Η Κωνσταντινούπολη στα μάτια των περισσοτέρων συμπατριωτών αποτελεί μια πόλη-προσκύνημα. Η Βασιλεύουσα των Βυζαντινών χρόνων κουβαλά στις πλάτες της πλούσια ιστορία και το ελληνικό στοιχείο της είναι έντονο ακόμα και στις μέρες μας. Για την Πόλη μπορεί να συζητά κανείς αμέτρητες ώρες και να γράψει ολόκληρους τόμους. Από τον 7ο αιώνα π.Χ κατοικείται ασταμάτητα και πλέον φιλοξενεί περισσότερους από 15 εκατομμύρια πολίτες, καθιστώντας την, τη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας.
Στο συγκεκριμένο κείμενο θα σας παραθέσω μερικές από τις φωτογραφίες που συνέλαβε ο φακός κατά τα σύντομα περάσματά μου από την Πόλη. Δεν αποσκοπώ να σας την παρουσιάσω και να προτείνω σημεία της, αλλά να προβάλω κάποιες εικόνες από τις ελάχιστες ώρες που είχα στη διάθεση μου να περιπλανηθώ σε κεντρικά σημεία της.
Κάθε φορά που διαθέτω περισσότερες από πέντε ώρες αναμονή σε κάποιο αεροδρόμιο και δεδομένου ότι η απόσταση για το κέντρο της πόλης είναι σε φυσιολογικά επίπεδα, δράττω την ευκαιρία και την επισκέπτομαι. Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι θα τη γνωρίσω, όμως θα έχω μια πολύ καλή εικόνα και θα επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά. Έτσι έγινε και στην Πόλη των πόλεων.
Καθότι όμως είχα στη διάθεση μου 7 ώρες κατά την πρώτη στάση για Ινδία και 6 ώρες κατά την επιστροφή μου, δε γινόταν να μη ρίξω έστω και μία “προσκυνηματική” ματιά στην Κωνσταντινούπολη μας.
Εξαιρετικό σάντουιτς με ψητό σκουμπρί, δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά
Η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε η Πόλη είναι ότι αποτελεί ένα πολυπληθές και ζωντανό αστικό κέντρο. Πως να μην είναι άλλωστε όταν σε μια έκταση 1500 τ.χλμ ζουν μιάμιση φορά ο πληθυσμός της Ελλάδας. Είναι επίσης μια πόλη των αντιθέσεων όπου μπορεί να συναντήσει κανείς από νεόδμητους ουρανοξύστες μέχρι παλιά αρχοντικά και παράγκες που διαμένουν πρόσφυγες από την Ανατολία. Αυτές τις αντιθέσεις δε θα συναντήσει κανείς όμως στα κεντρικά σημεία της, εκεί όπου η Πόλη παντρεύει την αίγλη του παρελθόντος με τα στοιχεία της ανατολής που εισήγαγαν οι Οθωμανοί.
Στην πρώτη μου στάση ξεκίνησα από το αεροδρόμιο και βρέθηκα με το λεωφορείο στην πλατεία Ταξίμ. Το κόστος ήταν περίπου 3 ευρώ και κατά τη διάρκεια της διαδρομής έγιναν ελάχιστες στάσεις. Σε 45 λεπτά ήμουν στον τερματισμό. Από το σημείο εκείνο ξεχύθηκα στην πόλη με άγνωστο προορισμό. Απλώς θα περπατούσα με κατεύθυνση προς το αεροδρόμιο, διαγράφοντας μια τυχαία πορεία. Έτσι λοιπόν με τη φωτογραφική ανά χείρας περπάτησα την πολύβουη Istiklal και θα όργωνα την ευρύτερη περιοχή του Beyoglu. Σε εκείνη την πλευρά της πόλης βρίσκεται ο επιβλητικός πύργος του Γαλατά καθώς και πολλά όμορφα σημεία που αξίζει να τα ανακαλύψεις.
Αμέτρητοι ψαράδες στη γέφυρα του Γαλατά
Ποζάροντας
Έπειτα από 16 ημέρες, κατά την επιστροφή μου από την Κεράλα της Ινδίας, είχα την ευκαιρία να δω και άλλα σημεία της Πόλης, όπως το διάσημο παζάρι Kapali Carsi, το Μπλε τζαμί και τον εξωτερικό χώρο της Αγίας Σοφίας. Αναφέρω μόνο τον εξωτερικό διότι δεν είχα στη διάθεση μου τον ανάλογο χρόνο που θα χρειαζόμουν, για να ξεναγηθώ στο εσωτερικό του. Επιπλέον ένιωσα λιγάκι προβληματισμένος αντικρίζοντας τα εκδοτήρια έξω από το ναό, με τις ουρές των τουριστών να επισκέπτονται πλέον την Αγία Σοφία ως μουσείο και όχι ως τόπο λατρείας. Η τιμή εισόδου ανέρχεται στα 10 ευρώ περίπου.
Ένας σημαντικός λόγος που έχει κανείς να επισκεφτεί την Πόλη είναι η γαστρονομία της. Από τα περίφημα γλυκά της μέχρι τα ανατολίτικα ντονέρ της, κάθε γωνιά της κρύβει και μια γαστρονομική έκπληξη. Από τα 3-4 φαγάδικα που επισκέφτηκα κατά τα δύο σύντομα περάσματα μου από την πόλη, βρέθηκε ένας κακός επαγγελματίας σε ένα ντονεράδικο λίγο έξω από το Μπλε τζαμί (μακάρι να θυμόμουν το όνομα) ο οποίος μου χρέωσε τουλάχιστον διπλάσια τιμή για ένα ταπεινό γεύμα γρήγορου φαγητού. Σαφέστατα οφείλουμε να αποφεύγουμε τα “τουριστικά” σημεία, όμως όταν γυρνάς στο κέντρο μιας πόλης και διαθέτεις λίγες ώρες για ένα σνακ, δεν είναι και εύκολο να ανακαλύψεις το πιο “ψαγμένο” μέρος της. Απλώς ελπίζεις στην εντιμότητα του προσωπικού και στην τύχη. Έπειτα από μερικές ώρες στην πόλη κατευθύνθηκα προς τον τερματικό σταθμό του SultanAhmet στο κέντρο της πόλης και πήρα το μετρό για το αεροδρόμιο. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν μικρότερη του ενός ευρώ και σε 40 λεπτά έφτασα στον προορισμό μου.
Η επιβλητική Αγία Σοφία
Είναι αλήθεια πως την Κωνσταντινούπολη τη γνώρισα ελάχιστα και δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να προτείνω σημεία της. Έλαβα όμως μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα της, δίνοντας ταυτόχρονα έναν εσωτερικό όρκο για την επιστροφή μου σε αυτήν. Οι μερικές κλεφτές ματιές που έριξα, μου άφησαν μια όμορφη γεύση και συνιστώ όποιον έχει ανταπόκριση πτήσεων μέσω Κωνσταντινούπολης να ξοδέψει το χρόνο του στην πόλη παρά στο αεροδρόμιο. Σίγουρα είναι ένας τόπος που αξίζει να επισκεφτεί κανείς και οι περισσότεροι των συμπατριωτών μας το έχουν πράξει. Στην παγκόσμια βιβλιογραφία θα βρείτε ότι πληροφορία χρειάζεστε για την Πόλη, για αυτό το παρόν κείμενο έχει φωτογραφικό χαρακτήρα.
Αποχαιρετώντας την Πόλη
