Αν και το έχω χιλιοαναφέρει, το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου από το 2013. Ο αθλητισμός φυσικά προϋπήρχε από την νηπιακή μου ηλικία, μιας και ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου ή σε κάποια αλάνα.
Από τη χρονιά που ξεκίνησα τις εντατικές μου προπονήσεις, υπήρχαν και περίοδοι μικρής δρομικής αποχής είτε λόγω υποχρεώσεων και διάθεσης, είτε λόγω μικροτραυματισμών. Όλοι όσοι τρέχουμε θα συμφωνήσουμε πως δεν είναι κάθε περίοδος το ίδιο παραγωγική. Κατά τη φετινή ομολογουμένως αλλόκοτη χρονιά, ξεκίνησα δυναμικά το δρομικό μου πρόγραμμα μιας και ήταν η απόλυτη διέξοδος για το πέρας της χειμερινής καραντίνας. Κάπου εκεί στο Φεβρουάριο, τα πολλά χιλιόμετρα που “μάζεψα” στις προπονήσεις σε συνδυασμό με την εργασία και τη μη αντικατάσταση παλιών υποδημάτων, με έκαναν να νιώσω κάποιες μυϊκές ενοχλήσεις . Πράγμα σύνηθες για κάθε δρομέα. Οι συγκεκριμένες ήταν λιγάκι πρωτόγνωρες μιας και τις ένιωθα σε ομάδες μυών που δεν είχα ξανανιώσει, με αποτέλεσμα να με ενοχλούν αρκετά στο τρέξιμο. Όλοι γνωρίζουμε το σώμα μας και όλοι ξέρουμε που υστερεί.
Οι προαναφερθέντες πόνοι ήταν κυρίως στον οπίσθιο μηριαίο και κατά διαστήματα είχα έντονες ενοχλήσεις στο γλουτό, στη μέση και στον απιοειδή μυ. Οι γνωστοί και οι φίλοι θα σου πουν χαριτολογώντας πως γερνάς. Όμως οι ειδικοί μου συνέστησαν κάποιες φυσιοθεραπείες ώστε να μειωθούν οι ενοχλήσεις. Αυτό δεν αναιρεί πως γερνάω βέβαια, αλλά για να πω την αλήθεια, στα 38 μου νιώθω πιο γερός και δυνατός από τα 28 μου. Τότε λοιπόν έπειτα από ένα διάστημα δρομικής αποχής και μερικών φυσιοθεραπευτικών συνεδριών ξεκίνησα πάλι δειλά δειλά να τρέχω. Οι πόνοι είχαν μειωθεί αλλά δεν είχαν εξαλειφθεί. Έκανα λίγες προπονήσεις χωρίς ένταση και περίμενα κάποια στιγμή η δεξιά πλευρά μου να επανέλθει στα κανονικά της. Τούτο αργούσε και επισκέφτηκα ορθοπεδικό για να κρίνει την κατάσταση. Μου συνέστησε μαγνητική μήπως το πρόβλημα προέρχεται από τις δισκοκήλες.
Οι εξετάσεις έγιναν και η γνωμάτευση ήταν ξεκάθαρη. Δεν είχα ουσιαστικά τίποτα. Απλώς δεν άκουγα το σώμα μου και το ταλαιπώρησα στα κράσπεδα της πόλης. Μου συνέστησε ένα ήπιο αντιφλεγμονώδες για λίγες ημέρες και οι πόνοι εξαφανίστηκαν κατά 90%. Χαρούμενος και γεμάτος αυτοπεποίθηση που δεν είχα κάτι σοβαρό ξεκίνησα πάλι το δρομικό μου πρόγραμμα. Το σώμα ίσως χρειαζόταν αυτήν την αποχή σκέφτηκα και το είδα σαν σημάδι. Όφειλα να ξεκουραστώ και ομολογώ το διάστημα που δεν έτρεχα, ένιωθα τα πόδια μου ανάλαφρα και έτρωγα λιγότερο, πράγμα που συνέβαλε ώστε να έχω σταθερό βάρος. Το σωματικό βάρος είναι καθοριστικός παράγοντας στο τρέξιμο και η σταθεροποίηση του βοηθά στην εύκολη δρομική επαναφορά.
