Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από το πρώτο μου μεταγωνιστικό κείμενο. Έκτοτε συνηθίζω να αποτυπώνω στο “χαρτί” , τις εντυπώσεις μου από κάθε αγώνα αποστάσεων που συμμετείχα. Στα σύντομα κείμενα μου κάνω μια περιγραφή του αγώνα, προσπαθώ να περιγράψω το κλίμα, όσο αυτό είναι δυνατό και να μοιραστώ μέσα από το blog μου, τις σκέψεις ενός αθλούμενου που αρέσκεται να τρέχει και να γράφει.
Κάθε τέτοιο κείμενο συντάσσεται εντός τριημέρου, μετά το πέρας του αγώνα και συνήθως με κάθε μυική ομάδα του κορμιού μου καταπονημένη. Τούτο ακριβώς είχα σκοπό να κάνω και έπειτα από την τρίτη μου συμμετοχή στον Olympus Marathon. Πράγμα που δεν έγινε και ο λόγος θα ειπωθεί παρακάτω.
Για το συγκεκριμένο αγώνα δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερες συστάσεις. 44 σκληρά χιλιόμετρα, 3200 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς, χρονική διάρκεια αγώνα 10 ώρες. Μια πανέμορφη και συνάμα επίπονη διαδρομή κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των 12 Θεών.
Ενθουσιασμένος από τις δύο προηγούμενες συμμετοχές μου, σκέφτηκα πως πρέπει να τριτώσει το “κακό”. Έτσι και έγινε. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ καθώς “περιφερόμουν” ασκόπως στο διαδίκτυο, εμφανίστηκε μπροστά μου η προκήρυξη για τον 13ο Olympus Marathon. Δίχως δεύτερη σκέψη και αφήνοντας το ποτήρι κρασιού από το χέρι μου, έκανα δυο-τρία κλικ, που αρκούσαν για να επικυρώσουν τη συμμετοχή μου. Βλέποντας πλέον το όνομα μου στους συμμετέχοντες σκέφτηκα …και τώρα τι γίνεται? Δεν προετοιμάστηκες κατάλληλα όλο αυτό το διάστημα. Καθησυχάζοντας τον εαυτό μου, σκέφτηκα πως είχα μερικούς μήνες να προπονηθώ, ευελπιστώντας πως θα πετύχω παρόμοιο χρόνο με τις προηγούμενες φορές. Λίγο πάνω από το 7ωρο.
Μέσα μου γνώριζα ότι δε θα κατάφερνα να βελτιώσω την καλύτερη επίδοση μου, μιας και το εργασιακό μου πρόγραμμα το τελευταίο τρίμηνο ήταν βαρύ και η προετοιμασία μου ελλιπής. Παρόλα αυτά, το δέλεαρ μιας ακόμη συμμετοχής στον ιστορικό ορεινό μαραθώνιο της Ελλάδος ήταν μεγάλο. Πως γίνεται να λείπεις, σκέφτηκα, από τούτο το δρομικό πάρτυ της 26ης Ιουνίου.
Έτσι και έγινε, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά βρέθηκα με τα αθλητικά μου, στημένος στην αφετηρία του αγώνα. Εκεί, στον πανέμορφο αρχαιολογικό χώρο του Δίον, ξημερώματα Κυριακής.
Δεν με ενδιέφερε αν θα διακριθώ ή αν θα τρέξω γρήγορα, δε θα μπορούσα άλλωστε. Το μόνο που ήθελα ήταν να τερματίσω υγιής και να ευχαριστηθώ τον αγώνα. Αν πάλι ερχόταν και ένας χρόνος κοντά στις προηγούμενες επιδόσεις μου, ακόμα καλύτερα.
