Όποτε αντικρίζω το Χορτιάτη και τα 1200 μέτρα του, αναρωτιέμαι πόσο τυχεροί είμαστε όσοι ζούμε στη Θεσσαλονίκη και έχουμε ένα τόσο όμορφο βουνό κοντά μας. Καμαρωτό σαν ηφαίστειο, όπου αντί να ξεπηδούν φωτιές και καπνοί από την κορυφή του, βρίσκονται κεραίες τηλεπικοινωνιών και ραντάρ της αεροπορίας. Ένας ορεινός παράδεισος μόλις 20 χιλιόμετρα από τη συμπρωτεύουσα.
Εδώ και 9 χρόνια στα μονοπάτια του βουνού διεξάγεται ο Χορτιάτης trail run, ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος, μήκους 22 χιλιομέτρων και 1000 περίπου μέτρων, θετικών υψομετρικών διαφορών. Η διαδρομή αποτελείται κυρίως από μονοπάτια, τα οποία εναλλάσσονται από μικρά κομμάτια χωματόδρομων. Μόνο στο πρώτο και στο τελευταίο χιλιόμετρο του αγώνα ο αθλητής συναντά άσφαλτο. Ο ορεινός αυτός αγώνας κινείται σε υψόμετρα που κυμαίνονται από 560 μέχρι 1100 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και η βλάστηση ανάλογα με το υψόμετρο εναλλάσσεται με πλήθος καστανιών, βελανιδιών, πεύκων και ελάτων υπερτερούν της υπόλοιπης χλωρίδας.
Από αγωνιστικής πλευράς το Χορτιάτης trail run θεωρείται ένας γρήγορος ορεινός ημιμαραθώνιος, με τερέν που ευνοεί τις υψηλές επιδόσεις για τους καλά προπονημένους. Στα περισσότερα σημεία του αγώνα όσοι έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα, όσο εμείς οι υπόλοιποι απλώς θα απολαύσουμε την ομορφιά της διαδρομής. Τα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα είναι κατά βάση ανοδικά με σταδιακές και ομαλές αυξήσεις των υψομετρικών. Στο 8ο χιλιόμετρο υπάρχει μια αρκετά απότομη ανηφόρα μήκους περίπου 500 μέτρων, όπου εκεί νιώθει κανείς τους χτύπους της καρδιάς του να χτυπούν έντονα. To συγκεκριμένο σημείο καθώς και η κατηφόρα ¨Σάρα¨ στο 12ο χιλιόμετρο αποτελούν τα πιο συναρπαστικά σημεία του αγώνα, τα οποία απαιτούν τεχνική, αντοχή και υπομονή. Με το πέρας της ανηφοριάς του 8ου χιλιομέτρου και έπειτα από μερικές εκατοντάδες μέτρα, εμφανίζεται ο 1ος σταθμός τροφοδοσίας. Εκεί οι φιλικότατοι εθελοντές μας πρoσέφεραν νερό και τροφή για να πάρουμε τις απαραίτητες δυνάμεις για τη συνέχεια. Με θέα το αεροδρόμιο Μακεδονία και τις ακτές του Δήμου Θερμαϊκού συνεχίσαμε στο χωμάτινο δρόμο. Είχαμε πλέον φτάσει στα μισά του αγώνα και το χιλιόμετρο μετά τον σταθμό ήταν το γρηγορότερο της διαδρομής, μιας και πέρα από την τροφοδοσία, υπήρχε μια γλυκιά κατηφορική κλίση ιδανική για ανάπτυξη ταχύτητας.