Όπως όλα έδειχναν θα έμπαινα πάλι στο κλασικό μου πρόγραμμα. Τις καθημερινές μετά την εργασία θα έτρεχα στην παραλία της Θεσσαλονίκης και το σαββατοκύριακο αν υπήρχε χρόνος θα έκανα τις μεγάλες μου προπονήσεις με λίγα υψομετρικά στο περιαστικό δάσος της πόλης. Έπειτα από ένα μήνα σχετικά καλής δρομικής καθημερινότητας είχα μια πτώση με το μηχανάκι που οδηγώ καθημερινά. Από δικό μου σφάλμα και όντας σταματημένος, στην προσπάθεια να ανέβω ένα πεζοδρόμιο έπεσα στα πλάγια και το δίκυκλο μου πλάκωσε το γόνατο. Έμεινα ξαπλωμένος λίγα δεύτερα μέχρι να καταλάβω την ανοησία που έκανα. Την στιγμή εκείνη που το σώμα ήταν ζεστό δεν ένιωθα ισχυρούς πόνους. Την επομένη το πρωί δεν μπορούσα να το πατήσω καλά. Από την αρχή κατάλαβα πως δεν ήταν σπάσιμο μιας και θα ούρλιαζα από τον πόνο, αλλά επειδή το γόνατο είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός δεν ήξερα τι ζημιά μπορεί να έπαθα.
Ως ξεροκέφαλος πήγα στην εργασία μου το πρωί και στο πέρας αυτής, αυτοβούλως επισκέφτηκα το εφημερεύον νοσοκομείο για να το δει ειδικός. Μετά από λίγες ώρες η ακτινογραφία που έβγαλα έδειξε πως δεν υπήρχε και επίσημα σπάσιμο και η μαγνητική που θα έκανα μια από τις επόμενες ημέρες θα έδειχνε το μέγεθος της ζημιάς. Μέχρι τότε αποχή από εργασία, ξεκούραση, πάγο και Euro 2020(2021). Το βασικό ήταν πως δεν μπορούσα να λυγίσω καθόλου το δεξί μου πόδι και ήταν σα να κουβαλώ ένα ίσιο ξύλο μαζί μου.
Έτσι λοιπόν μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων ξεκινώ για τη δεύτερη μαγνητική, αυτή τη φορά στο πόδι. Τα είπα λιγάκι με την ακτινολόγο μιας και πλέον έτεινε να πιάναμε φιλικές σχέσεις από τις συνεχόμενες επισκέψεις μου. Διακωμωδώντας το, έλεγα πως μέσα σε δύο μήνες έκανα μια ακτινογραφία, δύο μαγνητικές και δύο εμβόλια του Covid και πως πλέον μιλούσα με εταιρείες κινητής να με τοποθετήσουν σε καμιά κορφή για να πιάνει ο κόσμος 5G.
Μόλις πήρα στα χέρια μου την αρχική γνωμάτευση της μαγνητικής, την άνοιξα με δισταγμό και περίμενα να δω μέσα λέξεις όπως ρήξη, χιαστός, μηνίσκος κτλ. Για άλλη μια φορά στάθηκα τυχερός και απ’ ότι φάνηκε ήταν απλώς μία γερή κάκωση. Ένα ισχυρό χτύπημα το οποίο θα περνούσε με το χρόνο. Το πόρισμα ήταν από τον ορθοπεδικό που με παρακολουθούσε και μου συνέστησε μονάχα υπομονή. Τυχερός μέσα στην ατυχία μου δηλαδή.
Όλο αυτό το διάστημα της αποχής κατάλαβα πόσο χρειάζομαι το τρέξιμο στη ζωή μου. Με ηρεμεί, με γυμνάζει, με κάνει να αποφεύγω προκλήσεις όπως κακής ποιότητας φαγητό και αλκοόλ, βοηθά στην ψυχολογία μου μιας και κάνω τον καθημερινό απολογισμό μου και αμέτρητα άλλα. Το τρέξιμο το ζητώ και το θέλω δίχως να γίνει ψυχαναγκασμός. Βλέπετε έχω και άλλες ασχολίες από το να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Αλλά αυτή η τόσο απλή κίνηση που μας βγαίνει ενστικτωδώς είναι συνάμα τόσο σπουδαία.
Πλέον την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο επανήλθα στους δρόμους. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και η ζέστη δεν ευνοεί το τρέξιμο. Οι ανάσες μου θέλουν καιρό να επανέλθουν στα προηγούμενα επίπεδα και ο ρυθμός μου είναι λιγάκι πιο αργός. Ποσώς με ενδιαφέρει. Μου αρκεί που μπορώ και τρέχω.
Αν και δεν χαρακτηρίζω το εαυτό μου προληπτικό, τόσα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα, με οδήγησαν να βάλω ένα ματόχαντρο στο τσαντάκι μου καλού κακού. Άστο εκεί να υπάρχει. Ποτέ δεν ξέρεις.
Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα να έχουμε.
