Είναι κάποιοι αγώνες στη χώρα μας που έχουν γίνει πλέον θεσμός. Αναμφίβολα ο Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος που διεξάγεται στην κεντρική Μακεδονία, είναι ένα από αυτούς. Με αφετηρία τη γενέτειρα του σπουδαίου στρατηλάτη, την Πέλλα και τερματισμό το εξαιρετικό άγαλμα του στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ο συγκεκριμένος αγώνας δεν αποτελεί απλώς μια διαδρομή 42195 μέτρων στο δρόμο, αλλά ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Μια αναδρομή στο παρελθόν και στη μακραίωνη ιστορία της πατρίδος μας.
Ο αγώνας διεξάγεται επί 14 συναπτά έτη και χρόνο με το χρόνο γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής. Έπειτα από ένα διάστημα αποχής από τη συγκεκριμένη διοργάνωση, σκέφτηκα φέτος να δοκιμάσω τα δρομικά μου όρια στους υγρούς κάμπους της Μακεδονίας, της γενέθλιας γης μου. Όχι πως θα κυνηγούσα κάποια επίδοση , αλλά για να ορίσω ένα στόχο στο νοητό καλεντάρι του μυαλού μου, με σκοπό να είμαι πιο συνεπής στις προπονήσεις μου. Έτσι λοιπόν έπειτα από μια περίοδο προπονήσεων, εντατικών και μη, έφτασε η ώρα του αγώνα.
Όσο είχε προετοιμαστεί ο καθένας θα το αποτύπωνε δρομικά στην άσφαλτο. Γνώμη μου είναι πως οι αγώνες αποστάσεων είναι από τα πιο δίκαια αθλήματα. Ο καθένας “κρίνεται” για την επίδοση του, η οποία είναι μια καθαρά προσωπική μάχη. Οι κανόνες στο τρέξιμο είναι ξεκάθαροι και απλούστατοι. Βάζεις το ένα σου πόδι μπροστά από το άλλο και οδεύεις όσο βαστά η καρδιά και οι μύες σου. Ο χρόνος μετρά από αψίδα σε αψίδα και οι γρηγορότεροι τερματίζουν νωρίτερα. Δεν εξαρτάται κανείς από συμπαίκτες, διαιτητές ή κριτές. Το αποτέλεσμα της μάχης που θα δώσει ο δρομέας, είναι το αποτύπωμα των κόπων του, καθώς και οι ώρες που αφιέρωσε στην προετοιμασία του. Σημαντικό παράγοντα φυσικά παίζει η γενική φυσική του κατάσταση, η σωματοδομή του, η θέληση, το πείσμα , το κίνητρο, η ψυχή και πολλοί άλλοι συντελεστές που κάνουν τους αγώνες αποστάσεων μια δίκαιη δοκιμασία. Φυσικά αναφέρομαι στους αθλούμενους που κινούνται στα πλαίσια του ευ αγωνίζεσθαι και μακριά από παράνομες ουσίες. Θα μπορούσε να μπει και σε παρένθεση η τελευταία πρόταση.
Έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω, βρέθηκα και γω μαζί με τους εκατοντάδες συναθλητές μου, στο χώρο έξω από το αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης, ξημερώματα Κυριακής, για να μεταφερθούμε οδικώς στην ιστορική Πέλλα. Τα λεωφορεία ήταν στην ώρα τους παρατεταγμένα και με μια πλήρως οργανωμένη κατάσταση, επιβιβαζόμασταν ανά πενήντα άτομα σε κάθε λεωφορείο. Σε λιγότερο από μία ώρα θα ήμασταν στο χωριό που θα δινόταν η εκκίνηση και όλοι μας αναμέναμε για εκείνη την στιγμή. Άλλοι πραγματοποιούσαν το ζέσταμα τους, άλλοι αντάμωναν με παλιούς φίλους και άπαντες με λαχτάρα και αγωνία περιμέναμε ο δείκτης του ρολογιού να δείξει 8:00 π.μ, για να ξεχυθούμε στο δρόμο.
Όλα ήταν έτοιμα. Αρχικά δόθηκε η εκκίνηση για τους αθλητές με τα αμαξίδια και έπειτα από 5 λέπτα, όσο η μπάντα παιάνιζε το “Μακεδονία Ξακουστή“, ξεκίνησε ο 14ος Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος , δίχως την παραμικρή καθυστέρηση. Από πλευράς διαδρομής, ο αγώνας χαρακτηρίζεται σχετικά ήπιος όσο αφορά τη δυσκολία του, μιας και δεν έχει σημαντικές υψομετρικές διαφορές που θα δυσκόλευαν το δρομέα. Είναι αλήθεια πως είναι από τους πιο μοναχικούς αγώνες, μιας και κινείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ανάμεσα από καλλιέργειες, μακρυά από οικισμούς , οπότε μακρυά και από θεατές. Αν εξαιρέσει κανείς τους σταθμούς τροφοδοσίας, τη Χαλκηδόνα, τη διασταύρωση του Αγίου Αθανάσιου και την Ιωνία όπου οι κάτοικοι υποδέχονται ένθερμα τους δρομείς, ο αθλητής σχεδόν δε συναντά θεατή σε όλη τη διαδρομή. Σίγουρα στις συνήθειες του μέσου Έλληνα δεν είναι να βρίσκεται στο πλάι του δρόμου και να χειροκροτεί κάτι “παλαβούς” που τρέχουν, πόσο μάλλον όταν η διαδρομή του αγώνα δεν περνά από κατοικημένες περιοχές. Όσοι βέβαια δεν επαλήθευσαν τον παραπάνω κανόνα, ήταν πολύ εκδηλωτικοί και υπέροχοι. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, ο δρομέας νιώθει την ανάγκη εμψύχωσης από κάπου, όταν κυλά ο ιδρώτας του στην άσφαλτο. Ένα χειροκρότημα , μια φιλοφρόνηση ή ένα απλό χαμόγελο, δίνουν δύναμη στα κουρασμένα πόδια του δρομέα, ειδικά στα τελευταία χιλιόμετρα.
