Είναι πράγματι γεγονός πως το τρέξιμο το έχω αγαπήσει από τότε που μπήκε εντατικά στη ζωή μου το 2013. Από τότε προσπαθώ να τρέχω όσο περισσότερο στο βαθμό που μπορώ και να το απολαμβάνω δίχως να με φθείρει. Πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Σαφώς δεν είμαι κανένας δρομέας με συγκεκριμένο πρόγραμμα προπονήσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ούτε αποτελώ κάποιον αθλητή επιδόσεων. Ένας απλός λάτρης της άθλησης και ένας εθισμένος στις ενδορφίνες που παράγω από αυτήν είμαι.
Ο αθλητισμός υπήρχε στη ζωή μου από τη νηπιακή ηλικία και όπως πολλά παιδιά της γενιάς μου ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο το οποίο λατρεύω μέχρι και σήμερα, παρόλο που το αποφεύγω φοβούμενος ενδεχόμενο τραυματισμό. Κόλλημα δικό μου.
Από την εποχή που συμμετείχα στον πρώτο μου ημιμαραθώνιο, στον οποίο νόμιζα πως θα πεθάνω, έχω “γράψει” πολλά χιλιόμετρα σε βουνό και άσφαλτο και έχω λιώσει δεκάδες σόλες. Άλλοτε κάνω μικρές αποστάσεις για συντήρηση, άλλοτε μεγαλύτερες και αναλόγως τη διάθεση πηγαίνω λιγάκι γρηγορότερα ή πιο αργά ακούγοντας μουσική. Το τρέξιμο θέλω να το ελέγχω δίχως να γίνει ψυχαναγκαστική συνήθεια. Μου αρέσει να το απολαμβάνω και να το χαίρομαι όσο μου δίνει ψυχική και σωματική ευεξία.
Όταν νιώσω την ανάγκη, θα αφήσω τα αθλητικά για μερικές ημέρες και θα πιάσω τα πιρούνια ή κάποιο ποτήρι κρασιού και θα αμπελοφιλοσοφώ. Ακόμα και αυτό να γίνει, που γίνεται συχνά (μεταξύ μας), έχω μια συνέπεια στις δρομικές μου συνήθειες. Ευτυχώς η ανάγκη μου για χιλιόμετρα υπερτερεί της ανάγκης μου για κραιπάλη και το αγγελάκι με τα αθλητικά υπερνικά το διαβολάκι με τις παντσέτες, τις περισσότερες φορές.
Έτσι λοιπόν και κατά τη διάρκεια αυτού του περίεργου έτους υπήρξα σταθερός στις προπονήσεις μου. Διατήρησα μια σχετική συνέπεια όλη τη διάρκεια του χρόνου σεβόμενος φυσικά τα υγειονομικά πρωτόκολλα και τις εκάστοτε απαγορεύσεις. Με υπευθυνότητα έτρεχα όλη τη χρονιά, με τους καλοκαιρινούς μήνες όπως κάθε έτος να είναι οι λιγότερο παραγωγικοί μου. Εκεί η ζέστη και το προαναφερόμενο διαβολάκι νικούν κατά κράτος τη λαχτάρα μου για τρέξιμο.
Το 2020 ήταν μία από τις μέτριες δρομικές χρονιές μου και έκανα χονδρικά από 120 έως 190 χιλιόμετρα ανά μήνα με πιο αποδοτικούς τους δύο τελευταίους μήνες κατά τη διάρκεια της Β καραντίνας. Όλα ήταν σε προπονήσεις μιας και δε συμμετείχα σε κανέναν αγώνα. Ένας έμπειρος δρομέας θα βρει τα νούμερα αστεία, διότι έχει κόσμο που πραγματικά οργώνει τη γη σε χιλιόμετρα και ένας λιγότερο μυημένος θα σκεφτεί “ούτε με το αμάξι δεν τα κάνω“. Κλασικές σκέψεις που τις ακούω χρόνια. Σε προσωπικό επίπεδο είμαι απόλυτα ευχαριστημένος μιας και δε σταμάτησα να δουλεύω όλο το χρόνο και βρίσκομαι στην εργασία μου 6 από τις 7 ημέρες της εβδομάδας για οχτώ ώρες τουλάχιστον.
Αυτούς τους τελευταίους δύο μήνες (Νοε-Δεκ 2020) μιας και υπήρχε απαγόρευση μετακινήσεων, περιορίστηκα στον ιστό της πόλης μερικά χιλιόμετρα ακτίνα από το σπίτι και την εργασία μου, στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Αυτοί οι περιορισμοί μου στοίχισαν τις ορεινές μου προπονήσεις που τόσο αγαπώ, αλλά δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να παίρνω το αυτοκίνητο και να στέλνω μηνύματα μετακινήσεων για να κάνω προπόνηση στο βουνό. Αν και δεν απαγορεύεται να πάω στο Σέιχ Σου για παράδειγμα που είναι αρκετά κοντά, δεν το ήθελα. Θέλω να περάσει ομαλά όλο αυτό και τα βουνά εκεί θα είναι να μας περιμένουν.
