Για μία ακόμη χρονιά, εκατοντάδες δρομείς έδωσαν το δυναμικό παρόν τους στον 12ο Olympus Marathon. Έναν αγώνα που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Αποτελούμενος από 44 δύσβατα χιλιόμετρα και 3.200 μέτρων υψομετρικών διαφορών, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το βαθμό δυσκολίας του.
Όλα ξεκινούν στον αρχαιολογικό χώρο του Δίον, όπως έχω προαναφέρει στις περσινές μου εντυπώσεις. Ευρισκόμενος στα 3 μέτρα υψόμετρο από τη επιφάνεια της θάλασσας, καλείται ο αθλητής να μεταβεί στα 2.780μ. έπειτα από 22 χιλιόμετρα. Όλο αυτό το τμήμα του αγώνα αποτελείται από απαιτητικές ανηφόρες διαφόρων κλίσεων. Τα τοπωνύμια Ορλιάς, Κορομηλιά, Πετρόστρουγκα, Σκούρτα, Οροπέδιο των Μουσών περνούσαν διαδοχικά από το μυαλό του δρομέα. Η προσμονή για τους σταθμούς ανεφοδιασμού ήταν μεγάλη και υπερπροσπάθεια του καθενός απαιτούσε υδροποσία και τροφή. Όλοι οι σταθμοί υπήρξαν για άλλη μια χρονιά άψογα οργανωμένοι και οι εθελοντές που τους απάρτιζαν, εξαιρετικοί.
Όλη αυτή η επίμονη ανηφόρα είναι μια συνεχή δοκιμασία για το δρομέα. Η όποια προετοιμασία έχει πραγματοποιήσει ο κάθε αθλητής θα του δώσει τα ανάλογα αποτελέσματα στον συνεχόμενο και απαιτητικό “Γολγοθά”.
Το τμήμα του αγώνα που προκαλεί απίστευτο δέος στο συμμετέχοντα είναι το τμήμα Σκούρτα- Στεφάνι. Ο δρομέας κινείται σε μεγάλο υψόμετρο και οι θερμοκρασίες σταδιακά κατεβαίνουν. Περνώντας από τη ραχοκοκαλιά του βουνού ο αθλητής προχωρά σε ένα ευδιάκριτο μονοπάτι και η θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα είναι απίστευτη. Φυσικά όταν ξεπροβάλει ο “Θρόνος του Δία” ,μοιράζεται απλόχερα η μαγεία της φύσης. Αδιαμφισβήτητοι stars του Οροπεδίου είναι τα εργατικά μουλάρια τα οποία βόσκουν με απάθεια στο πέρασμα των αθλητών.
Δίχως δεύτερη σκέψη , το πιο τεχνικό κομμάτι του αγώνα είναι στα Ζωνάρια. Κινούμενος σε μονοπάτι με κατηφορική κλίση ο αθλητής οφείλει να κυριεύσει τον εαυτό του. Πρωτίστως πρέπει να είναι προσεκτικός, διότι δε συγχωρούνται λάθη στα 2.700 μέτρα υψόμετρο. Η σαθρότητα του εδάφους και στενότητα του μονοπατιού απαιτούν μεγάλη προσοχή και εμπειρία στις καταβάσεις. Το τμήμα αυτό δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς. Αν προσθέσει κανείς και κάποια ενδεχόμενη αδιαθεσία ή τάσεις υπνηλίας λόγω του υψομέτρου, αντιλαμβάνεται ότι απαιτεί τεράστια προσοχή και συγκέντρωση. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε κομβικά σημεία της διαδρομής υπήρχαν πάμπολλοι εθελοντές διασώστες (αχρείαστοι να’ναι), για τυχούσα ιατρική υποστήριξη.
Καθώς συνεχίζεται η κάθοδος, αλλάζει η χλωρίδα της περιοχής και το μονοπάτι γίνεται πιο προσιτό. Ίσως θεωρήσουν κάποιοι ότι η κατάβαση είναι κάτι το εύκολο, πράγμα το οποίο δεν ισχύει. Ο αθλητής οφείλει να είναι σωματικά και πνευματικά στο 100% των δυνάμεων του. Οι ταχύτητες θέλοντας και μη ανεβαίνουν και οι κίνδυνοι τραυματισμών γίνονται εντονότεροι. Η δρομική τεχνική του καθενός, είναι προϊόν πολυετούς προετοιμασίας ώστε να λάβει μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα.