Η ανατολή του ηλίου πλησίαζε και το πολύχρωμο αθλητικό ποτάμι, κατόπιν εντολής του αφέτη ξεχύθηκε στους δρόμους του Δίον. Τα πρώτα ασφάλτινα χιλιόμετρα δεν μαρτυρούν καθόλου τη συνέχεια του αγώνα, ο οποίος από την αρχή φαινόταν πως δε θα εξελισσόταν ομαλά για μένα. Οι παλμοί ήταν ανεβασμένοι από τα πρώτα χιλιόμετρα, τα πόδια βαριά και τα ενεργειακά μου αποθέματα άδεια. Μέχρι και η ζώνη μέσης συνωμότησε εναντίον μου. Την είχα χαλαρώσει αρκετά, με αποτέλεσμα τα υδροδοχεία μου να “δραπετεύουν” και εγώ να τα μαζεύω από το δρόμο, εκνευρισμένος με τον εαυτό μου. Το βασικότερο όμως ήταν πως έλειπε η όρεξη και η λαχτάρα. Η λεγόμενη σπίθα την οποία αν δεν την έχεις μονίμως αναμμένη, καλά θα κάνεις να απέχεις από τούτο το συναρπαστικό άθλημα. Ίσως απουσίαζε το κίνητρο, ίσως οι προτεραιότητες μου τη δεδομένη χρονικά περίοδο ήταν άλλες. Όπως και έχει , επέλεξα να ριχτώ στη μάχη και να γίνω για άλλη μια φορά, μαζί με 672 ψυχές, κομμάτι του 13ου Olympus Marathon.
Η ανάβαση για το βουνό των θεών είχε πλέον ξεκινήσει. Ο Όλυμπος επιβλητικός μας έβλεπε να πολύχρωμα μυρμήγκια να προσπαθούμε να τον δαμάσουμε. Πράγμα αδύνατο. Όλοι εξαρτιόμασταν από τις ορέξεις του και ελπίζαμε στην επιείκεια του. Η παρέα των 12 Θεών μας χλεύαζε. Όσο οι τετρακέφαλοι έκαιγαν από τον ανήφορο και τα πρόσωπα μας έκαναν διάφορους μορφασμούς, τόσο αστείοι πρέπει να φαινόμασταν στα μάτια τους. Κάποια κλεφτά βλέμματα μας εκτός μονοπατιού. ήταν αρκετά για να μας προσδώσουν την απίστευτη ομορφιά του τοπίου, την οποία δυστυχώς στερούμαστε μέσα στους αγώνες, από την υπερένταση.
Το τοπίο συνεχώς αλλάζει, η ομορφιά του όμως παραμένει απαράμιλλη. Δανειζόμενος μια παράγραφο από τις περσινές μου εντυπώσεις, αξίζει να επαναλάβω πως το τμήμα του αγώνα που προκαλεί απίστευτο δέος στο συμμετέχοντα, είναι το κομμάτι Σκούρτα- Στεφάνι. Ο δρομέας κινείται σε μεγάλο υψόμετρο και οι θερμοκρασίες σταδιακά κατεβαίνουν. Περνώντας από τη ραχοκοκαλιά του βουνού ο αθλητής προχωρά σε ένα ευδιάκριτο μονοπάτι και η θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα είναι απίστευτη. Φυσικά όταν ξεπροβάλει ο “Θρόνος του Δία” ,μοιράζεται απλόχερα η μαγεία της φύσης. Αδιαμφισβήτητοι stars του Οροπεδίου είναι τα εργατικά μουλάρια τα οποία βόσκουν με απάθεια στο πέρασμα των αθλητών.
