Το Bamboo train ή Nori, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι μια ευρεσιτεχνία των κατοίκων της Καμπότζης.
Πρόκειται για μια επίπεδη ορθογώνια κατασκευή με μεταλλικό πλαίσιο και ξύλινη βάση. Τούτο το κομψοτέχνημα κινείται στις ράγες του παλιού σιδηρόδρομου, γαλλικής κατασκευής. Για μηχανή χρησιμοποιούν παλιούς κινητήρες από βάρκες και για ρόδες έχουν παλιά ανταλλακτικά από αυτοκίνητα. Είναι μια πατέντα που θα ζήλευε και ο Mαγκαιβερ.
Η αρχική του χρήση ήταν για να εξυπηρετεί τους ντόπιους καλλιεργητές για τη μεταφορά ρυζιού, μιας και βρίσκεται σε περιοχή που περιβάλλεται από ορυζώνες.
Η ευρύτερη περιοχή του Battambang ήταν εμπόλεμη ζώνη μέχρι το 1998. Όταν δειλά δειλά άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι τουρίστες, γοητευτήκαν από το bamboo train και θέλησαν να κάνουν μια βόλτα. Οι ντόπιοι έκτοτε αντιλήφθησαν ότι το Nori έχει ενδιαφέρον για τους ξένους και άρχισαν να το προωθούν στους επόμενους τουρίστες.
Μάλιστα το όνομα ‘bamboo train’ το έδωσε ένα ταξιτζής για να το κάνει πιο δελεαστικό στους επισκέπτες.
Η αφετηρία του εν λόγο τρένου βρίσκεται 3 χιλιόμετρα από την πόλη τουBattambang και οι περισσότεροι επισκέπτες πηγαίνουν εκεί με Tuk Tuk ή με δίκυκλα ταξί. Είναι μάλιστα πολλοί που κατευθύνονται προς τα εκεί με νοικιασμένα ποδήλατα.
Όλοι οι οδηγοί ταξί που θα συναντήσεις με την άφιξη σου στην πόλη θα σου μιλήσουν για το Bamboo train. Υπάρχει μια συνεργασία αυτών με τους ανθρώπους των τρένων και προφανώς δικαιούνται μερίδιο επί των κερδών.
Τη δική μου μεταφορά προς τα εκεί επιμελήθηκε ο Tony. Ένας χοντρούλης τύπος από αυτούς τους δήθεν ευγενικούς, ελαφρώς γλοιώδης. Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω την ικανότητα να διακρίνω τους αυθεντικούς και έντιμους ανθρώπους (όπως είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της Καμπότζης) και ο Tony δε μου γέμισε το μάτι από την αρχή, αλλά δεν είχα και πολύ χρόνο στη διάθεση μου.
Ξεκίνησαν λοιπόν οι διαπραγματεύσεις μαζί του, όπως γίνεται σε όλη τη χώρα. Πόσο θα κοστίσει ήταν η ερώτηση μου. Με ύφος πωλητή μου απαντά 10$ και αρχίζει να μου κάνει αναλύσεις για τη διαδρομή και τα λοιπά.
Φυσικά ήμουν ενήμερος ότι μια δίκαιη τιμή που περιλαμβάνει τη μεταφορά από την πόλη στο τρενάκι και τη επιστροφή έπειτα από μια ώρα περίπου, είναι 5$. Τα παζάρια δεν είναι και το δυνατό μου σημείο και μάλιστα τα βαριέμαι αφόρητα. Αλλά δεν χρειάστηκε καμία ιδιαίτερη ικανότητα να συμφωνήσουμε στα 5$ (που πραγματικά είναι μια πολύ καλή τιμή για τους οδηγούς).
Ξεκινήσαμε λοιπόν και σε πέντε λεπτάκια ήμασταν λίγο έξω από την πόλη σε ένα χωριουδάκι που έμοιαζε να είναι ξεχασμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.
Εκεί λοιπόν ένας κρατικός υπάλληλος ήταν υπεύθυνος για τα εισιτήρια. Με 10$ κάνεις τη διαδρομή μονός σου και 5$ είναι αν το μοιραστείς με άλλους. Φυσικά επέλεξα τη δεύτερη επιλογή και περίμενα για 20 λεπτά μέχρι να έρθει κάποιος άλλος να το μοιραστούμε. Αφού είχα χαιρετήσει τον οδηγό μου και τον παρότρυνα να μην περιμένει αλλά να συνεχίσει τη δουλειά του και να έρθει να με μαζέψει σε καμία ωρίτσα, έπιασα κουβέντα με τον υπάλληλο.
