Αν ταξιδεύεις στη Νοτιοανατολική Ασία και σχεδόν καθημερινά περνάς λιγότερο ή περισσότερο χρόνο με άλλους ταξιδιώτες που συμβαίνει να έχουν “οργώσει” την περιοχή και… δεν κρατιούνται να σου πουν εντυπώσεις (ενίοτε κι ευτράπελα) από κάθε χώρα τής “γειτονιάς”, τρία είναι τα σημεία σχετικά με το Λάο στα οποία οι περισσότεροι φαίνονται να συμφωνούν: η Λουάνγκ Πραμπάνγκ είναι η πιο γοητευτική πόλη (καθόλου παράξενο, μια και λόγω αρχιτεκτονικής ομορφιάς και ιδιαιτερότητας η μισή πόλη αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ), το Βανγκ Βιένγκ είναι ο ορισμός τής “party town”, και οι Λαοτιανοί είναι οι πιο χαμογελαστοί, άκακοι, φιλικοί και απονήρευτοι άνθρωποι της περιοχής. Πρόσθεσε σε αυτά την προτροπή πολλών να νοικιάσεις (ή να αγοράσεις) μηχανάκι φθάνοντας στη χώρα για να τη γυρίσεις σιγά-σιγά με δικό σου μέσο (το οποίο, αν το αγοράσεις, μπορείς ακριβώς πριν φύγεις να πουλήσεις σε άλλον ταξιδιώτη), κι έχεις τις τέσσερις… κολόνες πάνω στις οποίες μπορείς να στηρίξεις το ταξίδι σου στο Λάο, όπως “χτίζεις” το πρόγραμμα του ταξιδιού, και ταυτόχρονα τις προσδοκίες σου. Ποια, ή έστω ποιο, από αυτά τα τέσσερα μπορώ να επιβεβαιώσω μετά τις εννιά (όλες κι όλες) ημέρες που πέρασα στο Λάο τον Απρίλιο του 2015; Κανένα. Ούτε ένα. Ούτε, ένα.
Ποδόσφαιρο στην άμμο, αργά το απόγευμα, με την Ταϊλάνδη στην άλλη πλευρά του Μεκόνγκ. Στο κέντρο της Βιεντιάν το ποτάμι είναι τόσο στενό που… μπορείς να κολυμπήσεις από τη μία χώρα στην άλλη
Πώς κι έτσι; Η εξήγηση είναι απλή: το Λάο (το οποίο οι περισσότεροι μη Λαοτιανοί το ξέρουμε και προφέρουμε λανθασμένα σαν “Λάος”) το είδα όσο βλέπει ξένος την Ελλάδα περνώντας εννέα μέρες στην Πρωτεύουσα Αθήνα, και πουθενά αλλού. Για να είμαι πιο ακριβής, μια και η Αττική ΕΙΝΑΙ πληθυσμιακά η μισή Ελλάδα, το Λάο το είδα όσο βλέπει μη Αυστραλός την Αυστραλία περνώντας εννέα μέρες ΜΟΝΟ στην Πρωτεύουσα Κάνμπερα. Για κάποιον λόγο, η Βιεντιάν (στην οποία ζει μικρό μόνο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού του Λάο) ήταν όχι μόνο το Α και το Ω της σύντομης παραμονής μου στη χώρα, αλλά και… όλα τα υπόλοιπα γράμματα της αλφαβήτου. Με αυτά και μ’ αυτά, ομολογώ ότι το “Λάο” στον τίτλο είναι… μισο-παραπλανητικό και μισο-καταχρηστικό…
Απογευματινή γυμναστική, ενώ οι λιγότερο ενεργητικοί απολαμβάνουν τη θέα προς τον Μεκόνγκ και την Ταϊλάνδη, στην απέναντι πλευρά
Όσο για το “βατράχι ανάμεσα σε βουβάλια”, αυτό ναι, μπορώ να το… υπερασπιστώ. Περνώντας χρόνο στη Βιεντιάν, τριγυρνώντας είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο, παρατηρώντας, μιλώντας με κόσμο σε κάθε ευκαιρία, η κύρια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε και έμεινε μέχρι και τη μέρα που πέρασα τα σύνορα με Ταϊλάνδη για να επιστρέψω (με τρένο) στην Μπανγκόκ, ήταν ότι το Λάο, με την Πρωτεύουσά του σαν καθρέφτη του, είναι ένα… ευτραφές βατράχι (το Λάο δεν είναι… μικροσκοπικό, είναι σχεδόν δύο Ελλάδες. Σε πληθυσμό είναι που υστερεί, με λιγότερες από 6.500.000 ψυχές) που μοιράζεται τον ίδιο -ευρύτερο- χώρο με τεράστια βουβάλια που μαλώνουν μεταξύ τους, ευτυχώς όχι οπλίζοντας και πυροβολώντας, αλλά επιδεικνύοντας τους… οικονομικούς, επιχειρηματικούς, και πολιτικούς μύες τους.
