Δε χωρά αμφιβολία, πως όταν το υγρό στοιχείο σμίγει με κομψές κατασκευές αποικιακού τύπου, το αποτέλεσμα θα είναι καλό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στην κοσμοπολίτισσα Γρανάδα, στα νοτιοδυτικά της Νικαράγουα. Ένας πολύχρωμος, καλά διατηρημένος οικισμός, άψογα τοποθετημένος στις όχθες της λίμνης Νικαράγουα, της δωδέκατης μεγαλύτερης φυσικής λίμνης του πλανήτη.
Είναι αλήθεια πως κάποια μέρη ανά τον κόσμο τα φαντάζεται κανείς πολύ μακρινά, κάτι σαν άπιαστο όνειρο. Κάπως έτσι είχα στο νου μου τούτη την πόλη και κατά προέκταση ολόκληρη τη χώρα. Έχοντας όμως φτάσει στην κεντρική Αμερική και απέμειναν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα για την αποικιακή Γρανάδα, όφειλα να την επισκεφτώ. Ήταν κάτι σαν ταξιδιωτικό προσκύνημα. Άφησα λοιπόν στην άκρη την καλοπέραση, που θα μπορούσε να μου προσφέρει ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Κόστα Ρίκα και επέλεξα να κουραστώ λιγάκι ακόμα, ώστε να φτάσω στην έκτη πολυπληθέστερη πόλη της γείτονος Νικαράγουα. Σαφέστατα, γνώριζα πως δεν είχα αρκετό χρόνο στη διάθεση μου, αλλά έστω ένα διήμερο, έφτανε για να πάρω μια γεύση τούτης της ισπανικής πόλης, που θαρρεί κανείς, πως ξεπήδησε από το 1500.
Σε προηγούμενο κείμενο μου, είχα κάνει εκτενή αναφορά για τους μεθοριακούς σταθμούς της κεντρικής Αμερικής, καθώς και για τη μετάβαση μου στην πόλη από τα σύνορα. Έχοντας λοιπόν ξεμπερδέψει με τη γραφειοκρατεία στην ακριτική πόλη Penas Blancas, επιβιβάστηκα στο λεωφορείο για την πολυπόθητη Granada.
Θα ήταν πλάνη αν υποστήριζα πως, η πόλη με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή. Αυτό άλλωστε ήταν αδύνατο να γίνει, καθώς το όχημα με άφησε σε έναν κεντρικό δρόμο, λίγο μακρύτερα από το κομψό κέντρο της πόλης. Μην έχοντας ιδέα προς τα που να κατευθυνθώ, ώστε να οδηγηθώ στα κεντρικά σημεία ή στις όχθες της λίμνης, ρωτούσα τους ντόπιους χρησιμοποιώντας τα τραγικότατα ισπανικά μου. Κάπου εδώ αξίζει να σημειωθεί πως, καλό είναι να γνωρίζει κανείς ,έστω τα στοιχειώδη ισπανικά, αν σκεφτεί να κάνει ένα τέτοιο υπερατλαντικό ταξίδι.
Μιας και περιπλανήθηκα λιγάκι με το πιστό μου σακίδιο στην πλάτη, σιγά σιγά αχνοφάνηκαν τα πρώτα κεντρικά σημεία της πόλης. Έχοντας βάλει σημάδι τον τρούλο μιας εκκλησίας, βρέθηκα στην κεντρική πλατεία της Γρανάδας, εκεί όπου δεκάδες ιππήλατες άμαξες περιμένουν καρτερικά τους ευπρόσδεκτους τουρίστες. Μόλις πλησίασα περισσότερο, αντιλήφθηκα πως τούτος ο ιερός ναός, ήταν ο καθεδρικός της Γρανάδα που δεσπόζει στην πόλη, όντας παράλληλα το σήμα κατατεθέν της. Η αστική αυτή κοινωνία εκπέμπει μια λάμψη και μια αρχοντιά του παρελθόντος. Τα χρώματα της πόλης ξεχωρίζουν, είναι έντονα και διαφέρουν από σπίτι σε σπίτι , κάνοντας την έτσι να μοιάζει με μια ξεχωριστή παλέτα στην κεντρική Αμερική. Τα κτίσματα είναι ως επί το πλείστον χαμηλά, με ψηλά παράθυρα και πόρτες. Είναι αλήθεια πως νιώθει κανείς ότι βρίσκεται σε ένα ισπανικό χωριό του 16ου αιώνα. Ελάχιστα έχουν αλλάξει από την εποχή που ο Francisco Hernandez de Cordoba, ίδρυσε την πόλη.
