Up

Καιρό τώρα φλέρταρα με την ιδέα να τρέξω ενα μαραθώνιο δρόμου. Είχε περάσει αρκετό διάστημα από την τελευταία φορά που είχα διανύσει 42 ασφάλτινα χιλιόμετρα και κάτι μέσα μου με ωθούσε να ζήσω ξανά μια τέτοια έντονη εμπειρία. Κατά καιρούς είχα συμμετάσχει σε μικρότερους αγώνες ασφάλτου καθώς και σε μικρούς και μεγάλους αγώνες βουνού. Μου έλειψε όμως αυτός ο κραδασμός στην άσφαλτο, το αστικό τρέξιμο που βρίσκεις το ρυθμό σου και απλά χάνεσαι στις σκέψεις σου.

Είναι γεγονός πως δεν είχα κανένα προπονητικό πλάνο το προηγούμενο διάστημα και σε καμία περίπτωση δεν έκανα προετοιμασία μαραθωνίου. Τους θερινούς μήνες έκανα κάποιες συντηρητικές προπονήσεις 8-15 χιλιομέτρων που μηνιαία μετά βίας ξεπερνούσαν τα 100 χιλιόμετρα. Ένιωθα όμως πως ήθελα να υποβληθώ σε αυτή την επίπονη διαδικασία. Η δεκαετή μου, σχετική μικρή, εμπειρία μου στο τρέξιμο, μου επιτρέπει να γνωρίζω το σώμα και τις δυνάμεις μου. Γνώριζα πως ακόμα και με ελλιπή προπόνηση, με μερικά επιπλέον κιλά, ο τερματισμός μπορεί να επιτευχθεί, μακριά βέβαια από χρόνους τους παρελθόντος. Ποσώς με διέφερε ο χρόνος. Ήθελα μονάχα να μπω στη διαδικασία του αγώνα, να τερματίσω με αξιοπρέπεια δίχως φυσικά να τραυματιστώ.

Έτσι λοιπόν για να “τιμήσω” το όνομα του ιστολογίου μου Runvel, που είναι ο συνδυασμός των λέξεων Run και Travel, σκέφτηκα αυτός ο μαραθώνιος να είναι σε μια πόλη του εξωτερικού που δεν έχω επισκεφτεί. Ένας άψογος συνδυασμός τρεξίματος και ταξιδιού. Επιπλέον όλο το καλοκαίρι δεν είχα λείψει από την εργασία μου και σκεφτόμουν πως είναι η ιδανική ευκαιρία να συνδυάσω αναψυχή και δρομικό αγώνα. Κατά τη σύντομη περιήγηση μου στη σελίδα που ενημερώνομαι για διεθνείς αγώνες, το μάτι μου έπεσε απευθείας στο Μαραθώνιο του Ζάγκρεμπ. Σκεπτόμενος πως πλέον από Θεσσαλονίκη υπάρχει αεροπορική εταιρία χαμηλού κόστους με απευθείας πτήση στην πρωτεύουσα της Κροατίας, δήλωσα συμμετοχή δίχως δεύτερη σκέψη. Εύκολη πρόσβαση, χώρα που δεν έχω επισκεφτεί, μαραθώνιος στο κέντρο της πόλης. Το τρίπτυχο της επιτυχίας. Έχοντας λοιπόν δηλώσει συμμετοχή απέμεινε περίπου ένας μήνας μέχρι τη διεξαγωγή του. Όπως λέει και ένα λαϊκό άσμα, ήθελα να βάλω σε μια τάξη τα ασυμμάζευτα. Προσπάθησα να κάνω κάποιες πιο συγκεκριμένες προπονήσεις μέχρι μια βδομάδα πριν τον αγώνα, απέφευγα τροφές που θα με επιβάρυναν και μπήκα σε μια διαδικασία περισυλλογής.