Vientiane Center, το πιο μοντέρνο εμπορικό κέντρο της πόλης, μέχρι το… επόμενο. Χτίζονται -τουλάχιστον- δύο, που θα είναι μεγαλύτερα από αυτό. Το συγκεκριμένο είναι κινεζικών συμφερόντων, με μικρότερη συμμετοχή Ταϊλανδών και Σιγκαπουριανών επιχειρηματιών
Τι εννοώ; Το γειτονικό Βιετνάμ είναι ο… μεγάλος παίκτης στον χώρο των τραπεζών. Επιχειρηματίες από την επίσης γειτονική Ταϊλάνδη έχουν αναλάβει… εργολαβικά τις αντιπροσωπείες των μεγαλύτερων αυτοκινητοβιομηχανιών. Βιετναμέζοι και Ταϊλανδοί είναι τα αφεντικά σε πολλές άλλες επιχειρήσεις που δίνουν δουλειά σε αρκετό κόσμο, με Βιετναμέζους και Ταϊλανδούς σε καλοπληρωμένες διευθυντικές θέσεις, και Λαοτιανούς κατά κανόνα να… συμπληρώνουν χαμηλά αμοιβόμενες θέσεις εργασίας. Η Βιεντιάν είναι γεμάτη από μεγάλες ταμπέλες που ανακοινώνουν/γνωστοποιούν σε όλους ότι το παρακείμενο κτήριο, ένα σχολείο για παράδειγμα, ή ένα μνημείο που χρειαζόταν συντήρηση, είναι εκεί που είναι και στην καλή κατάσταση στην οποία είναι, χάρη στην… ευγενική συνεισφορά της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, (λιγότερο) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δε χρειάζεται καν να διαβάσεις τις ταμπέλες. Οι σημαίες πάνω τους είναι υπεραρκετές για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται.
Πάρκινγκ μηχανών-σήμα κατατεθέν του Λάο (και άλλων χωρών της περιοχής), στο… παραποτάμιο μέτωπο της πόλης. Η ταμπέλα “θυμίζει” σε όλους ποια χώρα (Νότια Κορέα) πρόσφερε “ευγενικά” και “φιλικά” τα χρήματά της για τον καλλωπισμό του δρόμου-βεράντα της Βιεντιάν προς τον Μεκόνγκ
Και φυσικά, δίπλα και πάνω από όλα αυτά τα… βουβάλια που “μαλώνουν” για οικονομική κυριαρχία στο Λάο, υπάρχει το μεγαλύτερο όλων, η Κίνα, η οποία φαίνεται να έχει αφήσει τα… ψιλά στους υπόλοιπους, και να έχει επικεντρωθεί στα… χοντρά πακέτα, στις κατασκευές, γενικά στις υποδομές, φροντίζοντας να τα πηγαίνει πολύ-πολύ καλά με το Λάο σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Εθνικό Στάδιο της Βιεντιάν, το οποίο η Κίνα έχτισε και “δώρισε” στο Λάο πριν από λίγα χρόνια, στην αρχή εκείνου που -παγκοσμίως- αργότερα… βαφτίστηκε “stadium policy” της Κίνας. Από τότε, 2008-2009, ολοκαίνουργια μοντέρνα Εθνικά Στάδια έχουν… ξεφυτρώσει σε πάμπολλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όλα “δωρεές” του κινεζικού λαού στον φίλο λαό τής… (πρόσθεσε σχεδόν οποιοδήποτε όνομα αφρικανικής και ασιατικής χώρας).