Ήταν από τους λίγους ανθρώπους στην Καμπότζη που ήξερε τη χώρα μας και αφού μιλήσαμε λίγο για ιστορία, πολιτική και λίγα μετρημένα για τον εμφύλιο της χώρας του ήρθε η σειρά μου για το τρενάκι.
Το μοιράστηκα με μια κυρία, με την κόρη της και τον ντόπιο ξεναγό τους. Οδηγός μας ήταν ένας λιγομίλητος έφηβος. Έπειτα από μερικές προσπάθειες με τη μανιβέλα το κινούμενο αυτό θαύμα της μηχανικής πήρε μπρος για μια διαδρομή περίπου 3 χιλιόμετρων με την μια και μοναδική στάση που ονομάζεται ‘Next station’. Η απορία όλων μας ήταν πόσες στάσεις θα κάνουμε και ο ξεναγός απάντησε ότι η ‘ Next station’ είναι παράλληλα και το τέρμα της διαδρομής.
Ξεκινήσαμε λοιπόν συνοδεία θορύβου από τη μηχανή και μυρωδιάς πετρελαίου για την όμορφη αυτή διαδρομή. Καθισμένοι οκλαδόν ατενίζαμε τις εκτάσεις ρυζοκαλλιέργειας οι οποίες ήταν άνυδρες κατά τον ξηρό μήνα Φεβρουάριο. Σε κάποια σημεία έβλεπε κανείς όμορφα αγροτικά σπιτάκια, ημικατεστραμένες γέφυρες και απομεινάρια πολέμου, ώσπου φτάσαμε μετά από 15 λεπτά στο φινάλε της διαδρομής.
Εκεί λοιπόν πλήθος παιδιών- επιχειρηματιών τρέχουν προς το μέρος των επισκεπτών για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Συνήθως πωλούν χειροποίητα βραχιολάκια μιλώντας στα αγγλικά, κάποιες συγκεκριμένες φράσεις που έμαθαν παπαγαλία. Ήταν αξιαγάπητα και αγόρασα από μερικά παιδάκια, αλλά πόσα βραχιολάκια να πάρω ο δόλιος?
Έπειτα ως λαθροτουρίστας ακολούθησα τον ντόπιο ξεναγό που οδήγησε τις δυο γυναίκες σε ένα παροπλισμένο εργοστάσιο τούβλων που υπήρχε πίσω από τον μικρό οικισμό.
Αφού αποχαιρετήσαμε τα παιδιά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής , συναντηθήκαμε πολλές φορές με άλλα τρενάκια που ακουλουθούν την αντίθετη κατεύθυνση. Η σιδηροδρομική γραμμή είναι μια και μοναδική, αυτό όμως δεν πτοεί τους ντόπιους οδηγούς. Σταμάτα αυτός που έχει λιγότερους επιβάτες και βγάζει εκτός ραγών την κατασκευή του ώστε να περάσει αυτός ή αυτοί που έρχονται με αντίθετη φορά. Πραγματικά όμορφες στιγμές στην ύπαιθρο της Καμπότζης κάτω από άγρυπνο βλέμμα του ηλίου.
Ήταν πραγματικά μια όμορφη εμπειρία με εκπληκτικές εικόνες και αγνούς ανθρώπους. Είναι ένας εύκολος τρόπος να ζήσει κανείς όσο γίνεται πιο κοντά στη ζωή των ντόπιων και παράλληλα να μάθει κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες για τη ζωή τους. Τέτοιου τύπου τρενάκια υπάρχουν και σε άλλα μέρη της Καμπότζης, όπου παραμένουν ακόμαNori, μακριά από τα βλέμματα των τουριστών.
Υ.Γ Ο Tony δεν με περίμενε στην επιστροφή και έστειλε έναν άλλο μηχανόβιο να με παραλάβει, ζητώντας μου 1$ παραπάνω. Δε βαριέσαι , καλή καρδιά, να είναι καλά οι άνθρωποι!
Αν αναζητάτε καταλύματα στην περιοχή ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
