Εκεί ψηλά στα υγρά πεδινά της Βαλτικής υπάρχει μια πόλη με χιλιετή ιστορία. Η Ρίγα του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, στέκει κομψή και φινετσάτη στις όχθες του γάργαρου Νταουγκάβα.
Κατά το σύντομο πέρασμά μου, από τις τρεις μικρές χώρες της βόρειας Ευρώπης (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), ενημερώθηκα ότι μονάχα στη Ρίγα, θα ένιωθα πως είμαι σε μια πραγματική πόλη. Όχι πως ήταν αυτοσκοπός του ταξιδιού, μιας και προσπαθώ να αποφεύγω καθετί αστικό, παρόλα αυτά ενημερώθηκα, πως είναι η μοναδική περιοχή της Βαλτικής που έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι όντως σε μια πόλη. Δίχως να έχει να ζηλέψει κάτι από άλλα αστικά κέντρα του μεγέθους της, η Ρίγα αξίζει να την γνωρίσεις.
Δεν χωρά αμφιβολία πως η ομορφότερη γωνιά της, είναι η Παλιά Πόλη με τα δαιδαλώδη σοκάκια της. Μιας και έχω αναφερθεί στο παρελθόν σε αυτή, ήρθε η ώρα να γράψω και πέντε λόγια, στολισμένα με μερικές εικόνες από τις περιοχές, έξω από το ιστορικό κέντρο της.
Ερχόμενος στην πόλη με λεωφορείο, φτάνει κανείς στον τερματικό σταθμό, λίγο έξω από την παλιά συνοικία. Αρκεί ένα πέρασμα κάτω από μια γέφυρα και ένας δίλεπτος περίπατος ώστε να φτάσεις εκεί, στην Παλιά Πόλη της Ρίγα. Κάτι ανάλογο έπραξα και εγώ. Έχοντας βρει το hostel που θα είχε την τιμή να με φιλοξενήσει για ένα βράδυ, απέθεσα τα υπάρχοντα μου και έλαβα ορισμένες πληροφορίες, από τις υπαλλήλους του ξενώνα.
Βγαίνοντας στο δρόμο, απλώς ακολούθησα τις ορέξεις το νηστικού μου στομαχιού. Τυχαία λοιπόν, βρέθηκα σε μια πολύ όμορφη περιοχή, έξω από τα φυσικά σύνορα της αρχοντικής και πολύχρωμης παλιάς Ρίγα. Συνοδεία ενός διακριτικού ψιλόβροχου, ξεκίνησα ένα περίπατο σε ένα τμήμα της σύγχρονης πόλης. Δίχως να το προγραμματίσω, βρισκόμουν σε μια κατάφυτη περιοχή. Εκεί όπου υπέροχα πάρκα, τρεχούμενα νερά και γλυπτά αποτελούσαν, προφανώς το κατάλληλο σκηνικό για να στεγάσουν την Εθνική Όπερα της πόλης.
Είναι αλήθεια πως από τούτο το σημείο και έπειτα, ξεκινά να ξεπροβάλλει μπροστά σου ένα εκπληκτικό σε ομορφιά πάρκο. Πρόκειται για το Bastejkalna Park, ένας πεντακάθαρος χώρος πρασίνου, στην καρδιά της πρωτεύουσας της Λετονίας. Την ομορφιά του πάρκου έρχεται να συμπληρώσει ο παραπόταμος του Νταουγκάβα, ο Pilsetas (με την χαρακτηριστική “περισπωμένη” των βορείων κρατών στο e, δηλαδή, Pilsētas ).
Ο ρους του ποταμού είναι διακριτικός και ήρεμος, μόνο κάποια όμορφα συντριβάνια έρχονται να διαταράξουν την γαλήνια όψη του. Σε τούτο το όμορφο σκηνικό αν προσθέσουμε τους ολόλευκους κύκνους και τα λοιπά πτηνά, νομίζει κανείς πως βρίσκεται σε κάποιο παραμύθι. Όπως σε πολλές μεταλλικές γέφυρες ανά τον κόσμο, έτσι και σε αυτές του πάρκου, οι ερωτευμένοι της περιοχής, εφοδιασμένοι με κλειδαριές, θέλησαν να σφραγίζουν τον έρωτα τους, κλειδώνοντας τες ερμητικά.