Ένας από τους βασικούς λόγους που θέλω να συμμετέχω σε αγώνες είναι η προετοιμασία για αυτούς. Είναι για μένα μια περίοδο νηστείας κατά κάποιο τρόπο. Είναι μια πρόκληση στον εαυτό μου να βάλω κάποιους διατροφικούς φραγμούς, να με προκαλέσω να αθληθώ παραπάνω, να ελέγξω το βάρος μου και να αποφύγω στρεσογόνες καταστάσεις βάζοντας προτεραιότητα το δρομικό μου στόχο. Είναι μια διαδικασία που με ιντριγκάρει και εκπαιδεύει παράλληλα το μυαλό μου.

Ο καιρός περνούσε και λίγες μέρες πριν από τη μετάβαση μου στο Ζάγκρεμπ σταμάτησα κάθε προπονητική μου δραστηριότητα για να ξεκουραστεί το κορμί μυϊκά. Άφησα το κρασοπότηρο στην άκρη και προτιμούσα φαγητά χωρίς πολλά λιπαρά. Δύο ημέρες πριν τον αγώνα ήμουν στην όμορφη πόλη της Κροατίας. Οι περιηγήσεις μου σε αυτήν, ήταν θεωρώ η καλύτερη χαλαρή προπόνηση πριν από τον αγώνα. Περπάτημα με χαλαρό ρυθμό και φωτογραφήσεις σε μία πόλη που δεν είχα επισκεφτεί ξανά.

Η μέρα του αγώνα είχε φτάσει. Αρχικά ήταν να διεξαχθεί Κυριακή πρωί , όμως αρκετές ημέρες νωρίτερα μας ενημέρωσαν πως για διάφορους λόγους ο μαραθώνιος θα διεξαχθεί μεσημέρι Σαββάτου. Βολικότερη ημερομηνία για μένα διότι θεώρησα πως θα ξεμπερδεύω μία μέρα νωρίτερα από την περίοδο “νηστείας” μου. Όμως αν δε σε πιάσουν στομαχικές διαταραχές λίγες ώρες πριν την εκκίνηση, πότε θα σε πιάσουν, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι με το στομάχι κόμπο, έβλεπα το χρόνο να περνά κα ήλπιζα να μπορώ να σταθώ με αξιοπρέπεια στην αφετηρία αρχικά και ιδανικά, να τερματίσω τον αγώνα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι σκέφτηκα και όλα είναι μία πρόκληση. Εν τέλει μετά κόπων και βασάνων βρέθηκα στην κεντρική πλατεία της πόλης με τα αθλητικά μου, έτοιμος να ριχθώ στη μάχη.

Μαζεμένος κόσμος με τα πολύχρωμα ρούχα του περίμενε με αγωνία. Συνολικά ήταν τρεις αγώνες δρόμου, 10χλμ που ξεκινούσαν 14:00 και ημιμαραθώνιος και μαραθώνιος που ξεκινούσαν μαζί στις 15:00. Έτσι λοιπόν απέθεσα και γω την πραμάτεια μου, έμεινα με τα απαραίτητα για τον αγώνα ρούχα και στάθηκα στη γραμμή της εκκίνησης μαζί με εκατοντάδες κόσμο. Στην ώρα μας ακριβώς ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Ζάγκρεμπ, για να πραγματοποιήσει ο καθένας τον προσωπικό του στόχο. Έπειτα από τις επευφημίες της πλατείας με τον κόσμο, τη μουσική και όλα αυτά που συνθέτουν μια δρομική γιορτή, μόλις απομακρύναμε λιγάκι, οι ανάσες και οι σκέψεις ήταν η συντροφιά μας. Ένα κύμα δρομέων στους δρόμους της πόλης τρέχαμε με στόχο να περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού. Η διαδρομή των 21 χλμ ήταν ένας μεγάλος κύκλος της πόλης και των 42 όλος αυτός ο κύκλος εις διπλούν. Αυτό σημαίνει οι αθλητές και των δύο αποστάσεων τρέχαμε ταυτόχρονα στο ίδιο τερέν και αυτοί της μισής διαδρομής θα τερματίζανε στα 21 και μεις που θα συνεχίζαμε, θα περνούσαμε ουσιαστικά δύο φορές τη γραμμή του τερματισμού. Λιγάκι αλλόκοτο μου φάνηκε μιας και ένας άπειρος δρομέας μπορεί εύκολα να επηρεαστεί από το ρυθμό ενός άλλου αθλητή, ο οποίος ενδεχομένως τρέχει τη μισή απόσταση, με ότι αυτό συνεπάγεται στην κατανομή δυνάμεων. Οι αγώνες δρόμου είναι βασικά πνευματικοί αγώνες και μάχες τακτικής. Όχι για να κερδίσεις κάποιον, αλλά για να ωθήσεις το σώμα σου με σωστή διαχείριση και πνευματικά τρικ στο να σε βοηθήσει να τερματίσετε.

