Είναι πράγματι γεγονός πως ανέκαθεν η Μάλτα ήταν ένας από τους προορισμούς που θα ήθελα να επισκεφτώ. Όχι πως αποτελεί κάποιο εξωτικό μέρος ή περίμενα να αντικρίσω κάτι που θα με συναρπάσει. Αλλά η σχετική γειτνίαση της με τη χώρα μας, το έντονο παρελθόν της και η κοινή μεσογειακής μας καταβολή, πολλές φορές την έκανε να μοιάζει στο δικό μου μυαλό, με κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Με πολλές και έντονες διαφορές θα συμπλήρωνα.
Το κίνητρο που αναζητούσα μου το προσέφερε μια χαμηλού κόστους αεροπορική, η οποία συνέδεσε με απευθείας πτήση τη Θεσσαλονίκη με τη μεσαιωνική Μάλτα. Το δέλεαρ του χαμηλού κομίστρου και η σχεδόν 90λεπτη πτήση δε μου άφηναν άλλα περιθώρια από το να κλείσω τα εισιτήρια. Ένα φθινοπωρινό τετραήμερο θεώρησα πως θα αρκούσε για να πάρω μια γερή γεύση από το νησιωτικό κράτος, που μπορεί να έχει σχεδόν την έκταση της Καρπάθου, αλλά κατοικείται από περίπου 500.000 ψυχές.
Το αεροδρόμιο της χώρας βρίσκεται στα νότια του νοτιότερου νησιού και απέχει μερικά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Βαλέτα. Πολύ εύκολα μπορεί κανείς να βρεθεί από το αεροδρόμιο σε όποιο μέρος του νησιού επιθυμεί, με τα λεωφορεία που βρίσκονται στον προαύλιο χώρο του αερολιμένα. Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο, παρόλο που βρέθηκα στην χώρα για ένα τετραήμερο προτίμησα να εκδόσω εβδομαδιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών, μιας και είχα σκοπό να οργώσω τα δύο κυριότερα νησιά της 8ης πιο πυκνοκατοικημένης χώρας στον κόσμο.
Λεπτομέρειες για τις συγκοινωνίες ΕΔΩ
Μιας και προσγειώθηκα αργά το απόγευμα, η πρώτη εντύπωση που μου έκανε η Μάλτα ήταν πως τη βρήκα αρκετά σκοτεινή. Ο φωτισμός από το αεροδρόμιο προς το κέντρο, είναι ιδιαιτέρως χαμηλός και αραιός. Το ίδιο συμβαίνει γενικά στην πόλη. Από τις βιτρίνες καταστημάτων μέχρι τους πυλώνες φωτισμού, η τάση είναι μερικά κλικς κάτω από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Ενδεχομένως να είναι ιδέα μου, αλλά η Μάλτα μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να ζήσει κατά της διάρκεια της ημέρας και μέσω του ελλιπούς φωτισμού σε προκαλεί να κοιμηθείς νωρίς. Η νοοτροπία των ντόπιων μοιάζει να πηγαίνει κόντρα στο στερεότυπο του μεσογειακού λαού που τρώει αργά το βράδυ, κινείται τη νύχτα και ξενυχτά. Με εξαίρεση τα κέντρα που απευθύνονται σε νεαρούς τουρίστες, οι Μαλτέζοι έχουν υιοθετήσει έναν άλλο τρόπο ζωής πιο βορειοευρωπαϊκό, σαφώς επηρεασμένο από την Αγγλία, μιας και για πολλά χρόνια υπήρξε βρετανική κτήση και μέλος της κοινοπολιτείας .
Έτσι λοιπόν φτάνοντας αργά το απόγευμα στη χώρα και βρίσκοντας το hostel μου έπειτα από αρκετό ψάξιμο, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να αφήσω τις λιγοστές αποσκευές μου, να δειπνήσω και να πιω λιγάκι κρασί σε κάποιο εστιατόριο. Ότι κάνω δηλαδή την πρώτη ημέρα κάθε ταξιδιού μου. Η οινική ανταμοιβή μου, εν τέλει συνεχίστηκε στο όμορφο μέρος που έμεινα, εκεί όπου συνέχισα τις οινοποσίες και τις συζητήσεις με τις νέες γνωριμίες που έκανα.