Κάπου στη μέση της διαδρομής θα ξεκινήσει και η εξίσου επίπονη κατάβαση. Εύκολα θα νόμιζε κανείς πως σύντομα ο αγώνας θα έφτανε στο τέλος του. Έλα όμως που ο Ενιπέας έχει αντίθετα σχέδια. Όσοι έχουν τρέξει τη συγκεκριμένη διαδρομή, εύκολα θα συμφωνήσουν πως ο αγώνας ουσιαστικά ξεκινά στην αρχή του φαραγγιού, στο σταθμό των Πριονιών στο 31ο χιλιόμετρο. Από εκείνο το σημείο ξεκινά μια κατάβαση στη θεωρεία, που κρύβει επιμελώς μέσα της, πολλές αναβάσεις. Το φαράγγι του Ενιπέα όσο όμορφο είναι, μεταμορφώνεται σε σκληρό και αιμοσταγές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο συνδυασμός κόπωσης, ζέστης, υψηλής υγρασίας και “ύπουλων” ανηφοριών εκεί που δεν τις περιμένεις, δίνει μια ξεχωριστή νότα δυσκολίας στον Olympus Marathon.
Στα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό, πληθώρα σκέψεων κατακλύζουν το μυαλό του δρομέα και με δύναμη ψυχής, πρέπει να τις τιθασεύσει. Το Λιτόχωρο αν και φαντάζει κοντά, πολλές φορές μοιάζει να απομακρύνεται. Όταν πλέον μετά κόπων και βασάνων εισέλθει κανείς στο χωριό, η στιγμή της λύτρωσης μοιάζει να πλησιάζει. Τα πιτσιρίκια στους δρόμους προσφέρουν νερά και χαμόγελα στους κατάκοπους δρομείς και τα μεγάφωνα του τερματισμού ακούγονται όλο και πιο έντονα. Στα τελευταία μέτρα όλη η κόπωση κατά ένα μαγικό τρόπο εξαφανίζεται και το πέρασμά κάτω από την αψίδα δίνει ένα μεγαλειώδης τέλος στην επίπονη αυτή κούρσα.
O αγώνας είχε πλέον τελειώσει και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω έναν παχύ ίσκιο και να ξαπλώσω από κάτω του. Ήμουν αρτιμελής και είχα τη φυσιολογική κόπωση από τα 44 αυτά χιλιόμετρα. Είχα κάνει όμως 2 ώρες και 7 λεπτά περισσότερο από πέρσι. Το γεγονός αυτό κατά ένα βλακώδη τρόπο με έκανε να απογοητευτώ. Ένιωσα ότι απέτυχα, ότι ίσως θα πρέπει να σταματήσω να συμμετέχω σε αγώνες (τρόπος του λέγειν) ,ότι καλύτερα να πήγαινα σε μια παραλία ή να έπινα τσίπουρα με την παρέα μου.
Επειδή τερμάτισα δύο ώρες αργότερα, ένιωσα λες και δεν είχα κανένα λόγο να μιλήσω για την συμμετοχή μου. Σκεφτόμουν τόσο ενοχικά που δεν είδα ούτε καν το μετάλλιο και πέρασε μία εβδομάδα μέχρι να ρίξω μια ματιά στις φωτογραφίες του αγώνα. Δεν είχα ούτε όρεξη να γράψω το καθιερωμένο race rerort που συντάσσω εδώ και 30 μήνες, μετά από κάθε συμμετοχή μου σε αγώνα. Γιατί όλα αυτά? Επειδή δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος και άργησα να τερματίσω. Πέρασαν λίγες μέρες μέχρι να τοποθετήσω σωστά στο μυαλό και να μου ρίξω μερικές ψυχολογικές σφαλιάρες.
Σε μία χώρα όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού, η μόνη επαφή που έχει με τον αθλητισμό είναι παίζοντας Πάμε Στοίχημα στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, ο υπογράφων ένιωσε ότι απέτυχε, αν και είχε τερματίσει επιτυχώς για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε έναν τόσο σκληρό αγώνα. Ξάφνου είδε το ποτήρι μισοάδειο, ίσως για μοναδική φορά στη ζωή του. Δεν στάθηκε στο γεγονός του υγιούς και αξιοπρεπούς τερματισμού, αλλά μπήκε σε σκέψεις κατάρριψης προσωπικών ρεκόρ, λες και ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης στο skyrunning. Οι δύο παραπάνω ώρες στάθηκαν εμπόδιο, ώστε να μη χαρώ τη νίκη μου, γιατί για περί νίκης πρόκειται, μπαίνοντας άθελά μου σε χωράφια ανταγωνισμού και υψηλών επιδόσεων.