Από πλευράς καιρικών συνθηκών θεωρώ πως η όποια ανώτερη δύναμη υπάρχει, μας έκανε μια τεράστια χάρη. Η βροχή μας απέφυγε τεχνηέντως και ένα διακριτικό συννεφόκαμα με ένα απειροελάχιστο αεράκι, έκαναν τις συνθήκες ιδανικές για τρέξιμο και ίσως για υψηλές επιδόσεις. Αυτό βέβαια θα ήταν καλύτερο να το επιβεβαιώσουν οι γρήγοροι, παρά ο υπογράφων. Όσο αφορά τα δυσκολότερα σημεία του αγώνα, αν μπορούν να υπάρξουν σε έναν αγώνα δρόμου, ήταν κατ’εμέ η ανηφόρα στο 28ο χιλιόμετρο μπροστά στη Σιδενόρ, τα 2 χιλιόμετρα μέσα στην Ιωνία όπου το οδόστρωμα είναι άθλιο και η μικρή μεν αλλά επίπονη, αερογέφυρα στο Κορδελιό. Όσο πλησιάζαμε προς τον τερματισμό δεν μας απασχολούσε τίποτα παρά η τελική αψίδα. Η δυτική είσοδος της πόλης, που ομολογουμένως δεν αποτελεί και από τα ομορφότερα σημεία του κόσμου, έμοιαζε σαν το τελικό μαρτύριο. Η κλεψύδρα είχε σχεδόν τελειώσει και από το δικαστικό μέγαρο και έπειτα, μέχρι τον τερματισμό, άρχισε να ξεπροβάλλει ο κόσμος και αυτό μας έδινε τεράστια ώθηση για την τελική ευθεία.
Όπως είναι λογικό σε κάθε αγώνα δρόμου, ο επιτυχής τερματισμός αποτελεί παράλληλα και μια λύτρωση. Είτε είναι αγώνας 5 ή 1000 χιλιομέτρων το πέρασμα κάτω από την αψίδα αποτελεί μια τεράστια ανακούφιση, μιας και συνάδει με ένα στόχο που επετεύχθη. Όλοι οι κόποι και οι θυσίες αποτυπώνονται στο πρόσωπο του κάθε τερματίσαντα. Ο κάθε ένας κουβαλά το δικό του σταυρό και όλοι μας έχουμε ένα προσωπικό στόχο. Αυτός μπορεί να είναι κάποιος συγκεκριμένος χρόνος ή απλά ένας υγιής τερματισμός. Άπαντες όμως βάζουμε τον εαυτό μας σε μια απίστευτη δοκιμασία, σωματικά και πνευματικά. Μάλιστα πληρώνουμε κιόλας για αυτό. Δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος που είναι εκτός χώρου, τι μπορεί να σημαίνει ένας τερματισμός σε μαραθώνιο για έναν αθλούμενο.
Γεγονός είναι πως η Κυριακή της 14ης Απριλίου ήταν μια γιορτή για τη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή, μιας και συγκέντρωσε όλα τα δρομικά φώτα της χώρας. Η πόλη πλημμύρισε με δρομείς και συνοδούς και άπαντες απήλαυσαν την ωραία κατά γενική ομολογία ημέρα. Οι γόνιμες πεδιάδες της Μακεδονίας γέμισαν για μια ημέρα δρομείς από πολλές χώρες του πλανήτη. Εντύπωση μου προκάλεσε η πολυμελής αποστολή από τη μακρινή Νότια Αφρική και φυσικά οι πολυάριθμοι Κύπριοι αδερφοί που έδωσαν δυναμικό παρών. Οι εθελοντές από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα ήταν απίστευτοι. Είναι πράγματι μεγαλειώδες να αφιερώνει κανείς τον πολύτιμο χρόνο του, για να εξυπηρετήσει ανιδιοτελώς το συνάνθρωπό του. Από διασώστες μέχρι τους εθελοντές στους σταθμούς και από τους μοτοσυκλετιστές συνοδούς μέχρι τα μικρά παιδιά που μας παρείχαν νερά ήταν όλοι εξαιρετικοί. Όπως τεράστια ήταν η βοήθεια και η ευθύνη της τροχαίας και καλό είναι να πλέξουμε το εγκώμιο των αστυνομικών που βοήθησαν στην ομαλή διεξαγωγή του αγώνα.
Το κορυφαίο δρομικό γεγονός της πόλης, καθώς και οι παράλληλοι δρόμοι των 5 και 10 χιλιομέτρων ανήκουν πια στο παρελθόν και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την επόμενη διοργάνωση. Γεροί να είμαστε να δώσουμε ξανά το δυναμικό παρών και όπως λένε οι διοργανωτές…” Η επιτυχία όλων μας είναι η συμμετοχή μας στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού και του πολιτισμού”.
Κώστας Φυλακτός, Bib Number 1297
Το Runvel μπορείτε να το βρείτε και στο Facebook.