Γεγονός αποτελεί πως, όλες οι αυλές των σπιτιών είναι εσωτερικές και θαρρεί κανείς πως εκεί εσωτερικά κινείται μια άλλη πόλη, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, επισκεπτών και ντόπιων. Αξίζει να αναφερθεί πως οι εξωτερικές πόρτες και τα παράθυρα των κατοικιών είναι συνήθως ερμητικά κλειστά, πιθανότατα για το φόβο κλοπής. Είναι πραγματικότητα πως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η Νικαράγουα είναι από τις χώρες με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στην περιοχή. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έπεσε στην αντίληψη μου, μιας και όλα κύλησαν ομαλά κατά το σύντομο πέρασμά μου από την πόλη και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή απειλή ή οτιδήποτε άλλο. Είχα φυσικά ενημερωθεί να μην κινούμαι κατά τις νυχτερινές ώρες, στις παρόχθιες περιοχές της πόλης και φυσικά δεν ήμουν προκλητικός, όσο αφορά την αμφίεση μου.
Είναι πράγματι γεγονός πως ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας κάθε πόρτα οικίας, πανδοχείου και hostel, ήταν διπλά και τριπλά κλειδωμένη. Οι ιδιοκτήτες των καταλυμάτων συνήθως απολάμβαναν τη σιέστα τους ,με τα κλειδιά ανά χείρας και ο ήχος των κλειδαριών να ανοιγοκλείνουν, ακούγεται συνεχώς.
Δεν χωρά αμφιβολία πως το κέντρο της Γρανάδα είναι όμορφο και ενδείκνυται για περπάτημα. Όντας συμμαζεμένο και λιτό, αξίζει να περιπλανηθείς στα πολύχρωμα στενά του. Αξίζει επίσης να κατηφορίσεις τον κεντρικό δρόμο , που οδηγεί στη μοναδική λίμνη του πλανήτη που φιλοξενεί καρχαρίες. Η παραλίμνια περιοχή της πόλης είναι σημείο αναφοράς των ντόπιων και πάμπολλοι κάτοικοι της, παρέα με τα παιδιά τους απολαμβάνουν τον περίπατό τους ή πίνουν το ρόφημα τους με θέα τη λίμνη Νικαράγουα.
Από τη στιγμή που είχα περιπλανηθεί κοντά στην λίμνη και το σούρουπο πλησίαζε, επέστρεψα στα κεντρικά της πόλης, εκεί όπου η ζωή είναι αρκετά εντονότερη. Υπάρχουν πλήθος καφέ-μπαρ και εστιατορίων προς τέρψιν των πολυπληθών τουριστών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πόλη είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός της χώρας. Κατά συνέπεια, κατακλύζεται από επισκέπτες κάθε ηλικίας και οικονομικού υπόβαθρου.
Έτσι και γω είχα φτιάξει το προσωπικό μου πλάνο. Σκέφτηκα να πιω ένα κοκτέιλ, ώστε να μου ανοίξει η όρεξη και έπειτα θα δοκίμαζα την ντόπια κουζίνα. Τούτο έπραξα λοιπόν και με λιγότερο από 1 ευρώ, παρήγγειλα την Caipirinha μου. Δεν πέρασαν είκοσι λεπτά και ο πονοκέφαλος ήδη μου χτύπησε την πόρτα. Με σαφήνεια δηλώνω πως δεν ήταν και τα καθαρότερο ποτό του πλανήτη και μάλλον προοριζόταν για έναν ακόμη χαζοτουρίστα, που σκέφτηκε ότι θα την βγάλει φθηνά. Σειρά στη γαστρονομική μου περιήγηση είχε ένα πολύ όμορφο κατάστημα ονόματι El Zaguan που σέρβιρε απίθανα ψητά, ψημένα σε μια υπερμεγέθη κατασκευή. Οι σερβιτόροι φορούσαν την παραδοσιακή φορεσιά της υπαίθρου και ο όλος διάκοσμος, θύμιζε ράντζο κάποιας επαρχίας της χώρας. Σε ένα τέτοιο μέρος ένα μοσχαρίσιo φιλέτο με τηγανιτή μπανάνα παρακαλώ και όχι πατάτα, συνοδεία ντόπιας μπύρας Victoria, έμοιαζε ιδανική επιλογή. Έπειτα,φαγωμένος και ευχαριστημένος κατευθύνθηκα προς το δώμα μου, το οποίο παρεμπιπτόντως δυσκολεύτηκα λιγάκι να βρω.
Η Γρανάδα είναι μια ιδιαίτερη πόλη, με αποικιακό στυλ που δε συναντά κανείς εύκολα αλλού. Είναι ένα κράμα ισπανικής αρχιτεκτονικής, παντρεμένο με πολλά αυτόχθονα στοιχεία. Τα πολύχρωμα σπιτάκια και οι ιππήλατες άμαξες που κυκλοφορούν στους δρόμους σε γοητεύουν, ταξιδεύοντας σε, σε άλλη εποχή. Συνάμα, οι λάτιν μουσικές και τα υπαίθρια πάρτυ που στήνονται ανά πάσα στιγμή, δίνουν μια νότα φρεσκάδας και νιότης σε τούτη τη διαφορετική πόλη. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα πολύ όμορφο προορισμό της κεντρικής Αμερικής, ο οποίος παράλληλα είναι το ορμητήριο για εξορμήσεις στην ηφαιστειογενή ύπαιθρο της χώρας και στην αχανή Lago de Nicaragua.
Για τη διαμονή σας στην πόλη, ρίξτε μια ματιά στη Booking.