Το νέο Εθνικό Στάδιο της Βιεντιάν (κατά την προθέρμανση ποδοσφαιρικών ομάδων, πριν από αγώνα πρωταθλήματος), “δώρο” της Κίνας
Εν κατακλείδι, οι Λαοτιανοί στη Βιεντιάν μού φάνηκαν… κομπάρσοι -οικονομικά- στην παράσταση που παίζεται στην ίδια τους τη χώρα. Πόσο τους ενοχλεί; Σ’ αυτό δεν έχω απάντηση. Έχει να κάνει με τη συνολική… ψυχοσύνθεση ενός λαού, και τα προσωπικά “θέλω” καθενός. Επίσης, έχει να κάνει με το πώς ήταν το “χθες”, πώς είναι το “σήμερα”, και τι προσδοκίες έχεις για το “αύριο”. Η Λαοτιανή κοπέλα που ετοίμαζε το πρωινό μας στον ξενώνα που έμεινα, που αργότερα καθάριζε όλους τους χώρους, και που επί ώρες έκανε άλλες βοηθητικές εργασίες όσο οι Βιετναμέζοι ιδιοκτήτες του ξενώνα τακτοποιούσαν τις κρατήσεις και τις πληρωμές από τους πελάτες, μπορεί να ήταν από κάποιο χωριό στη μέση του λαοτιανού πουθενά, και τα λίγα χρήματα που έβγαζε να ήταν αρκετά για να συντηρείται, να βοηθάει την οικογένειά της, κι ίσως να αφήνει κάτι στην άκρη…
Ένα ακόμα κινεζικό “δώρο”, στο παραποτάμιο μέτωπο της Βιεντιάν. Όσο κεντρικότερα τοποθετημένο και μεγαλύτερο σε μέγεθος το “δώρο”, τόσο το καλύτερο (για τον “δωρητή”)
Όσο για το πόσο “χαμογελαστοί, άκακοι, φιλικοί και απονήρευτοι” είναι οι Λαοτιανοί, δε με θεωρώ τον καταλληλότερο για να το επιβεβαιώσω (μια και, επαναλαμβάνω, πέρασα χρόνο μόνο στη Βιεντιάν), όμως από την όποια επαφή είχα με ντόπιους, μόνο θετικές εντυπώσεις μού έμειναν, από… τις κυρίες που πουλούσαν τοπικές λιχουδιές σε πάγκους, και ΔΕΝ δοκίμασαν ούτε μία φορά να με “δαγκώσουν” όταν ερχόταν η ώρα να πληρώσω εκείνα που είχα ζητήσει (κάτι που δυστυχώς μου συνέβη σε ποσοστό 90% στο γειτονικό Βιετνάμ), μέχρι… τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της λαοτιανής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ο οποίος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, κι ακόμα περισσότερα, για να με βοηθήσει να προσθέσω στη συλλογή μου τη νέα φανέλα της εθνικής ομάδας του Λάο, η οποία, Απρίλη του 2015, είχε μεν παρουσιαστεί στον Τύπο και κατ’επέκταση στους φιλάθλους, όμως δεν είχε αρχίσει ακόμα να πωλείται.
Λίγη μπίρα, μπόλικο νερό, και το… πιστόλι μου. Δεξιά, Γερμανός άρρωστος ποδοσφαιρόφιλος (οπαδός της Σάλκε), ο οποίος, όπως και ο γράφων, βρέθηκε στο Λάο πρώτα και κύρια για να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο(!!!). Ναι. Στο Λάο(!!). Ποδόσφαιρο
Επιπλέον, τους Λαοτιανούς τούς… πέτυχα στην πιο ξέγνοιαστη βδομάδα της χρονιάς, τότε που γιορτάζουν την είσοδο του -δικού τους- νέου χρόνου, τότε που με κουβάδες και νεροπίστολα κάθε μεγέθους “μπουγελώνουν” όποιον βρίσκουν μπροστά τους, ακόμα και ξένους, “Δυτικούς”, οι οποίοι θέλοντας και μη (θέλοντας, θέλοντας) συμμετέχουμε στην “μπουγελιάδα”. Το πιο “hot” αξεσουάρ εκείνες τις ημέρες στη Βιεντιάν ήταν οι αδιάβροχες θήκες (κατά προτίμηση με τη σημαία του Λάο μπροστά) που κρεμάς στον λαιμό σου αφού πρώτα σιγουρέψεις μέσα τους εκείνα που δε θέλεις να βραχούν. Με τα χρήματα και το διαβατήριό σου (ή μία φωτοτυπία του) προστατευμένα στη στεγνή φωλιά τους, η μόνη “σκοτούρα” σου είναι μην τυχόν το νερο-πολυβόλο σου ξεμείνει από “πυρομαχικό” (όχι ότι είναι δύσκολο να το ξαναγεμίσεις… Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα από πλαστικές “πισίνες”, τις οποίες οι ντόπιοι χρησιμοποιούν για… ανεφοδιασμό).
Πολλοί, αντί να περιμένουν κόσμο να περάσει από μπροστά τους για να τον καταβρέξουν, φορτώνουν βαρέλια γεμάτα νερό σε καρότσα αυτοκινήτου, και… περνάνε εκείνοι στην επίθεση
Είναι οι μέρες που τα… βατραχάκια πατάνε πόδι, και σε αντίθεση ίσως με ό,τι συμβαίνει όλη την υπόλοιπη χρονιά, ΕΚΕΙΝΑ είναι που ορίζουν τους κανόνες, με τις τράπεζες και τις αντιπροσωπείες των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών κλειστές, και τα αφεντικά από το Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη να “μπουγελώνονται” στον δρόμο όσο κι ένας “Δυτικός” backpacker που ταξιδεύει με περιορισμένο προϋπολογισμό…
To Runvel λέει: Ο Δημήτρης είναι ένας αθλητικογράφος ο οποίος πέρα από την αγάπη του για τα ταξίδια, όπως είναι προφανές λατρεύει το ποδόσφαιρο. Έχοντας παρακολουθήσει αγώνες του αγαπημένου του αθλήματος, στα πιο παράξενα μέρη του πλανήτη, έχει δημιουργήσει το προσωπικό του ιστολόγιο, το GoalGolTor.