Το σύνηθες πρόγραμμα μου είναι να ξεκινώ την προπόνηση μου τις καθημερινές κατά τις 8 το απόγευμα που σχολάω και συνήθως τρέχω στην Νέα Παραλία ή στο παραλιακό μέτωπο της Καλαμαριάς. Τις ημέρες που προπονούμαι πριν πάω στη εργασία μου αισθάνομαι μεν πολύ ευδιάθετος και γεμάτος ενέργεια τις πρώτες ώρες, έπειτα όμως από ένα διάστημα νιώθω την ανάγκη για ξεκούραση και θέλω να απλώσω τα πόδια μου σε κάποιο καναπέ. Επίσης επειδή οδηγώ μηχανάκι αποφεύγω να τρέχω πριν την εργασία φοβούμενος τα κρυολογήματα μετά από άσκηση και ντουζ.
Τα σαββατοκύριακα που διαθέτω λίγο περισσότερο χρόνο προσπαθώ να κάνω τις μεγαλύτερες προπονήσεις μου, δίχως αυτό να είναι κανόνας. Το σώμα και η διάθεση μου θα προστάξει πότε θα τρέξω. Βασικό που οφείλουμε να προσέχουμε όλοι οι δρομείς είναι να μην “κάψουμε” τα πόδια μας. Το σώμα μας γνωρίζει πότε πρέπει να τρέξουμε και δεν το ενδιαφέρει αν έχουμε ρεπό ή έχει καλό καιρό τη συγκεκριμένη ημέρα. Το κορμί και το μυαλό μας το ακούμε για να συνεχίσουμε να τρέχουμε για πολύ καιρό με ασφάλεια.
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως το τρέξιμο με έχει βοηθήσει γενικότερα στη ζωή μου και είμαι εξίσου σίγουρος πως αποτελεί μια μορφή ελευθερίας κατά την περίοδο του εγκλεισμού. Οφείλουμε να έχουμε καλό ανοσοποιητικό και ψυχική υγεία για να ανταπεξέλθουμε σε μια τέτοια πανδημία και είναι γενικά αποδεκτό πως το τρέξιμο είναι από τα ασφαλέστερα αθλήματα όσο αφορά την μετάδοση του ιού. Τις περισσότερες φορές διανύω τις αποστάσεις μου μόνος και σπάνια συντροφιά με κάποιον φίλο κρατώντας αποστάσεις.
Αποτελεί μια εξαιρετική λύση για κάποιον που θέλει να γεμίσει τον ελεύθερο του χρόνο και παράλληλα να θωρακίσει την υγεία του. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πόσα χιλιόμετρα θα κάνει κάποιος ή πόσο γρήγορα θα διανύσει κάποια απόσταση. Μόνο που θα βάλει το σώμα του στη διαδικασία παραγωγής ενδορφινών, η διάθεση του θα αλλάξει και θα αισθανθεί αυτομάτως ικανοποίηση και πληρότητα. Όλη αυτή η φαινομενικά κουραστική άσκηση σε κάνει να ηρεμείς και σου γεννά ένα αίσθημα ευδαιμονίας, καθώς επίσης συμβάλλει στην καλή ψυχολογία και εξουδετερώνει τα υψηλά επίπεδα της αδρεναλίνης από την οποία προκαλείται το άγχος. Πιθανό για αυτό το λόγο όσοι ασχολούνται εντατικά με το τρέξιμο έχουν μια εξάρτηση από αυτό, μιας και οι ενδορφίνες είναι ενδογενή οπιούχα που προκαλούν μια αίσθηση ευχαρίστησης.
Έτσι και ο υπογράφων σαν ένας ακόμη εθισμένος στο τρέξιμο συνεχίζει όσο μπορεί τη δρομική του καθημερινότητα ξεπερνώντας τα πιθανά προβλήματα. Δε γνωρίζω για πόσο ακόμα θα το κάνω. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να το σταματήσω, όσο μου το επιτρέπει η υγεία μου. Σίγουρα θα έρθουν εποχές που θα ασκούμαι περισσότερο ή πολύ λιγότερο, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να θεωρώ τον εαυτό μου δρομέα. Έστω και κάτω από τις δεδομένες συνθήκες της ασάφειας και του φόβου, το τρέξιμο αποτέλεσε μια καλή διέξοδος για μένα. Προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις της εποχής και με τα κατάλληλα μηνύματα μετακίνησης στο 13033 συνεχίζω το μοναχικό μου δρομικό ταξίδι ονειρευόμενος πιο ξέγνοιαστες και ελεύθερες ημέρες. Οι οποίες σαφώς και θα έρθουν.
Οι καιροί και οι υποχρεώσεις αλλάζουν, όμως έχω καταλάβει ένα πράγμα. Όποιος θέλει να βρει χρόνο για τον εαυτό του, πάντα θα υπάρχει τρόπος. Ίσως θυσιάσει λίγη ξεκούραση, ενδεχομένως να ξυπνήσει νωρίτερα ή θα κοιμηθεί αργότερα. Αρκεί να το θέλεις και πάντα θα υπάρχει ένα κενό για την ευχαρίστηση σου. Το χρόνο δεν τον βρίσκεις ούτε στον χαρίζουν. Τον κλέβεις.
Καλή δύναμη σε όλους και τα καλύτερα έρχονται…