Ημέρα 1η
Το επόμενο πρωινό με βρήκε με λιγάκι θολωμένο κεφάλι λόγω κρασιών . Λέγεται πως η Μάλτα φημίζεται για την ηλιοφάνεια της και πως διαθέτει τουλάχιστον 300 ημέρες με ήλιο ανά έτος. Η συγκεκριμένη ήταν μία από τις υπόλοιπες 65. Βαρύς ουρανός δίχως βροχή με συνόδευε τις πρώτες ώρες. Αρχικός προορισμός της ημέρας ήταν το γραφικό ψαροχώρι Marsaxlokk στα νοτιοανατολικά του νησιού.
Για να βρεθεί κανείς σε οποιοδήποτε μέρος του νησιού, συνήθως θα πρέπει να μεταβεί στο κεντρικό σταθμό λεωφορείων στη Βαλέτα, ο οποίος είναι ακριβώς έξω από τα τείχη και δίπλα στην πύλη, της ιστορικής πρωτεύουσας της χώρας. Έτσι και στη συγκεκριμένη βόλτα επιβιβάστηκα στο λεωφορείο 85 και έπειτα από 40 περίπου λεπτά, βρέθηκα στον προορισμό μου. Έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο πως στη χώρα παρόλο που μπορεί οι αποστάσεις να μοιάζουν μικρές, είναι όμως αρκετά χρονοβόρες με τα μέσα μεταφοράς, διότι αφενός κάνουν συχνές στάσεις και παράλληλα, λόγω της πυκνής δόμησης δημιουργούνται αρκετά κυκλοφοριακά προβλήματα.
Με τη άφιξη μου στον παραλιακό οικισμό, η βροχή που μας συνόδευε κατά τη διάρκεια της διαδρομής άρχισε να επιδεινώνεται. Δεν είχες εύκολα το περιθώριο για αρκετές περιπλανήσεις στο χωριό και όφειλες να αρκεστείς σε μικρότερες βόλτες στο κεντρικότερο σημείο του οικισμού. Το Μαρσασλόκκ με το δύσκολο όνομα, που σημαίνει στα ντόπια “λιμάνι που το χτυπά νοτιοανατολικός άνεμος”, είναι ένας τόπος 3500 κατοίκων που ζουν κυρίως από την αλιεία και τον τουρισμό. Η ιστορία του είναι μακραίωνη μιας και από τον 9ο αιώνα π.Χ αποτελούσε αποικία Φοινίκων. Ανασκαφές μάλιστα έχουν αναδείξει μέχρι και σημάδια νεολιθικού πολιτισμού που εκτιμώνται από την 3η χιλιετία π.Χ
Είναι γεγονός πως το συγκεκριμένο τόπο τον είχα δει πολλές φορές σε διάφορες εικόνες ή εκπομπές. Εντύπωση μου είχαν προκαλέσει οι χαρακτηριστικές πολύχρωμες βάρκες που κατακλύζουν το λιμάνι. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήθελα να επισκεφτώ το συγκεκριμένο χωριό, μιας και ήθελα να απαθανατίσω τα βαρκάκια με τα δύο μάτια στην πλώρη, σαν αρχαίες τριήρεις, να είναι αραγμένα στο μικρό κολπίσκο. Τούτες οι παραδοσιακές ψαρόβαρκες ονομάζονται luzzu , είναι βαμμένες με έντονα χρώματα και εικάζεται πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το Φοινικικό παρελθόν της περιοχής.
