Είναι και αυτά τα πρωινά, τα οποία λίγο πριν πάω στην εργασία μου, ξεφυλλίζω φωτογραφικά άλμπουμ. Είναι ένα ταξιδιωτικό μικρόβιο που με κυνηγά εδώ και πολλά χρόνια. Ένα τέτοιο ήταν και το σημερινό, που ξεζούμισα τις εικόνες μου από τον Παναμά. Τότε ήταν που διαπίστωσα πως είχα αρκετές φωτογραφίες από τη μικρή πόλη του Αλμιράντε που άξιζε να τις μοιραστώ μέσω του blog μου. Έχοντας ήδη γράψει μια μικρή ιστορία για το γραφικό λιμανάκι της περιοχής και τη δια θαλάσσης μετάβασή μου στις απέναντι ακτές του Isla Colon, σκέφτηκα να παραθέσω μερικές ακόμα πληροφορίες για τούτη την ακριτική πόλη της χώρας, που φιλοξένησε μέχρι και τον Χριστόφορο Κολόμβο κατά το τέταρτο του ταξίδι.
Το Αλμιράντε ανήκει στην περιφέρεια του Bocas del Toro και κατοικείται από περίπου 13.000 κατοίκους. Βρίσκεται σε κομβικό σημείο της χώρας, διότι από εκεί περνά κανείς αν θελήσει να πάει στη γείτονα Κόστα Ρίκα, μέσω του μεθοριακού σταθμού της Changuinola. Επιπλέον, όντας το μοναδικό λιμάνι που εξυπηρετεί τα άκρως τουριστικά νησιά των Bocas del Toro, έχει καθημερινή κίνηση από ταξιδιώτες και ντόπιους. Τα νησιά Colon, Bastimentos,Cristobal, Popa και τα μικρότερα του συμπλέγματος προστατεύουν το λιμάνι από τις ακραίες καιρικές συνθήκες και μοιάζει να βρίσκεται σε στρατηγική θέση. Ακόμη, στις μέρες μας ονομάζεται και λιμάνι της μπανάνας καθώς από εκεί μετακινούνται τόνοι του αγαπημένου φρούτου, από τις καλλιέργειες της ευρύτερης περιοχής.
Αξίζει να αναφερθεί πως το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης, ισοπεδώθηκε από το καταστροφικό σεισμό που έπληξε τη χώρα το 1991. Εκείνη τη χρονιά οι περισσότερες κατοικίες, κατασκευασμένες από ξύλο, υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατασκευή από την κυβέρνηση, νέων σπιτιών λίγο έξω από την πόλη.
Είναι πράγματι γεγονός πως το στεριανό κομμάτι του Αλμιράντε δεν είναι ιδιαίτερα κομψό και γοητευτικό. Υπάρχει ένας κεντρικός δρόμος που ξεκινά από το σταθμό των λεωφορείων και οδηγεί στο λιμανάκι. Κατά μήκος αυτού, πλήθος πολύχρωμων και ατημέλητων κατοικιών μοιράζονται την περιοχή με λιγοστά καταστήματα. Εύκολα θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς τούτη τη γωνιά της πόλης, με προέκταση χωματερής. Πιο συγκεκριμένα, τόνοι σκουπιδιών και μπάζων βρίσκονται στοιβαγμένα δίπλα από τα σπίτια και τα παιδιά της πόλης, άριστα προσαρμοσμένα παίζουν ανάμεσα τους.
Την ίδια λυπηρή εικόνα έχει και το ομολογουμένως ειδυλλιακό λιμανάκι.
Όλοι θα συμφωνήσουν πως ο ορμίσκος που είναι πνιγμένος στη μαγκρόβια βλάστηση, αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα φυσικά λιμάνια που μπορεί να αντικρίσει κανείς. Τα ξυλόσπιτα των ντόπιων μοιάζουν να επιπλέουν στο νερό και οι λοιπές ανθρώπινες παρεμβάσεις γίνονται ένα με το φυσικό περιβάλλον. Δυστυχώς όμως, τα αστικά λύματα και τα απορρίμματα κατέχουν εξέχουσα θέση στην υδάτινη αυτή γειτονιά. Δεν είναι μια υπερβολική διαπίστωση, αλλά γεγονός. Πλήθος πλαστικών επιπλέουν στα ήσυχα ύδατα και τα απόνερα των watertaxis, τα κινούν ανάλογα τη διάθεση τους. Επίσης, δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο στις οικίες πέριξ του ορμίσκου και τα πάντα καταλήγουν στο νερό. Η βαρύτητα κάνει καλά τη δουλειά της.
Όπως και να έχει, είναι μια όμορφη γωνιά της χώρας που αναπτύσσεται χρόνο με το χρόνο. Δεν μπορώ με σαφήνεια να απαντήσω στο ερώτημα αν έμεινα ικανοποιημένος από την επίσκεψη μου, διότι αντίκρισα ένα εκπληκτικό τοπίο με αρχέγονη ομορφιά, αλλά εγκαταλελειμμένο από τους ντόπιους και τους αρμόδιους φορείς. Μακρυγορώντας λιγάκι θα ήθελα να αναφέρω ότι, θεωρώ πως οποιοσδήποτε έχει υψηλές οικονομικές απαιτήσεις απέναντι στους τουρίστες ,οφείλει να έχει και τις ανάλογες παροχές. Πράγμα το οποίο δεν συναντάται συχνά στον Παναμά σε αντίθεση με την πιο φιλόξενη Κόστα Ρίκα.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
