Τις τελευταίες ημέρες σκεφτόμουν πως καιρό είχα να τρέξω σε ορεινό αγώνα και κάτι μέσα μου έλεγε, πως καλό είναι το πράξω σύντομα. Κάπου μεταξύ τύχης και κάρματος βρέθηκα τελικά στην αφετηρία ενός αγώνα μια ηλιόλουστη Κυριακή του Μαρτίου. Η ευκαιρία να συμμετάσχω στα 32 χιλιόμετρα του Platanakia Ecoroutes στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ήλθε κάπως αναπάντεχα. Ήταν μεσοβδόμαδα όταν συζήτησα με τον διοργανωτή του αγώνα για να κάνει το οικογενειακό μας μαγειρείο (να ευλογήσουμε τα γένια μας ” Γεύμα σπιτικό φαγητό ” )κάποια χορηγία για τη διοργάνωση. Συμφωνήσαμε και λέω του Γιώργου “δε με δηλώνεις κιόλας?” κοίταξε λίγο με απορία την πρησμένη μου κοιλιά και συμπληρώσαμε μαζί τη φόρμα. “Πότε είναι (του λέω) και πόσα χιλιόμετρα?” “Την Κυριακή που έρχεται και είναι σχεδόν 32 χιλιόμετρα”. Πλέον δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω πίσω. Έδωσα το αντίτιμο και μόλις έφυγε σκέφτηκα “Που πας και μπλέκεις τώρα και συ απροπόνητος?”. Παρόλο που κάνω συντηρητικά τρεξίματα όλη την χρόνια, δεν ήμουν σωματικά έτοιμος για τέτοια απόσταση, όταν μάλιστα οι αραιές γενικά προπονήσεις μου γίνονται κυρίως σε δρόμο, δίχως υψομετρικά.
Σαφώς μου είχαν λείψει όλα τα παρελκόμενα ενός αγώνα. Η προετοιμασία, η περίοδος διατροφικών και οινικών περιορισμών τις προηγούμενες του αγώνα ημέρες, το άγχος στη γραμμή εκκίνησης, τα φυσικά τοπία, ο εποικοδομητικός χρόνος στη φύση, πολλά ακόμα και κατά κάποιο τρόπο η ταπείνωση. Εκεί που νιώθεις τόσο μικρός και λίγος όμως παρόλα αυτά θέτεις τον εαυτό σου σε μια δοκιμασία που τις περισσότερες φορές γίνεται με υπέρβαση δυνάμεων. Σκύβεις το κεφάλι και αφήνεις το μυαλό να δώσει τις εντολές ώστε να κινηθεί το σώμα.
Έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή και με 69 ακόμη δρομείς βρέθηκα στην εκκίνηση της παρθενικής διοργάνωσης του Platanakia Ecoroutes. Τα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα είναι κυρίως ανηφορικό μονοπάτι που εναλλάσσεται με δασικούς δρόμους και μέχρι το 11 χιλιόμετρο, ο δρομέας στην ουσία “μαζεύει” το 70% των συνολικών θετικών υψομετρικών διαφορών του αγώνα. Το τερέν εναλλάσσεται κατά τη διαδρομή. Σε κάποια σημεία είναι λασπώδες σε άλλα πετρώδες και τις περισσότερες στιγμές είναι καθαρός δασικός δρόμος. Η βλάστηση από τη μεριά της κάνει τα δικά της τσαλίμια ανάλογα με το υψόμετρο και η διαδρομή φτάνει σχεδόν στην κορυφή του Χορτιάτη, όπου βρίσκονται οι επιβλητικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το πιο απολαυστικό χιλιόμετρο του αγώνα ήταν κατ’ εμέ το 10ο όπου στα ανήλια σημεία του βουνού κάτω από τα φυλλοβόλα δέντρα υπήρχαν σημεία με καλή κλίση για τρέξιμο και χιόνι. Ναι, παρόλη την ηλιοφάνεια και παρόλο που είναι Μάρτης, υπήρχε χιονάκι σε μερικά σημεία και ήταν πολύ όμορφο.
Από το δεύτερο στεκ στο καταφύγιο του Χορτιάτη και έπειτα ξεκινά κυρίως το κατηφορικό κομμάτι του αγώνα και υπολείπονται περίπου 500 μέτρα θετικών υψομετρικών για τα επόμενα 20 χιλιόμετρα. Η διαδρομή σε αυτό το τμήμα του αγώνα είναι κυρίως δασικοί δρόμοι με χαμηλή βλάστηση τριγύρω. Η λίμνη Τριαδίου είναι ότι πιο γοητευτικό συναντά κανείς μέχρι τον τερματισμό. Οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές για τρέξιμο μιας και η θερμοκρασία το μεσημέρι στα χαμηλά άγγιζε τους 17 βαθμούς. Αξίζει να αναφερθεί πως οι σταθμοί τροφοδοσίας είχαν τα απαραίτητα και σε αφθονία και οι εθελοντές ήταν άψογοι. Επιπλέον, η σήμανση του αγώνα ήταν καλή, μόνο στο τέλος στα Πλατανάκια ίσως λόγω πολυκοσμίας, υπήρξε μια ασάφεια για τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Στον τερματισμό μας περίμενε ένα εξαιρετικό μετάλλιο και γευστικά προϊόντα με βάση το μανιτάρι για να αναπληρώσουν τις χαμένες θερμίδες μας.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια πολλή καλή διοργάνωση που αγαπήθηκε από τους δρομείς και το κόστος συμμετοχής ήταν 27 ευρώ. Ελπίζουμε να γίνει θεσμός και από την επόμενη χρονιά οι συμμετοχές να είναι ακόμη περισσότερες. Γεροί να είμαστε να τρέχουμε.
ΥΓ Το κινητό μου έπεσε από τα χέρια (όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν) στην αναμονή της εκκίνησης, με αποτέλεσμα να σπάσει η οθόνη και να μην έχω φωτογραφίες μέσα από τον αγώνα.
Έτρεξε και έγραψε ο Κώστας Φυλακτός
Bib number 348