672 αθλητές στάθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης μακρυά από τα αγαπημένα του πρόσωπα και τις όποιες ανέσεις τους. 672, βγήκαν νικητές από τούτη τη μάχη. Ο κάθε ένας είχε το στόχο του και κόπιασε για αυτόν. Άλλοι τον επέτυχαν, άλλοι όχι. Όλοι τους όμως τάχθηκαν εθελοντικά στην κούρσα και το γεγονός αυτό, μόνο νικητές μπορεί να του χρίσει. Αν κάποιοι δεν τα πήγαν όσο καλά θα ήθελαν, προφανώς δεν προετοιμάστηκαν καταλλήλως και εν τέλει δεν υπάρχει κανένας λόγος απογοήτευσης. Δεν το κρύβω πως και εμένα το ίδιο, μου πήρε μέρες σκέψεων ώστε να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα. Όπως και να το κάνουμε, στον αθλητισμό δεν είναι κάθε μέρα ρόδινη, αυτή είναι και η γοητεία του άλλωστε . Κανείς δεν είναι βιονικός, όλοι μας έχουμε και τις μεταπτώσεις μας. Στο χέρι μας όμως είναι, να μην τις αφήσουμε να μας καταβάλουν.
Επιπλέον, κατόπιν ώριμης σκέψης κατέληξα πως από τη στιγμή που ένας λάτρης του βουνού, βρέθηκε ένα κυριακάτικο πρωί στην αφετηρία του Olympus marathon, θεωρείται επιτυχημένος. Το ίδιο πρωινό που έτρεχε βρεγμένος από τη βροχή, άγγιξε επιβλητικές κορφές, αναμετρήθηκε με τον εαυτό του, τον κατάπιε ο Ενιπέας, κινδύνευσε από θερμοπληξία, αφυδατώθηκε και αμέτρητα άλλα, βγήκε από εκεί νικητής στο σώμα και στο πνεύμα. Κανένα χρονόμετρο δεν είναι ικανό να το αμφισβητήσει αυτό και ουδείς έχει το δικαίωμα να τον κρίνει. Στον Όλυμπο φέτος σημειώθηκαν 672 διαφορετικές νίκες και καθεμιά από αυτές κρύβει από πίσω της μια ιστορία, έχοντας παράλληλα το συμβολισμό της.
Είναι αλήθεια πως όλοι οι δρομείς διακατέχονται από ανταγωνιστικά συναισθήματα και ο εγωισμός τους είναι σε υψηλά επίπεδα. Άπαντες θέλουν να βελτιώνονται και να καρπώνονται τους κόπους τους, βλέποντας τις πολύωρες προπονήσεις τους να αποτυπώνονται στον αγώνα. Είναι πολύ όμορφο να αναμετράται κανείς με τον εαυτό του και να γίνεται ολοένα καλύτερος. Δεν πρέπει όμως να χάσουμε τη μαγεία του αθλήματος και να μην επιτρέψουμε ένα χρονόμετρο να κατευθύνει τα συναισθήματα μας.
Ας αφήσουμε πίσω μας τις σκέψεις περί καλής και κακής επίδοσης και ας απολαύσουμε τα πανέμορφα βουνά μας, στεκόμενοι στο γεγονός πως περάσαμε άλλο ένα εποικοδομητικό πρωινό εκεί ψηλά. Περήφανος πλέον καμαρώνω για τη συμμετοχή μου.
Κείμενο: Κώστας Φυλακτός
Φωτογραφίες : GoExperience
