Κάθε φορά που δηλώνω έναν αγώνα τρεξίματος, περνούν μερικά δεύτερα μέχρι να καταλάβω ακριβώς τι έχω κάνει. Νομίζω πως άμα το σκεφτώ πολύ και το αναλύσω, ενδεχομένως να ψάξω κάθε πιθανό ανασταλτικό παράγοντα. Έτσι και αυτή τη φορά, ακούγοντας μουσική και περιπλανώμενος στο διαδίκτυο δήλωσα συμμετοχή στο Ultra Trail Vipava Valley (UTVV) στη Σλοβενία. Ενός ορεινού αγώνα υπεραπόστασης στα δυτικά της χώρας. Ομολογώ πως δεν ήταν εντελώς αυθόρμητη αντίδραση, μιας και μέρες το γυρόφερνα, απλώς δεν ήξερα σε ποια χώρα της Ευρώπης θα επέλεγα να τρέξω και σε ποια χιλιομετρική απόσταση. Ήθελα να συνδυάσω ένα ταξίδι στο εξωτερικό που τόσο μου έλειψε, κατά προτίμηση σε χώρα που δεν έχω επισκεφτεί ξανά και να τρέξω σε έναν τοπικό αγώνα. Με αυτόν τον τρόπο θεωρώ πως έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις καλύτερα ένα μέρος, μιας και το εξερευνάς ενώ παράλληλα ιδρώνεις κάθε σπιθαμή του.
Έτσι λοιπόν η πρόκληση και το δρομικό μου πάθος με οδήγησε στο βορειότερο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να διανύσω 51 χιλιόμετρα στην αμπελουργική περιοχή της Σλοβενίας. Για να είμαι απολύτως ακριβής στον τίτλο θα έπρεπε να γράφω 51,3 χιλιόμετρα όσα ήταν ακριβώς στον αγώνα, μιας αυτά τα 300 μέτρα δεν είναι αμελητέα και όσοι τρέχουν γνωρίζουν πως όσο πλησιάζεις προς τη γραμμή του τερματισμού κάθε εκατοστό μετράει. Το σύνολο των θετικών υψομετρικών διαφορών που θα ανέβαινε ο αθλητής σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα ήταν περίπου 2400 μέτρα.
Παρότι δεν έχω τεράστια εμπειρία στις υπεραποστάσεις έχω κατανοήσει πως είναι περισσότερο πνευματικοί αγώνες και λιγότερο αθλητικοί σε μια αναλογία 55-45 θα έλεγα. Φυσικά και η καλή φυσική κατάσταση παίζει σημαντικό ρόλο, όμως κατά τη γνώμη ο νους είναι ισχυρότερος των μυών. Είναι ένα συναρπαστικό άθλημα το οποίο αν δε δώσει το μυαλό το κίνητρο και αν δε το λέει η ψυχούλα σου, όσο γυμνασμένος και αν είσαι δεν φτάνεις στον τερματισμό. Για αυτό σε τέτοιους αγώνες θα συναντήσεις κυρίως μεγαλύτερους αθλητές με ένα μέσο όρο τα 40-45 έτη και όχι τόσους φρέσκους και γυμνασμένους νεαρούς. Χωρίς αυτό να είναι κανόνας, μιλάω πάντα για τη μεγάλη πλειοψηφία. Ο νέος είναι πιο ενθουσιώδης, συνήθως πιο νευρικός και λιγότερο υπομονετικός σε γενικές γραμμές. Το να υποβάλεις τον εαυτό σου σε μια τέτοιου είδους δοκιμασία απαιτεί τεράστια πνευματική ωριμότητα, ξεκάθαρους στόχους και ενδεχομένως μια δόση τρέλας. Χρειάζεται επίσης εμπειρία στο διαμοιρασμό των δυνάμεων μέσα στον αγώνα και φυσικά να αγαπάς αυτό που κάνεις.