Είναι γεγονός πως τη συγκεκριμένη ημέρα ο καιρός ήταν ιδανικός για τρέξιμο. Ήταν ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσημέρι με ευχάριστη θερμοκρασία και ελαφρύ αεράκι κατά το απόγευμα. Ριγμένος και γω στη μάχη και με μόνη έννοια να τερματίσω ξεκίνησα με ένα συντηρητικό ρυθμό, λίγο πιο αργό από τις προπονήσεις μου. Είχα, όπως προανέφερα, καιρό να τρέξω τέτοια απόσταση και η μεγαλύτερη προπόνηση μου το προηγούμενο διάστημα να ήταν περίπου 17 χλμ. Τα πρώτα σημάδια κόπωσης τα ένιωσα στο 13ο χιλιόμετρο και ομολογώ πως δε χάρηκα ιδιαίτερα. Είχα να διανύσω άλλα 30 χιλιόμετρα και ένιωσα αρκετά βαρύς και καταπονημένος. Όσο πλησιάζαμε στη γραμμή του τερματισμού του ημιμαραθωνίου, τόσο το διαβολάκι στο μυαλό μου προσπαθούσε να με πείσει πως έκανα λάθος και δήλωσα τη μεγάλη διαδρομή ενώ θα μπορούσα τώρα να τερματίσω και σε λίγη ωρίτσα να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβατάκι μου. Μάλιστα επέμενε και μου τόνιζε πως το στομάχι μου είναι χάλια και ίσως χρειαστείς τουαλέτα, ίσως αφυδατωθείς με τόση προσπάθεια, ενδεχομένως να καταρρεύσεις και χίλιαδυο.  Πλησιάζοντας την αψίδα οι αθλητές του ημιμαραθωνίου περνούσαν από κάτω και οι υπόλοιποι συνεχίζαμε λοξά δεξιά. Η αναλογία ίσως ήταν 10 αθλητές αριστερά 1 δεξιά. Αυτοί με το κόκκινο νούμερο τερματίζανε γελαστοί και μεις με το λευκό συνεχίζαμε με το κεφάλι κάτω. Το διαβολάκι όμως το είχα ήδη ξεγελάσει.