Οι σταθμοί που συναντά κανείς στην κάθοδο ήταν εξίσου οργανωμένοι. Από το καταφύγιο του Αγαπητού μέχρι τα Πριόνια το μονοπάτι είναι σε άριστη κατάσταση και οι συνεχείς μαιανδρισμοί που δημιουργούνται απαιτούν προσήλωση και συγκέντρωση στο κάθε βήμα. Στο στεκ των Πριονιών πλήθος κόσμου επευφημεί και δίνει δύναμη στους αθλητές. Από αυτό το σημείο και μιας και μπαίνουμε στο περιβόητο φαράγγι του Ενιπέα ξεκινά ίσως το πιο “ύπουλο” κομμάτι του μαραθωνίου.
Δίχως την παραμικρή αμφιβολία, ο Ενιπέας για άλλη μια φορά υπήρξε αδυσώπητος και αιμοδιψής. Όλη η προετοιμασία του κάθε αθλητή, κρίνεται σε ένα φαράγγι. Αδιαμφισβήτητα ολόκληρος ο αγώνας είναι μία δοκιμασία που κορυφώνεται στα τελευταία 13 χιλιόμετρα, τα οποία είναι άκρως απαιτητικά και απαιτούν οικονομία δυνάμεων. Ο συνδυασμός της υγρασίας και της κούρασης των αθλητών κάνουν το τελευταίο σκέλος της διαδρομής, μια επίπονη διαδικασία.
Δε θα πρέπει να παραβλέψει κανείς ότι περίπου 5οο μέτρα θετικών υψομετρικών διαφορών καλύπτει κανείς στο “κατηφορικό” τμήμα του αγώνα. Τα 350 μέτρα εξ’αυτών “μαζεύονται” στο πανέμορφο φαράγγι του Ενιπέα. Εύκολα αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε, ότι ο αθλητής οφείλει να είναι έτοιμος για ανάβαση , μέχρι τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα. Είναι σύνηθες στο σημείο αυτό πολλοί συμμετέχοντες να μένουν από δυνάμεις ή να χτυπούν στο λεγόμενο “τοίχο”.
Σε όλο το μήκος της διαδρομής οι δρομείς συνυπήρχαν στα μονοπάτια με ευγενέστατους πεζοπόρους και φωτογράφους ( οι οποίοι παρεμπιπτόντως δίνουν το δικό τους αγώνα στο βουνό). Στον τελευταίο σταθμό του αγώνα στις ξακουστές Πόρτες, ίσως χρειαζόταν λίγο νεράκι για τους αθλητές μιας και βγαίνουν κατάκοποι από το απαιτητικό φαράγγι.
Όλα κύλησαν ομαλά και όλοι απήλαυσαν τον αγώνα. Πρόκειται για τον απόλυτο ορεινό μαραθώνιο ο οποίος δοκιμάζει τα όρια του κάθε δρομέα. Είναι επίσης ο ορισμός του αγώνα βουνού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο αθλητής οφείλει αν είναι καλά προετοιμασμένος και να μην υποτιμήσει ούτε μέτρο της διαδρομής. Επίσης ο δοκιμαζόμενος συμμετέχοντας πρέπει να είναι προετοιμασμένος για όλες τις κλιματολογικές συνθήκες. Ενδεικτικά για τη φετινή διοργάνωση όπου ο καιρός δεν ήταν άστατος, οι θερμοκρασίες που συνάντησε ο αθλητής κυμαινόταν από 4 έως 30 περίπου βαθμούς Κελσίου.
Για άλλη μια χρονιά ήταν μία επιτυχημένη διοργάνωση και οι δρομείς παρά την κόπωση τους, το ευχαριστήθηκαν. Το γεγονός ότι συμμετείχαν αθλητές από 20 χώρες μαρτυρά το διεθνή χαρακτήρα του αγώνα. O 12ος Olympus Marathon είχε 654 νικητές. Ο κάθε ένας έχοντας το δικό του προσωπικό στόχο, έθεσε τον εαυτό του σε αυτή τη δοκιμασία. Ασχέτως αν τον επέτυχε ή εγκατέλειψε την προσπάθεια του, αξίζει τα συγχαρητήρια όλων.
Ο επίλογος είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, σε όλους τους συμμετέχοντες και τους συνοδούς τους. Πιο πολλά μπράβο στους τρεις πρώτους νικητές κάθε κατηγορίας και ακόμη περισσότερα σε όλους τους εθελοντές, μιας και χωρίς αυτούς κανένας αγώνας δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί.
Και του χρόνου με υγεία!
Στο FB θα μας βρείτε στο RUNVEL. Καλούς αγώνες και καλά ταξίδια.