Μέσα του κρύβει κάτι το μαζοχιστικό μιας και οι δρομείς είναι κυρίως ερασιτέχνες που κάνουν πολλά χιλιόμετρα μέχρι να βρεθούν στην εκκίνηση, ξοδεύουν χρήματα, προετοιμάζονται μήνες πριν και εν τέλει θέτουν τον εαυτό τους σε μια σκληρή δοκιμασία. Αν με ρωτάτε αν αξίζει, θα έλεγα πως αξίζει και με το παραπάνω. Στο τρέξιμο οφείλω πολλά. Για αυτό το λόγο τρέχω όσο μου το επιτρέπει η καθημερινότητα μου και δεν τα γράφω όλα αυτά σαν κάποιος έμπειρος ελίτ δρομέας, αλλά ως ένας αγνός λάτρης των αποστάσεων με μια δεκαετή παρουσία στο χώρο. Όλοι αυτοί οι άλλοτε καλοί, άλλοτε συμπαθητικοί και άλλοτε αργοί αγώνες μου καθώς και τα αμέτρητα χιλιόμετρα προπονήσεων, με έχουν σμιλεύσει και με έχουν διαμορφώσει. Σημασία έχει να υπάρχει το σθένος να συμμετέχω και να περνάω γραμμές τερματισμών, σώος και αβλαβής. Όταν μάλιστα έχει προηγηθεί ένα εξάμηνο με φυσιοθεραπείες, μικροτραυματισμούς και μια πτώση με το μηχανάκι, το γεγονός και μόνο που βρισκόμουν εκεί ξύπνιος από τις 5 τα ξημερώματα και γεμάτος λαχτάρα να τρέξω, με έκανε να νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων. Έτσι λοιπόν από το μικρό και άσημο Col που διέμενα, κατέβηκα οδικώς προς τα κεντρικά της διοργάνωσης, με ένα ζευγάρι Αυστριακών που έμεναν στον ίδιο χώρο και θα έτρεχαν στον ίδιο αγώνα.
Πιο συγκεκριμένα όλοι οι αθλητές, περίπου 200 στον αριθμό, συγκεντρωθήκαμε νωρίς το πρωί στην πλατεία της Vipava. Πριν ακόμη ανατέλλει ο ήλιος επιβιβαστήκαμε με τη σειρά στα λεωφορεία της διοργάνωσης, για να μεταφερθούμε στο Vipaski Kriz, ένα πανέμορφο μεσαιωνικό χωριό όπου εκεί ήταν η αφετηρία του αγώνα. Στη δεκάλεπτη αυτή διαδρομή καθώς οι πρώτες ακτίνες έκαναν την εμφάνιση τους, αγναντεύαμε από τα παράθυρα το πεδίο που θα κινηθούμε. Οπωσδήποτε γνωρίζαμε πως θα έπρεπε να τρέξουμε σχεδόν ότι βλέπουμε γύρω μας, για να βρεθούμε με χαρά στη Vipava ξανά, όπου ήταν η γραμμή τερματισμού.
Η στιγμή της εκκίνησης πλησίαζε. Τα μεγάφωνα στο τέρμα, η αδρεναλίνη λεπτό με λεπτό ανέβαινε όλο και περισσότερο και το πολύχρωμο μπουλούκι των δρομέων ήταν πλέον έτοιμο. Στις 08:00 ακριβώς δόθηκε το σήμα που περιμέναμε και εν μέσω μουσικής και χειροκροτημάτων ξεκινήσαμε για το πολύωρο ταξίδι μας. Τα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα είναι κυρίως ασφάλτινα με ήπια κατηφορική κλίση. Ότι πρέπει για ζέσταμα και εκεί υπάρχει αρκετός χώρος για να ξεχωρίσουν από το πλήθος οι αθλητές που αποσκοπούν σε επίδοση. Είναι αλήθεια πως μέχρι το 15 χιλιόμετρο, ελάχιστα είναι τα σημεία που θα δυσκολέψουν τον αθλητή. Στο διάβα σου συναντάς όμορφα χωριά και ένα ήπιο δρομικό τερέν με μικρές κλίσεις.
Αξίζει να σημειωθεί πως τρέχαμε στο καλύτερο αμπελοτόπι της Σλοβενίας. Η πεδιάδα της Vipava φημίζεται για το μικροκλίμα της και για τα εξαιρετικής ποιότητας κρασιά της. Γύρω της υπάρχουν ορεινοί όγκοι και σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Μεσόγειος θάλασσα που δίνει μια ξεχωριστή νότα στην περιοχή. Έτσι λοιπόν η πεδιάδα που σχηματίζεται, αποτελεί τον ιδανικό τόπο για την ανάπτυξη της αμπελουργίας. Συνεπώς, τρέχαμε κυρίως ανάμεσα σε κτήματα με αμπέλια.