Έχοντας πλέον περάσει το μισό της διαδρομής, έκανα τεχνηέντως το μυαλό μου να σκέφτεται πως μέτρο που περνάει δεν ξαναπερνάει. Με αυτή τη σκέψη δημιουργούσα μέσα μου την αίσθηση πως πλησιάζω τη γραμμή του τερματισμού και πως δεν θα ξαναδώ το ίδιο σημείο. Ήταν αλήθεια φυσικά, αλλά ήταν επίσης ένα από τα τρικ που χρησιμοποιώ για να μου φαίνεται μικρότερη η διαδρομή. Η ώρα περνούσε, τα πόδια σιγά σιγά βάραιναν, η θερμοκρασία έπεφτε, τα χιλιόμετρα όμως λιγόστευαν. Το πολυπληθές κύμα αθλητών του πρώτου γύρου, είχε αντικατασταθεί από μοναχικούς δρομείς που απείχαν αρκετή απόσταση μεταξύ τους. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νιώθω πως συμμετέχω σε έναν αγώνα αντοχής. Όταν μόνος παλεύω με τις δυνάμεις και τις σκέψεις μου. Χαμένος σε άδειους δρόμους και παράλληλα νιώθοντας ευλογημένος που είμαι σε θέση να το ζω. Όσο κουρασμένο και αν είναι το σώμα, όσο αργά και αν πηγαίνεις, νιώθεις πως κατακτάς βήμα βήμα το στόχο σου. Κάπου εκεί στα τελευταία χιλιόμετρα γνωρίζεις πως ότι και να γίνει θα περάσεις τη γραμμή του τερματισμού και μαζεύεις όλα τα αποθέματα σου για να το ζήσεις το συντομότερο δυνατό. Παραδόξως το τελευταίο χιλιόμετρο του αγώνα ήταν το πιο γρήγορο μου από τη λαχτάρα να τελειώσει αυτό το γλυκό μαρτύριο.

Ο τερματισμός εν τέλει ήρθε και έμοιαζε με λύτρωση. Ήταν μια προσωπική υπέρβαση αλλά δεν ήταν δα και κανένας άθλος. Ο καθένας που έχει όρεξη και θέληση, αν προπονηθεί, μπορεί να ζήσει την εμπειρία ενός μαραθωνίου. Επίσης όλα αυτά που γράφω στο μπλογκ μου δεν τα παρουσιάζω ως κάποιος αθλητής επιδόσεων που μπορεί να δώσει συμβουλές και μυστικά για έναν πετυχημένο αγώνα. Τερμάτισα μάλιστα σε αργό για τα δεδομένα μου χρόνο, κάνοντας μία ώρα παραπάνω από τον τελευταίο μου τερματισμό. Ήμουν όμως τόσο χαρούμενος και συγκινημένος λες και ήμουν ο νικητής του αγώνα, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν από τη Ρουάντα. Χαρούμενος και ήσυχος από τη γωνιά του σπιτιού μου σκέφτομαι πλέον τον επόμενο αγώνα.

Από πλευράς διοργάνωσης θεωρώ πως όλα λειτουργήσαν άρτια. Θα προτιμούσα φυσικά οι δρομείς του μαραθωνίου να έτρεχαν μόνοι τους, δίχως αυτούς του ημιμαραθωνίου. Οι σταθμοί εφοδιασμού είχαν από όλα τα βασικά και σε επάρκεια και οι εθελοντές ήταν ευγενέστατοι και πραγματικά απίστευτοι. Τεράστια δουλεία έκανε και η τροχαία καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολα να κλείσεις το κέντρο μίας πόλης για ένα δρομικό γεγονός. Οι κάτοικοι του Ζάγκρεμπ ενθάρρυναν τις προσπάθειες των αθλητών και ένιωθες πως είναι στην κουλτούρα των Κροατών να στηρίζουν και να συμμετέχουν σε αθλητικά δρώμενα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που παρόλο που είναι μικρό σε πληθυσμό κράτος, είναι εκ των κορυφαίων σε όλα σχεδόν τα αθλήματα. Ήταν όλα όμορφα και χάρηκα πολύ που συμμετείχα και αν δε κάνω λάθος, ήμουν ο μοναδικός Έλληνας.

Ενημερωτικά το κόστος συμμετοχής ήταν λίγο πάνω από 40ευρώ και η σελίδα που ενημερώνομαι για διεθνείς αγώνες είναι η Ahotu.

Γεροί να είμαστε να τρέχουμε.

Κώστας Φυλακτός Bib number 659

Comments

comments


ABOUT THE AUTHOR

Runvel

    COMMENT (1)

Leave a Reply

Most Viewed

ΤΑ COOKIE ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΜΑΣ. ΕΦΟΣΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ ΜΑΣ, ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ COOKIE ΑΠΟ ΕΜΑΣ more information

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close