Μια ανάσα από τη νοητή γραμμή του Ισημερινού, στέκει η αγαπημένη Σιγκαπούρη. Μια πόλη-κράτος της Ασίας που ευημερεί σε όλα τα επίπεδα, αποτελώντας οικονομικό πρότυπο για ολόκληρο τον πλανήτη. Τούτη την πυκνοκατοικημένη και κομψή χώρα, την αγάπησα και κατά την τετραήμερη παραμονή μου σε αυτήν, προσπάθησα να τη γνωρίσω όσο γίνεται περισσότερο.
Περιπλανώμενος με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, καθημερινά ξεχυνόμουν στους δρόμους της. Το hostel που διέμενα (50 μέτρα από τo σταθμό Lavender), απείχε 2-3 στάσεις από την καρδιά της πόλης. Τούτη η απόσταση, άλλοτε διανυόταν με τα πόδια και άλλοτε με το υπερσύγχρονο μετρό της Σιγκαπούρης, το οποίο κάνει συνεχή δρομολόγια και δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένει ο επιβάτης περισσότερο από πέντε λεπτά στην στάση.
Έτσι λοιπόν, σε μία από τις πεζοπορικές μου περιπλανήσεις στην πόλη, πολύ κοντά στο hostel, “έπεσα” πάνω σε μια πολύχρωμη γειτονιά. Για την ακρίβεια, τούτη η συνοικία έπεσε πάνω μου. Ξαφνικά οι ονοματοδοσίες των δρόμων άρχισαν να αλλάζουν ύφος. Εκεί που συναντούσες ονόματα όπως Ophir, Rochor, Victoria, άρχιζες να βλέπεις Baghdad St, Kandahar St, Muscat St. κτλ . Δίχως να χρειάζεται πολύ μυαλό, αντιλαμβάνεται κανείς πως εισήλθε στην Arab Street της Σιγκαπούρης.
Είναι αλήθεια πως διαβάζοντας πληροφορίες για την περιοχή, έμαθα πως υπάρχουν δύο εκδοχές για την πατρότητα του τοπωνυμίου. Από τη μία, η περιοχή ονομάστηκε έτσι, λόγω των εμπόρων αραβικής καταγωγής που κατοικοεδρεύαν εκεί και από την άλλη, οι Κινέζοι την ανέφεραν ως Arab Street, μιας και οι περισσότεροι κάτοικοι της, ήταν μουσουλμάνοι, από την Ιάβα της Ινδονησίας. Στην περιοχή κατά το παρελθόν ανθούσε το εμπόριο μπαχαρικών, υφασμάτων, λουλουδιών και πολλών άλλων. Στις μέρες μας η γειτονιά αυτή είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της πόλης και κατά ένα μεγάλο βαθμό, έχει χάσει τον εμπορικό χαρακτήρα που διέθετε δεκαετίες πριν.
Αναμφίβολα, το πνευματικό και όχι μόνο, κέντρο της περιοχής, είναι το τζαμί του Σουλτάνου ή Sultan mosque, για τους αγγλομαθείς. Βρίσκεται ουσιαστικά στο κέντρο της Arab Street και περιβάλλεται από εμπορικά καταστήματα . Επίσης, αποτελεί τόπο προσκυνήματος για τους μουσουλμάνους της πόλης και σφύζει από ζωή καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Οι εμπορικοί δρόμοι κατακλύζονται από ντόπιους και επισκέπτες και οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων επιδεικνύουν την πραμάτεια τους. Απ’ότι έμαθα, εκεί μπορεί να βρει κανείς σχετικά φθηνό μετάξι και χειροποίητα χαλιά από την κεντρική Ασία. Δεν νομίζω βέβαια, ένας φυσιολογικός ταξιδιώτης από την Ελλάδα να φορτώσει στις αποσκευές του, καμία περίτεχνη Μπουχάρα και να συνταξιδεύει μαζί της για χιλιάδες μίλια. Αν θέλει όμως, στην Arab Street θα τη βρει.
Είναι γεγονός πως στην Kampong Glam, όπως είναι το άλλο όνομα της γειτονιάς, μπορεί κανείς να βρει υπέροχα στιλάτα καφέ που προτιμώνται από τους κατοίκους της πόλης και φυσικά από τους τουρίστες. Υπάρχουν επίσης και πολλά εστιατόρια, που σερβίρουν κυρίως πιάτα της Μέσης Ανατολής και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου. Κάπου εδώ πρέπει να σας εξιστορήσω ένα συμβάν, διότι πρέπει να το εξωτερικεύσω, μιας και μου κατέτρωγε τα “μέσα” μου, πολλές μέρες μετά.
‘Όλοι όσοι ταξιδεύουν , ανεξαιρέτως , την έχουμε πατήσει ,κοινώς, σε καταστήματα εστίασης. Άθελα μας έχουμε πέσει στην παγίδα του τουριστικού μαγαζιού και έχουμε φύγει από εκεί νηστικοί και καταχρεωμένοι. Αυτό ακριβώς προσπαθούσα να μην συμβεί στην Arab Street , μιας και όλα τα εστιατόρια έχουν τουριστικό ύφος, είναι κάτι το εξόφθαλμο.