Στο συγκεκριμένο μέρος μπορεί κανείς να απολαύσει ένα φαγητό ή ένα ρόφημα σε ένα από τα πολλά καταστήματα της προβλήτας και να περπατήσει δίπλα στη θάλασσα. Στο Μαρσασλόκκ υπάρχει και μία υπέροχη εκκλησία δίπλα στο λιμάνι με το όνομα Parish Church of Our Lady of Pompei η οποία χτίστηκε το 1890 σε στυλ μπαρόκ και ανήκει στην Καθολική εκκλησία της Μάλτας. Το εσωτερικό της είναι πανέμορφο και αξίζει κανείς να το επισκεφτεί.
Μιας όμως και ο καιρός δεν ήταν ιδανικός για περαιτέρω εξερευνήσεις , επιβιβάστηκα στο λεωφορείο για να επιστρέψω στη Βαλέτα, αρκετή ώρα πριν από το προβλεπόμενο. Ο ουρανός ήδη είχε αρχίσει να ανοίγει και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άρχισαν να αχνοφαίνονται . Περνώντας την κεντρική μεσαιωνική πύλη της οχυρωμένης πόλης, δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις επιφωνήματα θαυμασμού. Ένας πλατύς πεζόδρομος με καταστήματα, εμπορικά και εστίασης, διανύει την πόλη απ’άκρη σ’άκρη. Πλήθος κόσμου, ντόπιοι και τουρίστες, δημιουργούν ένα ανθρώπινο ποτάμι που χάνεται μέχρι την άκρη του δρόμου, που βρίσκεται στις απόκρημνες ανατολικές ακτές της πόλης.
Η βροχή είχε πλέον πάψει και τα υγρά πεζοδρόμια της πόλης θα αποτελούσαν το περιπατητικό μου πεδίο για τις επόμενες δύο ώρες. Τη Βαλέτα την είχα στο μυαλό μου ως μια ενιαία πόλη αρκετών χιλιάδων κατοίκων που αποτελούσε της πρωτεύουσας της χώρας. Στην ουσία όμως αποτελεί μια μικρή χερσόνησο, εντός του αστικού ιστού, που κατοικείται από περίπου 7000 κατοίκους. Είναι στην ουσία μια μικρή γειτονιά του πολεοδομικού συγκροτήματος, που αποτελεί το διοικητικό και εμπορικό κέντρο ολόκληρης της χώρας.
Είναι πράγματι αλήθεια πως οι βόλτες στην πόλη είναι απολαυστικές. Όμορφα στενά και υπέροχα κτίσματα πολλών αιώνων, ομορφαίνουν το μικρό αυτό κομμάτι γης που περικλείεται από τη θάλασσα. Κτισμένη από Ιωαννίτες Ιππότες το 16ο αιώνα, η Βαλέτα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς της Unesco. Από τη θεμελίωση της μέχρι και το Β Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε σκηνικό σφοδρότατων μαχών. Πλέον έχοντας επουλώσει κάθε τραύμα, αποτελεί ένα στολίδι για τη χώρα και για όλη τη Μεσόγειο.
Γυρίζοντας τη Βαλέτα απ’άκρη σ’άκρη σχεδόν, απήλαυσα και την πρώτη tuna ftira και το δροσερό Kinnie μου. To πρώτο είναι ένα εξαιρετικό σνακ που αποτελείται από ένα στρογγυλό ψωμάκι γεμισμένο με ένα μείγμα που αποτελείται από τόνο, κάπαρη, πιπεριά, αγγουράκι τουρσί, κρεμμυδάκι και ντομάτα, Μπορείτε να το βρείτε σε διάφορες παραλλαγές, με διάφορα άλλα υλικά, όπως σαρδέλες, πατάτες κτλ. Το δεύτερο αποτελεί το παραδοσιακό αναψυκτικό της χώρας, που είναι ένα ρόφημα με γλυκόπικρη γεύση με καραμελένιο χρώμα. Θυμίζει τη μυρωδιά από τη φλούδα του πορτοκαλιού και είναι πολύ εύγευστο.