Όποτε ανεβαίναμε κάποιες πλαγιές η βλάστηση μου έμοιαζε πολύ οικεία. Σα να βρισκόμουν σε ένα φυλλοβόλο δάσος της βόρειας Ελλάδας. Το φυσικό περιβάλλον ήταν πολύ όμορφο. Ο αγώνας μέχρι το 27ο χιλιόμετρο όπου είναι και ο δεύτερος σταθμός τροφοδοσίας κυλά σχετική ομαλά και λίγα είναι τα ανηφορικά σημεία που θα δυσκολέψουν τον αθλητή. Στο σύνολο των θετικών υψομετρικών μέχρι εκείνο το σημείο ο αθλητής “μαζεύει” 1132 μέτρα ανάβασης.
Όπως είχα δει το γράφημα του αγώνα, με μια σύντομη ματιά συμπέρανα πως ουσιαστικά για μένα ο αγώνας ξεκινά στο 27ο χιλιόμετρο και τελειώνει στο 37ο. Τα τελευταία χρόνια δεν προπονούμαι όσο θα ήθελα στο βουνό και δεν κάνω ασκήσεις ενδυνάμωσης, με αποτέλεσμα να έχω μειονέκτημα στις αναβάσεις και να διατηρώ ωραίο δρομικό ρυθμό στις καταβάσεις και στα σημεία με ήπια κλίση. Οπότε θεώρησα τα δέκα αυτά χιλιόμετρα ως τον προσωπικό μου Γολγοθά μέσα στον αγώνα και εκεί έπρεπε απλώς να σκύψω το κεφάλι και να βάζω το ένα πόδι μπροστά στο άλλο, με όσο γίνεται καλύτερο ρυθμό. Από τους αγώνες που έχω τρέξει έχω συμπεράνει πως καλό είναι στο μυαλό μου να χωρίζω τη διαδρομή τμηματικά. Για παράδειγμα στο συγκεκριμένο 50αρι, δε σκεφτόμουν εξ αρχής όλη τη διαδρομή. Αρχικός στόχος ήταν να φτάσω στο 23ο χιλιόμετρο όπου ήταν οι πρώτες επίπονες ανηφόρες, έπειτα έθετα μικρούς στόχους με εσωτερικούς μονόλογους όπως π.χ “πάμε μέχρι το εκκλησάκι“, “υπομονή μέχρι να ξεκινήσει η αλπική βλάστηση“, “σε λίγο είναι η τροφοδοσία“, “άντε πάμε μέχρι τις κεραίες” κτλ.
Αυτά τα 10 χιλιόμετρα ήταν και τα πιο επίπονα του αγώνα, μιας και ο αθλητής κάνει σχεδόν την ίδια υψομετρική ανάβαση με τα πρώτα 27. Για αυτό είχα θέσει ως στόχο να φτάσω στο 37ο, δεδομένου ότι από εκεί και πέρα η διαδρομή είναι κυρίως κατηφορική. Με τέτοια μικρά τρικ στο να σπάω τη διαδρομή σε μικρότερα κομμάτια, ξεγελώ τον εαυτό μου και νομίζω με βοηθά πολύ.
Σε αυτό το τμήμα του αγώνα συνάντησα πέρα από τους αθλητές και πολλούς εκδρομείς που απολάμβαναν αυτή την όμορφη φθινοπωρινή ημέρα. Ο καιρός μας έκανε το χατίρι όλο το τριήμερο και οι συνθήκες ήταν ιδανικές για τρέξιμο. Φτάνοντας πλέον κατάκοπος στην κορυφή, γνώριζα πως ήταν σα να έχω τερματίσει. Η διαδρομή από το 38ο χιλιόμετρο μέχρι τον τερματισμό ήταν κυρίως με καθοδική πορεία και με μικρό βαθμό δυσκολίας. Όταν μάλιστα συνάντησα τον τρίτο σταθμό τροφοδοσίας, στο ανώτατο σημείο του αγώνα, ένιωθα πως ήθελα να φάω και να πιω ότι υπήρχε στον πάγκο. Είναι αλήθεια πως αφού ήπια και γέμισα τους ασκούς μου με υγρά, έκατσα περίπου τρία λεπτά και τσιμπολογούσα. Σε όλα τα αθλήματα ο ασκούμενος μέσα από τον κόπο και το ιδρώτα χάνει πολλά απαραίτητα στοιχεία του οργανισμό του, τα οποία χρειάζονται αναπλήρωση. Από αλμυρό μέχρι γλυκό, νιώθεις πως έχεις ανάγκη τα πάντα. Έτσι λοιπόν έβαζα στη χούφτα μου από σαλάμι και πατατάκια μέχρι πορτοκάλι και σοκολάτα. Για πολλές και συνεχόμενες φορές και όλα αυτά μαζί στο στόμα, ομολογώ πως ήταν πεντανόστιμα.
Στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα όταν πλέον η κούραση είχε φτάσει στο μέγιστο επίπεδο, απλώς αναμέναμε να τερματίσουμε, κάτι που προσωπικά έπραξα έπειτα από 8 και πλέον ώρες. Η ανακούφιση ήταν τεράστια. Η θέαση της γραμμής τερματισμού σου προκαλεί μεγάλη ευτυχία και νιώθεις πως όλοι οι κόποι σου επιτέλους ανταμείβονται. Μόνο η κατάκτηση μιας ωραίας γυναίκας μπορεί να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα. Στο τέλος ιδρωμένος και κουρασμένος περνούσαν από το μυαλό μου εικόνες από τις προηγούμενες ώρες και έμοιαζαν λες και ήταν μακρινές αναμνήσεις. Μάλιστα ο αγώνας των 51 χιλιομέτρων ήταν ένας μεσαίος αγώνας της διοργάνωσης, μιας και υπήρχαν μικρότεροι όπως και υπεραποστάσεις των 106 & 160 χιλιομέτρων αντίστοιχα.
Σημείο άξιο αναφοράς αποτελεί ότι οι δρομείς όλων αυτών των αποστάσεων υπήρχε περίπτωση να τρέχουν μαζί στο ίδιο μονοπάτι. Σε κάποιο σημείο του αγώνα προσπέρασα έναν αθλητή που φαινόταν πως ήταν ιδιαίτερα έμπειρος και γυμνασμένος. Μου έκανε εντύπωση πως φαινόταν αρκετά κουρασμένος για την απόσταση που είχαμε διανύσει. Έπειτα διαπίστωσα πως ο αθλητής αυτός τερμάτισε πρώτος στον αγώνα των 160 χιλιομέτρων και έχει πολλές παγκόσμιες διακρίσεις. Όταν τον είχα δει στο 15ο χιλιόμετρο αυτός είχε ήδη διανύσει 120 χιλιόμετρα προηγουμένως. Περιττό να σας πως πως με ξαναπέρασε σε μια επόμενη ανηφόρα σα να ήταν ζαρκαδάκι. Σπουδαίος αθλητής όπως σπουδαίος είναι ο καθένας που έβαλε τον εαυτό σε αυτή τη δοκιμασία ασχέτως αν τερμάτισε ή όχι.
Οι αγώνες αποστάσεων μου αρέσουν και μου ταιριάζουν πολύ. Δεν επιδιώκω ούτε μπορώ να έχω διακρίσεις. Δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε το κίνητρο-διάθεση να κάνω πρωταθλητισμό. Θέλω να τερματίζω με αξιοπρέπεια. Αν αυτό συνοδευτεί με μια καλή εμφάνιση, είναι καλοδεχούμενο. Αν πάλι όχι, αρκεί να μην τραυματιστώ. Αν και αυτό ακόμα είναι μέρος του παιχνιδιού. Το τρέξιμο με βοηθά και μου καθαρίζει το μυαλό, όταν μάλιστα αυτό συνοδεύεται με μια επίσκεψη σε μια όμορφη χώρα όπως είναι η Σλοβενία, το κάνει ακόμη ομορφότερο.
Πέρασα όμορφα και ήταν μια καλή εμπειρία. Τόσα πολλά συναισθήματα μαζεμένα, λίγα αθλήματα μπορούν να σου προσφέρουν. Αυτό που μου έμεινε στο τέλος ήταν ένα πιασμένο κορμί, μερικά μαυρισμένα νύχια στα πόδια, 4500 χαμένες θερμίδες και μία τεράστια εμπειρία που δε θα ξεχάσω εύκολα. Αν θα το ξανάκανα. Φυσικά.
Γεροί να είμαστε να τρέχουμε
Έτρεξε, έγραψε , φωτογράφισε όσο μπορούσε ο Κώστας Φυλακτός
BIB number: 369
H σελίδα που ενημερώνομαι για αγώνες στο εξωτερικό είναι ΑΥΤΗ .
Το πριν 
Το μετά
