριών ή πέντε ημερών, καλό είναι να μεταβεί στο χώρο με ποδήλατο. Είναι πιο οικονομικό και ζεις το κάθε μνημείο από πολύ κοντά, ενώ παράλληλα ασκείσαι. Αν πάλι οι μέρες είναι περιορισμένες, είναι προτιμότερο να προσλάβει επαγγελματία οδηγό. Πληρώνεις φυσικά το κάτι παραπάνω, αλλά εξοικονομείς πολύτιμο χρόνο και μεταβαίνεις ξεκούραστα και ενημερωμένος στο κάθε μνημείο.
Στο κεντρικότερο σημείο της ευρύτερης περιοχής πλήθος τουριστών και επαγγελματιών συνωστίζονται με φόντο τον υπέροχο ναό του Angkor Thom. Σε εκείνο το σημείο ο Bunnak μου πρότεινε να ακολουθήσουμε δεξιόστροφη πορεία ώστε να αποφύγουμε τον κύριο όγκο των (ασιατών κυρίως ) τουριστών. Όντως είχε δίκιο, μιας και ήταν ώρα αιχμής περίπου 10 το πρωί και όλοι είχαν συρρεύσει μαζικά στην είσοδο του κυριότερου και ομορφότερου τέμπλου.
Η όμορφη μέρα κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο ξεκίνησε από την νότια πύλη του Angkor με θέα την όμορφη τάφρο. Εκεί λοιπόν στη μια από τις πιο καλοδιατηρημένες από τις πέντε πύλες που φυλούν την αρχαία πόλη του Angkor Thom, αντιλήφθηκα ότι ξέχασα την εφεδρική μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής μου. Λίγο πριν με πιάσει κρίση πανικού, πήρα μια βαθιά ανάσα.
Ζητώντας συγγνώμη από το Bunnak του ζήτησα να επιστρέψουμε στο δωμάτιο ώστε να παραλάβω το λοιπό εξοπλισμό μου. Εφόσον διανύσαμε 10 παραπάνω χιλιόμετρα , έπειτα από μισή ώρα ήμασταν έτοιμοι για την περιπλάνηση. Η τάφρος με νερό που συμβολίζει τον ωκεανό ήταν η αφετηρία μας για δεύτερη φορά.
Η ξενάγηση μου δεν ήταν από επαγγελματία ξεναγό, οδηγός ήταν ο άνθρωπος! Παρ’όλα αυτά είχε αρκετές ιστορικές γνώσεις που βοηθούσαν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα με πήγανε στα κυριότερα και πιο δημοφιλή σημεία του αρχαιολογικού χώρου, μου υποδείκνυε την πορεία που θα ακολουθούσα και ορίζαμε ένα σημείο συνάντησης στο τέλος της διαδρομής. Ήταν ένα αρκετά ξεκούραστο μεροκάματο για τον οδηγό , όπως μαρτυρά η παρακάτω φωτογραφία σε έναν από τους τόπους συνάντησης μας. (Χαλάλι του).
Η ευρύτερη περιοχή έγινε γνωστή στο παγκόσμιο κοινό από την ταινία δράσης του Hollywood ‘Tomb Raider’ , με πρωταγωνίστρια την Angelina Jolie. Μία χιλιετής ιστορία, ένας αιματηρός εμφύλιος και πολλά άλλα δεν είχαν την απαραίτητη δύναμη που είχε μια κινηματογραφική ταινία ώστε να αναδείξει αυτό το στολίδι της παγκόσμιας ιστορίας (Δυστυχώς).
Το κείμενο αυτό δε θα έχει επίλογο, διότι θα ακολουθήσει δεύτερο (ίσως και τρίτο) μέρος με πολλές ακόμα φωτογραφίες του μνημείου από το αρχείο μου.