Στην προσπάθεια μου να αποφύγω την επιλογή αυτή, περιπλανιόμουν αρκετή ώρα στα στενά, φωτογραφίζοντας τα. Είχα σκοπό να φύγω από την περιοχή και στο πρώτο μη εμπορικό ταχυφαγείο που θα έβρισκα, θα έμπαινα. Πράγματι ξεκίνησα να προχωρώ προς το άγνωστο με βάρκα τη γαστριμαργική ελπίδα. Είχα απομακρυνθεί για τα καλά από την περιοχή και βάδιζα σε κεντρικούς δρόμους, που δεν υπήρχε κανένα απολύτως κατάστημα. Κάπου εκεί, κάτω από τον τροπικό ήλιο, τα ενεργειακά μου αποθέματα, άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Φανταστείτε, όπως οι δύτες οφείλουν να κρατήσουν επιπλέον ανάσα για την επιστροφή, έτσι και ‘γω προκειμένου να διαφυλάξω τα εναπομείναντα αποθέματα μου, προτίμησα να γυρίσω προς τα πίσω, αναζητώντας τροφή, μιας και δε γνώριζα προς τα που βάδιζα (κυριολεκτικά).
Κατά την διακριτική επιστροφή μου στην πολύχρωμη Arab Street, ξεκίνησε η μάχη για την εύρεση της λιγότερο χάλια τροφής. Πλησίαζε 5 το απόγευμα, είχα έρθει το πρωί με λεωφορείο από τη Μελάκκα της Μαλαισίας, έπειτα έψαξα για hostel, περιπλανήθηκα και δεν είχα βάλει τίποτα στο ταξιδιωτικό μου στομάχι για πολλές ώρες. Δε θέλει πολύ για να την πατήσεις.
Μπροστά μου και λίγο απόμερα από τα κεντρικά σημεία, εμφανίστηκε ένα κατάστημα με το όνομα Beirut. Φαινόταν το λιγότερο τουριστικό. Δίχως πολύ σκέψη έκατσα σε ένα από τα πολλά άδεια τραπεζοκαθίσματα, μιας και ήμουν ο μοναδικός πελάτης. Την συγκεκριμένη ώρα, όσα εστιατόρια είχα δει, ήταν άδεια, ειδάλλως θα ακολουθούσα τη σοφή συμβουλή του λαού μας “Να κάθεσαι όπου βλέπεις κόσμο”. Σε λίγα λεπτά το ευγενέστατο προσωπικό εμφανίστηκε και αρχικά παρήγγειλα ένα φυσικό χυμό. Είναι αλήθεια πως λαχταρούσα μια παγωμένη μπύρα, αλλά τι να κάνεις όταν είσαι σε ένα κράτος που δεν πολυσυμπαθεί το αλκοόλ και μάλιστα βρίσκεσαι στη μουσουλμανική γειτονιά του. Έπειτα σειρά είχε ένα κατάλογος με πολύ photoshop και φωτογραφίες από υπερμεγέθεις μερίδες. Ανάλογου μεγέθους ήταν και οι τιμές, δίχως να υπόκεινται σε photoshop.
Δίχως να εντυπωσιαστώ από κάτι, επέλεξα ένα από τα μενού που είχε βάση τα λιβανέζικα πιτοειδή. Να μη μακρηγορώ, εμφανίστηκαν μπροστά μου μερικές μπουκίτσες από σπανακοπιτάκια, λοιπά πιτάκια και κροκέτες. Μιας και κατέχω λιγάκι από γαστρονομία και θεωρώ πως κρίνω σωστά, ήταν από τις κλασικές περιπτώσεις κατεψυγμένων προϊόντων, τα οποία από την κατάψυξη βρίσκονται σε λίγα λεπτά στο πιάτο σου. Η γεύση αδιάφορη και η τιμή για τούτο το “πλήρες” γεύμα 31$…… Ναι φίλε….Τριανταένα δολάρια, 20+11 , 29+2 , 15+16, όπως και το γράψω ήταν 31. Ξόδεψα αυτά τα χρήματα για να φάω μπουκίτσες από καταψυγμένες αηδίες. Θαρρείς πως βρισκόμουν σε κάποιο παιδικό πάρτυ, με ακριβό εισιτήριο εισόδου και μεις τα πιτσιρίκια παίζαμε ουρλιάζοντας και περνούσαμε από τον μπουφέ για να φάμε το κατιτίς μας. Να πεις πως υπήρχε χορός και μουσική, πάει και έρχεται. Να τρως τούτες τις στεγνές αδιαφορίες, μοναχός και σιωπηλός, είναι κατά πολύ χειρότερο. ΙΔΟΥ!
31$ !!!!!!
Τα λέω για να σας προστατεύσω και όποιος ταξιδεύει, λέγοντας ότι δεν έχει πέσει σε παγίδα, ψεύδεται ασύστολα.
Κάπου εδώ αξίζει να θυμηθώ πως έγραφα για την ομορφιά της Arab Street και να αφήσω την γκρίνια κατά μέρους. Τούτη η γειτονιά της πόλης είναι πολύχρωμη και με έντονο χαρακτήρα, αν και πνίγεται από τις ορδές των τουριστών. Επίσης αποτελεί ένα από τα μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς και αν θέλει, μπορεί να την συγκρίνει με τις άλλες ιδιαίτερες γειτονιές τις Σιγκαπούρης, την Little India και την Chinatown. Κάθε μία έχει τη δικιά της ομορφιά. Πέρα από το γεύμα, ήταν μια από τις όμορφες βόλτες σε τούτη τη γοητευτική πόλη της νοτιοανατολικής Ασίας.
Θέλεις και άλλη Σιγκαπούρη? Ρίξε μια ματιά ΕΔΩ.
Αν αναζητάτε καταλύματα ρίξτε μια ματιά στη Booking.