Η σήμανση καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής ήταν ικανοποιητική και αρκετή, ώστε να μην υπάρχουν χαμένοι δρομείς στο βουνό. Στα δυσκολότερα σημεία υπήρχαν και εθελοντές για την σωστή καθοδήγηση των δρομέων. Οι καιρικές συνθήκες την ημέρα του αγώνα ήταν ιδανικές. Ένας γλυκός ήλιος μας συνόδευε σε όλη της διαδρομής και το δροσερό αεράκι στα υψηλότερα σημεία, μας θύμιζε πως ακόμη δεν μπήκε για τα καλά η άνοιξη. Tο Χορτιάτης trail run είναι από τους ελάχιστους αγώνες όπου ο δρομέας συναντά μονοπάτια με νερό, άνυδρα βοσκοτόπια, λίγα βραχώδη σημεία, χιόνι και πολύ λάσπη μέσα σε λίγα χιλιόμετρα.
Είναι γνωστό σε όσους έχουν τρέξει και άλλη φορά στο συγκεκριμένο βουνό, πως ο Χορτιάτης αρέσκεται να κρατάει αρκετή λάσπη στα μονοπάτια του. Αυτό του το στοιχείο, κάνει τον αγώνα να μοιάζει με λασπομαχία σε πολλά σημεία. Τη φετινή χρονιά λόγω της παρατεταμένης ηλιοφάνειας δεν ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο όσο άλλες χρονιές , παρόλα αυτά χορτάσαμε το ιδιαίτερο αυτό πλατσούρισμα και απολαύσαμε αρκετές ποσότητες λάσπης στον εξοπλισμό μας. Όσοι δέχθηκαν παρατήρηση από τη γυναίκα τους για τα λερωμένα παπούτσια, να τις παραπέμψουν σε αυτό το μικρό κείμενο ως αποδεικτικό, μιας και όλοι οι δρομείς μηδενός εξαιρουμένου, μοιάζαμε με κινούμενες καφέ μάζες στα κάτω άκρα. Αυτή είναι η γοητεία του βουνού άλλωστε, αν δε μας άρεζε θα προτιμούσαμε κάποιο άλλο χόμπι.
Σε γενικές γραμμές, ο 9ος Hortiatis trail run ήταν επιτυχημένος από πλευράς διοργάνωσης και θεωρώ πως όλοι οι δρομείς αποχαιρέτησαν το βουνό ευχαριστημένοι. Το κόστος συμμετοχής για τον αθλητή ήταν 12 ευρώ και οι σταθμοί τροφοδοσίας ήταν δύο. Ο αγώνας έκλεισε ιδανικά με την υπέροχη κοτόσουπα που μας προσέφεραν και τα εκπληκτικά σιροπιαστά του φίλου και συντρέχτη Αστέριου Γεωργακούδα.
Όπως λένε οι υπεύθυνοι του αγώνα. Η διοργάνωση σχεδίασε και υλοποίησε μια διαδρομή όσο το δυνατόν βουνίσια, αξιοποιώντας άγνωστα και γνωστά μονοπάτια του βουνού, ώστε να προσφέρει το καλύτερο δυνατό, σε έναν από τους δυσκολότερους αλλά και ομορφότερους «μικρούς» αγώνες του είδους του στην Ελλάδα. 255 αθλητές στάθηκαν στη γραμμή εκκίνησης με διαφορετικούς στόχους ο καθένας και στον τερματισμό έκαστος ήταν ένας μικρός νικητής. Να είμαστε καλά να τρέξουμε και του χρόνου και να ευχαριστούμε πάντα τους εθελοντές, μιας και δίχως αυτούς καμιά οργάνωση αγώνος δε θα ήταν εφικτή.
Εν κατακλείδι αξίζει να αναφερθεί πως η φετινή διοργάνωση ήταν αφιερωμένη στα θύματα του ολοκαυτώματος του Χορτιάτη, όπου το 1944 Γερμανοί στρατιώτες και οι Έλληνες συνεργάτες τους, εκτέλεσαν ή έκαψαν ζωντανούς 149 κατοίκους του χωριού, από βρέφη μέχρι υπερήλικες. 75 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη θηριωδία μας υπενθυμίζει πως το χειρότερο κτήνος είναι ο άνθρωπος.
Εις το επανιδείν.