Την βόλτα στην περιοχή αυτή, συμπληρώνουν ιστορικά μνημεία που μαρτυρούν τους αγώνες τον κατοίκων της χώρας καθώς και το Σοβιετικό παρελθόν τους.
Μπορεί ο πληθυσμός της Λετονίας να μειώθηκε αισθητά μετά την ανεξαρτησία της το 1991, μιας και πολλοί Ρώσοι κάτοικοι προτίμησαν να μεταναστεύσουν, είναι όμως η χώρα της Βαλτικής με το πιο έντονο Ρωσικό στοιχείο. Στους διαλόγους των κατοίκων παρατηρεί κανείς τη χρήση δύο γλωσσών, της Λετονικής (που μοιάζει λιγάκι με τη Λιθουανική) και της Ρωσικής. Οι πιο έμπειροι ταξιδιώτες, μπορούν να καταλάβουν και τη διαφορετική εθνότητα των κατοίκων, μόνο από την όψη τους.
Είναι γεγονός πως η περιοχή πέρα από το πάρκο, αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σοβιετική. To μνημείο της Ελευθερίας ή αλλιώς Brivibas Piemineklis, μοιάζει το φυσικό σύνορο μεταξύ της παλιάς και της νέας πόλης. Από εκείνο το σημείο, φαρδιές λεωφόροι και στιβαρά κτήρια, απέχουν αισθητικά από την μεσαιωνική παλιά συνοικία.
Αυτό συμβαίνει όταν εμπιστεύεσαι άλλους να σε φωτογραφίσουν. Μισό μνημείο, μισός και γω
Όσο μάλιστα απομακρύνεσαι από το κέντρο, θαρρείς πως βρίσκεσαι σε κάποια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, ίσως σε ένα προάστιο της Αγίας Πετρούπολης. Ίσως από άγνοια, ίσως από νωχελικότητα παρέλειψα να ανέβω στον 26ο όροφο του ξενοδοχείου Radisson Blu, στο Skyline Bar, για να απολαύσω τη θέα της πόλης από ψηλά, όπως μου πρότειναν οι ντόπιοι φίλοι από το hostel.
Επίσης θα προέτρεπα στους επόμενους επισκέπτες να ζήσουν μια εμπειρία, που λόγω πιεσμένου προγράμματος, δεν έζησα. Να παρακολουθήσουν έναν αγώνα χόκεϊ επί πάγου, της τοπικής Δυνάμο Ρίγα και να νιώσουν από κοντά τη λατρεία των ντόπιων για τούτο το άθλημα. Τις μέρες που παίζει το αθλητικό καμάρι της πόλης, όλα παραλύουν και τα πάντα κινούνται γύρω από τον αγώνα.
Ακόμα αξίζει να αναφερθεί, πως η γειτονιά νοτίως του τερματικού σταθμού των λεωφορείων καλό θα είναι να την αποφύγουν οι επισκέπτες. Τούτο μας τονίστηκε στη ρεσεψιόν του hostel, λέγοντας μας πως δεν συντρέχει κανένας λόγος να μεταβούμε κατά εκεί , αφενός, διότι δεν υπάρχει κάτι το γοητευτικό και αφετέρου, η συγκεκριμένη περιοχή είναι στέκι τοξικομανών και λοιπών παρανόμων. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ίσχυε η παραπάνω συμβουλή, αλλά την ασπάστηκα.
Καταστήματα με λουλούδια κοσμούν τη περιοχή πέριξ του πάρκου
Είναι πραγματικότητα πως η πόλη είναι επηρεασμένη από όλους τους κατακτητές του παρελθόντος. Όλοι τους άφησαν ανεξίτηλα το σημάδι τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πανέμορφη και ευημερούσα πόλη. Εκεί όπου η αρτ νουβό αρχιτεκτονική, παντρεύεται με σύγχρονα στοιχεία. Το άλλοτε λιμάνι στις βαλτώδεις εκβολές του Νταουγκάβα, αποτελεί μια σύγχρονη και μοντέρνα πόλη και ένα από τα κυριότερα εμπορικά κέντρα της Βαλτικής.
