Έχουν περάσει μερικά χρόνια ο την επίσκεψή μου στην πόλη-κράτος της Σιγκαπούρης. Μίας μικρής χώρας που με εξέπληξε θετικά και αποτελεί τρανό παράδειγμα πως η εργατικότητα, το μυαλό και μια αξιόλογη ηγεσία μπορούν να οδηγήσουν ένα ασήμαντο ψαροχώρι σε μία από τις πιο ισχυρές οικονομίες του πλανήτη.
Κατά τη διάρκεια της τετραήμερης επίσκεψης μου στη πόλη προσπάθησα να δω όσα περισσότερα γινόταν, δίχως να έχω κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μου. Ένα μέρος όμως που ξόδεψα περίπου δύο ώρες από το ταξίδι μου ήταν ο ζωολογικός κήπος της πόλης, το Singapore Ζoo. Ένα από τα πιο πολυδιαφημισμένα αξιοθέατα της χώρας, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.
Από μικρό παιδί ενστικτωδώς απέφευγα τα θεάματα όπως τσίρκο και ζωολογικούς κήπους που εκμεταλλεύονται αιχμάλωτα ζώα αποσκοπώντας στο κέρδος. Την ίδια απέχθεια ένιωθα και όποτε έβλεπα ένα πτηνό σε ένα μικρό κλουβάκι. Δε γνωρίζω ακριβώς το λόγο για τον οποίο έπεσα στην παγίδα να επισκεφτώ το συγκεκριμένο χώρο και να αφιερώσω ένα πρωινό της παραμονής μου στη χώρα.
Είναι γεγονός πως όποιο τουριστικό οδηγό της Σιγκαπούρης να δει κανείς θα έχει σε περίοπτη θέση μια επίσκεψη στο συγκεκριμένο χώρο. Είναι αλήθεια πως έχουν επενδύσει πολλά χρήματα και έχουν δημιουργήσει ένα πανέμορφο χώρο με πληθώρα πανίδας και χλωρίδας από διάφορα μέρη του πλανήτη. Πανέμορφο μεν, φυλακή δε. Έτσι λοιπόν λίγο η αναζήτηση μου στο διαδίκτυο και λίγο η παρότρυνση των παιδιών που εργάζονταν στο χόστελ, πήρα και γω ένα ηλιόλουστο πρωινό το λεωφορείο της γραμμής για τον προορισμό μου.
Η επίσκεψη μου συνέπεσε με τους εορτασμούς της κινεζικής πρωτοχρονιάς και ήταν κατά κάποιο τρόπο ημέρες αργίας με αρκετό κόσμο εντός του κήπου. Η εντύπωση που έχει ο επισκέπτης εξ αρχής είναι πως πρόκειται για ένα χώρο άρτια οργανωμένο, πεντακάθαρο και με υποδομές για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Τα ζώα φαίνονται υγιή και καλοταϊσμένα και τα περισσότερα προέρχονται από τροπικά μέρη και είναι πλήρως προσαρμοσμένα στις καιρικές συνθήκες της χώρας. Αν ήταν να διάλεγε κάποια φυλακή ένα από αυτά τα ζώα, σίγουρα θα διάλεγε τη συγκεκριμένη.
Στο χώρο φιλοξενούνται πολλά είδη θηλαστικών, ερπετών, ψαριών, πτηνών και αμφιβίων. Όλα τους είναι τοποθετημένα θεματικά και υποτίθεται πως ο επισκέπτης κάνει μια βόλτα σε κάθε βιότοπο του πλανήτη ξεχωριστά. Θλίψη μου προκάλεσε η δόλια η πολική αρκούδα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο γυάλινο παγωμένο κλουβί της. Δε γνωρίζω με ποια λογική βρέθηκε μια ανάσα από τον ισημερινό ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές ζωντανό, το οποίο παρόλο που είχε την κατάλληλη τροφή και θερμοκρασία για να ζήσει, έμοιαζε εντελώς ξένο για το τροπικό αυτό πάρκο.
Στον υπόλοιπο χώρο υπάρχουν πολλά και σπάνια ζώα, μάλιστα πολλά από αυτά είναι απειλούμενα και ορισμένα δεν μπορεί να τα δει κανείς στο φυσικό τους περιβάλλον μιας και ζούνε μόνο λίγα άτομα πλέον και αυτά υπό αιχμαλωσία. Στόχος τους λένε είναι παράλληλα με τη φροντίδα των ζώων , η προσπάθεια ανάκαμψης των πληθυσμών τους μέσω στοχευμένων ζευγαρωμάτων. Το βλέμμα του επισκέπτη το κεντρίζουν διάφορα ζώα όπως τα πολλά είδη πιθήκων, οι υπεραιωνόβιες χελώνες από τα Γκαλάμπαγκος και πολλά άλλα. Τη δική μου ματιά κέρδισε ίσως η μεγαλύτερη ατραξιόν του ζωολογικού κήπου. Η φανταστική λευκή τίγρης με το όνομα Ομάρ που έστεκε αμήχανη απέναντι από τους φακούς των αδιάκριτων τουριστών. Είναι αλήθεια πως δεν γίνεται υπό κανονικές συνθήκες να δεις ένα τέτοιο ζώο από τόσο κοντινή απόσταση στη φύση. Όμως αν ήξερα πως θα επιβίωνε σε κάποιο εθνικό δρυμό της Μαντζουρίας θα προτιμούσα να μην τον είχα δει ποτέ από κοντά, αρκεί να ήταν ασφαλής στον τόπο του.
Είναι κατανοητό πως με τη συγκεκριμένη τουριστική ατραξιόν βιοπορίζεται πολύς κόσμος και τα έσοδα συμβάλλουν αρκετά στα ήδη γεμάτα ταμεία της χώρας. Σαφώς οι εργαζόμενοι κάνουν τα πάντα για να διατηρούν τα ζώα και το χώρο σε άριστη κατάσταση, όμως θεωρώ πως τέτοιου είδους θεάματα είναι πλέον ξεπερασμένα. Είναι προτιμότερο να αναζητήσουμε τα ζωάκια στον τόπο τους ή να καθίσουμε πίσω από μια οθόνη και να τα απολαύσουμε σε ένα από τα εκατομμύρια ντοκιμαντέρ που υπάρχουν.
Το κάθε ταξίδι μας μαθαίνει και κάτι διαφορετικό. Ένα από τα πράγματα που έμαθα στη Σιγκαπούρη είναι πως έκανα λάθος κατά την προσωπική μου γνώμη που επισκέφτηκα το συγκεκριμένο μέρος. Ίσως και για αυτό πέρασαν τόσα χρόνια και δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να γράψω για αυτή μου την εμπειρία. Ήθελα μάλλον να τη διαγράψω από την μνήμη μου. Στα θετικά όμως είναι πως καλό είναι να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, να τα εκθέτουμε και να μην τα επαναλάβουμε ξανά. Προφανώς σε αυτό το κείμενο δεν παροτρύνω κάποιον να επισκεφτεί το χώρο και σε καμιά περίπτωση δε θέλω να τον διαφημίσω.
Ας ελπίσουμε σε ένα μέλλον που θα βλέπουμε τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Πράγμα ομολογουμένως δύσκολο.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη Σιγκαπούρη ρίξτε μια ματιά στη Booking.