Είχε πλέον φτάσει το μεσημεράκι και θέλοντας να εκμεταλλευτώ τον καλό καιρό δε γινόταν να επιστρέψω στο δωμάτιο μου. Έτσι αποφάσισα να επισκεφτώ ένα μέρος που είχα πολύ υψηλά στη νοητή ταξιδιωτική μου λίστα. Το Rabat και την όμορφη Mdina. Έτσι λοιπόν για μία ακόμη φορά βρέθηκα στον τερματικό σταθμό της Βαλέτα για να πάρω το λεωφορείο που θα με οδηγούσε στις παραπάνω πόλεις. Με κατεύθυνση δυτική ο επιβάτης βλέπει μέρος της αγροτικής ζωής της χώρας. Στο νησί οι περιφράξεις σπανίζουν και το σύνηθες όριο μεταξύ των οικοπέδων, είναι οι πέτρινες πεζούλες που δημιούργησαν πρόγονοι των σημερινών αγροτών.
Αργά το μεσημέρι πλέον είχαμε φτάσει στο Rabat και ο υπογράφων με μερικούς άλλους επιβάτες θέλαμε να αποβιβαστούμε στη στάση Mdina. Η συγκεκριμένη στάση βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όμως δεν αναφέρεται ως “Mdina” αλλά “Rabat 3”. Δίχως να το γνωρίζουμε συνεχίσαμε μέχρι το τέλος της διαδρομής στο χωριό Had Dingli, όπου εκεί αντιληφθήκαμε πως έπρεπε να σταματήσουμε σε προηγούμενη στάση. Δεν κάναμε καν τον κόπο να κατέβουμε και με το ίδιο λεωφορείο οδεύσαμε για το αντίστροφο δρομολόγιο.
Είναι γεγονός πως όποιον και να ρωτήσει κανείς για την επίσκεψη του στη Μάλτα, κατά πάσα πιθανότητα θα του προτείνει να επισκεφτεί τη Mdina, την πρώην πρωτεύουσα της χώρας κατά το μεσαίωνα. Μία τάφρος χωρίζει τη συγκεκριμένη καστροπολιτεία από την πόλη του Ραμπάτ. Με την είσοδο του στην πόλη ο επισκέπτης κάνει ένα νοητό ταξίδι στο χρόνο. Θαρρεί κανείς πως θα βρεθεί αντιμέτωπος σε καμιά μονομαχία ιπποτών. Ο περίπατος στα γύρω στενά είναι πολύ όμορφος και πραγματικά αξίζει να περιπλανηθεί κανείς σε κάθε σπιθαμή της οχυρωμένης πόλης. Στη σιωπηλή πόλη , όπως αλλιώς αποκαλείται η Μντίνα, κατοικούν και απόγονοι ευγενών από τις οικογένειες Νορμανδών, Σικελών και Ισπανών κάτω από των οποίων την κυριαρχία βρισκόταν η πόλη στο παρελθόν.
Όταν ο ήλιος είχε πλέον δύσει και αφού απήλαυσα έναν τελευταίο καφέ στην οχυρωμένη πόλη με θέα το μισό νησί, επέστρεψα προς τον ξενώνα μου στο San Giljan. Το βράδυ θα συναντούσα ένα φίλο από Θεσσαλονίκη που ζει το τελευταίο χρόνο στη Μάλτα και εργάζεται στις τηλεπικοινωνίες της χώρας. Ένα καλό φαγητό και ένα τοπικό κρασί θα έκλειναν ιδανικά την ημέρα. Δοθείσης της ευκαιρίας αξίζει να αναφέρω ξανά πως η νυχτερινή ζωή στο νησί παρά τη μεσογειακή αύρα και τον καλό καιρό, θυμίζει περισσότερο κράτος βόρειας Ευρώπης με τα καταστήματα εστίασης να κλείνουν μετά βίας τα μεσάνυχτα. Αν εξαιρέσει κανείς τις pubs στην περιοχή Paceville που απευθύνονται κυρίως σε Άγγλους τουρίστες, το υπόλοιπο νησιωτικό κράτος μοιάζει να θέλει να κοιμηθεί νωρίς.
Ημέρα 2η
Η δεύτερη γεμάτη ημέρα της εκδρομής μου με βρήκε με κατεύθυνση το βορρά και συγκεκριμένα είχα σκοπό να βρεθώ στο δεύτερο μεγαλύτερο νησί της χώρας, το Gozo. Από την στάση Ballutta Βay που χρησιμοποιούσα καθημερινά, επιβιβάστηκα στο λεωφορείο 222 για την ωριαία διαδρομή μέχρι το λιμάνι Cirkewwa. Από εκεί πληρώνοντας 4,65 ευρώ για εισιτήριο μετ’ επιστροφής, πήρα το πλοίο που σε οδηγεί στις απέναντι ακτές του Γκότζο, στο Mgarr. Τα δρομολόγια είναι πολύ συχνά και καθ’όλη της διάρκεια του 24ώρου. Από εκείνο το σημείο του λιμανιού βρίσκει κανείς λεωφορεία και ταξί όπου μπορεί να μεταφερθεί σε κάθε γωνιά του νησιού. Στο Γκότζο όπως και στο νησί της Μάλτας ισχύει η ίδια κάρτα πολλαπλών διαδρομών λεωφορείου και όπως ανέφερα και προηγουμένως, έχω γράψει εκτενές άρθρο με πολλές λεπτομέρειες για τις μεταφορές.
Κατά τη συγκεκριμένη εξόρμηση, ο στόχος μου ήταν να δω και να περιπλανηθώ μονάχα στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Victoria. Μιας και ήταν αρχές Νοεμβρίου δεν υπήρχε από πλευράς μου η διάθεση να χαρώ τις παραλίες του νησιού, οπότε μια επίσκεψη στο κυριότερο και κατά πολλούς ομορφότερο μέρος του νησιού, μου αρκούσε. Από το λιμάνι το λεωφορείο ξεκινά προς την πόλη και ο τερματικός σταθμός είναι στο κέντρο της. Από εκεί μπορεί κανείς να ξεχυθεί στα στενά της ή να μεταβεί σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του νησιού θελήσει. Επιλέγοντας συνειδητά την πρώτη εκδοχή περπάτησα στα όμορφα στενά της Victoria και περιπλανήθηκα για αρκετή ώρα μέχρι να βρεθώ στο μεσαιωνικό κάστρο της πόλης, τη Cittadella. H ακρόπολη του Γκότζο, όπως θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσουμε, είναι ένας ξεχωριστός ιστορικός τόπος που αποτέλεσε φρούριο της πόλης κατά την πολιορκίας της από τους Οθωμανούς. Μέσα στο περιστοιχισμένο χώρο της υπάρχουν επίσης ο Καθεδρικός ναός της πόλης, το αρχαιολογικό μουσείο, μια παλιά φυλακή και πολλά άλλα εκθέματα και μουσεία από κάθε χρονική περίοδο.
Η θέα από τα υψηλότερα σημεία του κάστρου είναι πανέμορφη. Από εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει σχεδόν όλο το νησί απ’άκρη σ’άκρη. Το Cozo ήταν κατά βάση αγροτικό νησί αν και στις ημέρες μας δε θα μπορούσε να μην επηρεαστεί η οικονομία του από τον τουρισμό. Το νησί ωστόσο ακόμη και τώρα φημίζεται για τα τυροκομικά και για τον οίνο του. Με βάση την παραπάνω πληροφόρηση που είχα, δεν παρέλειψα να δοκιμάσω λίγο τοπικό οίνο σε ένα διάλειμμα μου. Το κρασάκι νόστιμο όμως μου έριξε τη διάθεση για περαιτέρω περπάτημα. Είχα ήδη περιπλανηθεί για μερικές ώρες και το μόνο που ήθελα από εκείνο το σημείο και έπειτα, ήταν να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Όντας ήδη περίπου στις 3 το μεσημέρι, θεώρησα πως καλό θα ήταν να μεταβώ και πάλι στο λιμάνι του νησιού, ώστε να ακολουθήσω αντίστροφη πορεία. Η εν πλω διαδρομή διαρκεί περίπου 30 λεπτά και από το βορειότερο σημείο του μεγαλύτερου νησιού η μετάβαση οδικώς για τη Βαλέτα, είναι περίπου μία ώρα διαδρομή με το λεωφορείο.
Με το που έφτασα πίσω στον ξενώνα απέθεσα τα λιγοστά πράγματα μου και έπειτα από το απαραίτητο φρεσκάρισμα, η δεύτερη ημέρα έληξε με άραγμα στο κοινόχρηστο σαλόνι του hostel, με επιπλέον τοπικό κρασί και καλή παρέα από άλλους σόλο ταξιδιώτες.
Ημέρα 3η
H επομένη ημέρα ξεκίνησε με ένα λαμπρό ήλιο πάνω από τα κεφάλια μας. Στόχος της ημέρας ήταν να ρίξω μερικές ακόμα εξερευνητικές ματιές στη Βαλέτα και να γνωρίσω τις 3 πόλεις ” Three cities” που βρίσκονται απέναντι της. Η πρωτεύουσα της Μάλτας όπως προανέφερα είναι στην ουσία μια μικρή χερσόνησος, στην οποία γύρω της σχηματίζονται όμορφα μικρά φιορδς. Στα απέναντι παράλια της νότιας πλευράς της πόλης, υπάρχουν 3 ακόμη χερσόνησοι και στην ουσία αυτές αποτελούν τις 3 πόλεις. Τα ονόματα τους είναι Cospicua ή Bormia, Vitorriosa ή Il Birgu, Senglea ή L-Isla. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ώστε να φτάσει κανείς σε αυτές , όπως λεωφορείο, ταξί, φέρρυ ή ακόμη και με τα πόδια. Προσωπικά προτίμησα τα μικρά γραφικά βαρκάκια ( dghajsa ) που κάνουν ολημερίς την πεντάλεπτη διαδρομή Βαλέτα (στάση Λάσκαρη)- Birgu έναντι 2 ευρώ. Η ολιγόλεπτη βαρκάδα έχει αρκετό ενδιαφέρον μιας και έχει κανείς τη δυνατότητα να θαυμάσει ομορφιές της χώρας από μια διαφορετική οπτική. Οι βαρκάρηδες μάλιστα είναι οι κλασικοί ντόπιοι με τον χαρακτηριστικό αέρα του ναυτικού που συναναστρέφεται καθημερινά με εκατοντάδες τουρίστες. Ο δικός μας είχε και έτοιμες ατάκες στο τσεπάκι του, όπως “Μη φοβάστε, η dghajsa είναι σαν τον Τιτανικό. Μόνο στον ανοιχτό ωκεανό κινδυνεύει” κι άλλα τέτοια χαριτωμένα . Με ασφάλεια λοιπόν και δίχως να τρακάρουμε σε κάποιο παγόβουνο φτάσαμε στη απέναντι ακτή και κάθε επιβάτης ακολούθησε το δικό του δρόμο.
Οι πρώτες ξέγνοιαστες και όμορφες βόλτες από πλευράς μου έγιναν στο γραφικό Birgu. Πρόκειται για ένα ασφαλές αγκυροβόλι με μακραίωνη ιστορία. Υπήρξε κτίση Φοινίκων, Ελλήνων, Ρωμαίων, Οθωμανών και εν τέλει των Ιωαννιτών Ιπποτών από τη στιγμή που εκδιώχθηκαν από τους Οθωμανούς από τη Ρόδο. Στις ημέρες μας είναι πολύ όμορφη και ήσυχη γειτονιά με περίπου 3000 κατοίκους και αξίζει κάποιος να περιπλανηθεί στα στενά της, απολαμβάνοντας ένα ρόφημα σε ένα από τα καφέ στην κεντρική πλατεία του.
Η συνέχεια της βόλτας με βρήκε στην άλλη πόλη, την Senglea. Στο παρελθόν υπήρξε οχυρωμένη και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιορκία της Μάλτας από τους Οθωμανούς το 1565. Το όνομα της το οφείλει στον Claude de la Sengle τη δημιούργησε και οι περίπου 3000 κάτοικοι της απολαμβάνουν τη ζωή τους σε ένα εξαιρετικό μέρος, ίσως σε ένα από τα πιο γραφικά και ήσυχα μέρη του νησιού. Την τρίτη πόλη , την Cospicua, την παρέλειψα και αργότερα έμαθα πως είναι η λιγότερο όμορφη.
Όταν λοιπόν πέρασα ένα ικανοποιητικό διάστημα περιπλανώμενος στην πόλη και απολαμβάνοντας τον καφέ μου στην προβλήτα, αποφάσισα να επιστρέψω στη Βαλέτα. Αυτή τη φορά οδηγήθηκα στην περιοχή Upper Barrakka Gardens με τα κανόνια. Από εκείνο το σημείο ο επισκέπτης έχει πανοραμική άποψη των 3 πόλεων, ενώ παράλληλα απολαμβάνει ένα όμορφο κήπο που μοιάζει κρεμαστός. Από εκείνο το σημείο κατά τα χρόνια των πολιορκιών μπορούσε κανείς να ελέγξει το σύνολο του μεγάλου λιμανιού, καθώς η τοποθεσία του είναι εξαιρετική και έδινε φοβερό πλεονέκτημα στους κατόχους της. Ακόμη και στα χρόνια γίνονται δυο κανονιοβολισμοί την ημέρα, στις 12 το μεσημέρι και στις 6 το απόγευμα και κάθε Παρασκευή οργανώνεται ένα τελετουργικό με πολλούς εικονικούς κανονιοβολισμούς και εκδηλώσεις.
Στην πρωτεύουσα επίσης ένα από τα μέρη που μου έκαναν εντύπωση είναι η φτωχική γειτονιά με τις πολύχρωμες καλύβες των ψαράδων. Πρόκειται για μια μικρή συνοικία στη νοτιοανατολική πλευρά της πόλης πολύ κοντά στο Lower Barrakka Gardens. Η θέα από τα υψηλότερα σημεία είναι πολύ όμορφη και επίσης μπορεί κανείς να περπατήσει και εντός της κατηφορίζοντας μερικά σκαλιά. Εκεί θα δει μονάχα μερικά εργαλεία ψαρέματος, ίσως κάποιον ψαρά να κάνει διάφορες εργασίες και μερικές γάτες. Δεν γνωρίζω ακριβώς το λόγο, όμως τη λάτρεψα τη συγκεκριμένη γωνιά. Ίσως διότι αποτελεί ένα λαϊκό “ψεγάδι” μέσα στην κλασάτη και αριστοκρατική Βαλέτα.
Οι μεσημεριανές βόλτες έφταναν στο τέλος τους και με ένα φίλο είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε και πάλι τη γραφική Βαλέτα, αυτή τη φορά μετά τη δύση του ήλιου. Το απογευματινό ραντεβού εδόθη και ήταν καιρός να δω την πρωτεύουσα να φορά τα βραδινά της. Ήσυχα στέκια και πολλά εστιατόρια θα βρει κανείς στα γραφικά στενά της. Οι λάτρεις των ξέφρενων πάρτις καλά θα κάνουν να αποφύγουν την πόλη και τη χώρα γενικότερα.
Η τέταρτη ημέρα και τελευταία του ταξιδιού δεν μου έδινε και πολλά περιθώρια από να πιω ένα καφέ να εφοδιαστώ με δύο ακόμη ftira και να κατευθυνθώ στο αεροδρόμιο.
Σε γενικές γραμμές η Μάλτα μου άφησε μια ευχάριστη εντύπωση. Ο κόσμος είναι συνηθισμένος στον τουρισμό και η δομή της μικρής αυτής χώρας είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να ευνοεί τον επισκέπτη. Το μεσογειακό αυτό σύμπλεγμα αποτελεί έναν από τους ασφαλέστερους τόπους παγκοσμίως, με μικρά ποσοστά εγκληματικότητας. Χαρακτηριστικά ένας φίλος μου είπε, πως και με 500ευρα στο μέτωποο να γυρνάς μέσα στη νύχτα, δύσκολα θα πέσεις θύμα ληστείας. Οι δρόμοι έχουν αρκετή κίνηση και η δόμηση είναι υπερβολικά πυκνή. Σπανίζουν οι ελεύθερες εκτάσεις και για αυτό το λόγο, η Μάλτα είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο. Παρ’όλη όμως την έλλειψη χώρου, γίνονται μικρές προσπάθειες αγροτικής ανάπτυξης με τα φυτά που ξεχώρισα αν είναι η φραγκοσυκιά, η κάπαρη, τα αμπέλια και οι πατατιές. Το κύριο δομικό υλικό είναι o ασβεστόλιθος που εξορύσσεται στη χώρα και μάλιστα αποτελεί ένδειξη κύρους αν κάποιος χτίσει το σπίτι του με αυτή την φαιοκίτρινη πέτρα.
Στη Μάλτα αν κλείσεις τα μάτια σου και ακούσεις του ντόπιους να μιλούν θα νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποια αραβική χώρα, μιας και τα μαλτέζικα έχουν αραβική ρίζα με μερικές αγγλικές και ιταλικές πινελιές. Στις ημέρες μας λόγω της εισροής μεταναστών εργαζομένων, στη χώρα υπάρχουν άνθρωποι σχεδόν από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι ντόπιοι επίσης δε διαφέρουν φυσιογνωμικά από τους υπόλοιπους μεσογειακούς λαούς. Μεταξύ τους βέβαια υπάρχουν αυτοί με καθαρά φιλοαγγλική κουλτούρα και πολλοί με φιλοϊταλικά αισθήματα. Χαρακτηριστικό είναι πως σε αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ Αγγλίας- Ιταλίας, το νησί είναι μοιρασμένο και συνάμα μπαρουτοκαπνισμένο. Οι δεσμοί με το αγγλικό στέμμα ενισχύθηκαν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Μάλτα συμμετείχε ενεργά με την πλευρά των Εγγλέζων, γεωγραφικά και σε ανθρώπινο δυναμικό, μάλιστα με πολλές απώλειες. Κάτι το οποίο δεν ξεχάστηκε και τιμήθηκε εκ των υστέρων από τη βασιλεία με το σταυρό του Γεωργίου, την ύψιστη τιμή από το στέμμα για ένα έθνος, ως μαρτυρία για τον ηρωισμό και την αφοσίωση του τόπου.
Στο παραπάνω κείμενο αναφέρω το πρόγραμμα που ακολούθησα και δεν το παρουσιάζω σαν πρότυπο επίσκεψης στη χώρα ή ως εγχειρίδιο ενός “έμπειρου” ταξιδιώτη. Στο πρόγραμμα μου έλειπαν τα μουσεία μιας και δεν είχα διάθεση να επισκεφτώ κανένα από αυτά, αν και στη χώρα υπάρχουν μικρά διαμαντάκια για τους λάτρεις των μουσείων. Έτσι λοιπόν, δίχως ιδιαίτερο προγραμματισμό πέρασα 5 ημέρες και 4 νύχτες στη Μάλτα των ιπποτών και χωρίς καμία αμφιβολία θα πρότεινα τον οποιονδήποτε να επισκεφτεί τη χώρα. Δεν ξέρω αν θα συγκλονιστεί, αλλά ο συνδυασμός πολιτισμού, αρχιτεκτονικής, καλού κλίματος, τιμών, ασφάλειας και πολλών άλλων, είναι απόλυτα ικανοποιητικός.
Εις το επανιδείν Μελίτη, χώρα που μεγαλούργησε ο Παπάφης.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
