Ήταν μια όμορφη Κυριακή στη Θράκη. Ο καιρός ήταν ιδανικός για τρέξιμο κάνοντας μας το χατίρι. Πλήθος αθλητών , συνοδών και εθελοντών είχαν δώσει το παρόν στο άλσος Νυμφαίας για τον ομώνυμο ορεινό ημιμαραθώνιο συνολικής απόστασης 25,5 χιλιόμετρων και 1500 μέτρων υψομετρικών διαφορών.
Ο αγώνας έχει ως εκκίνηση και τερματισμό το συγκεκριμένο άλσος διαγράφοντας μια κυκλική πορεία. Η γοητεία της διαδρομής αυτής είναι ότι έχει συνεχείς αυξομειώσεις στα υψομετρικά και έτσι δεν αφήνει αδιάφορο το δρομέα. Δεν είναι απλώς μια μεγάλη ανηφόρα και έπειτα ένα γρήγορο κατέβασμα. Αντ’ αυτού έχει πολλές ανηφοριές και κατηφοριές καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα. Άλλες μικρές ,άλλες μεγάλες.
Τα μονοπάτια ήταν σε πολλή καλή κατάσταση και η σηματοδότηση θεωρώ πως ήταν καλύτερη από πέρυσι. Κάποιοι αθλητές ίσως να μπερδεύτηκαν στο πρόσθετο κομμάτι του αγώνα στα τελευταία 500 μέτρα. Οι σταθμοί τροφοδοσίας ήταν υπερπλήρεις και στα κατάλληλα σημεία.
Αγαπημένο σημείο του αγώνα , το θρυλικό πολυβολείο της γραμμής Μεταξά στο 10ο χιλιόμετρο περίπου. Δύσκολο θεωρώ το ανηφορικό κομμάτι πριν τον 3ο σταθμό τροφοδοσίας όπως επίσης και την περιβόητη ανηφόρα με το σχοινί πριν το 4ο στεκ. Εκεί οι λιγότερο προπονημένοι αθλητές μετά το τέλος του σχοινιού μέχρι το στεκ (που φαίνεται σαν όαση) βαδίζουν με τη γλώσσα έξω, με βλέμμα όλο τρόμο και με μικρά βήματα που θυμίζουν περπάτημα zombie σε ταινίες.
Επειδή η διαδρομή ήταν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μονοπάτια απαιτούσε μεγάλη προσοχή στις καταβάσεις, ιδίως στα βραχώδη σημεία. Κατά τα άλλα ο καιρός φέτος ήταν σύμμαχος και αποφευχθήκαν (όσο αυτό είναι δυνατό) οι μεγάλες πτώσεις λόγο γλιστρημάτων.. Για άλλη μια χρονιά οι εθελοντές ήταν υπέροχοι, κορυφαίοι αυτών ο νεαρός με το μπουζούκι και η κοπέλα με το σαξόφωνο.
Και όπως συνηθίζουμε να λεμέ.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη πιο πολλά μπράβο στους εθελοντές μιας και χωρίς αυτούς κανένας αγώνας δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί.