Είναι πράγματι γεγονός πως η ποικιλομορφία της ελληνικής φύσης δε σταματά να μας εκπλήσσει. Ένας ευλογημένος τόπος που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια μικρογραφία όλου του πλανήτη σε 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μια ολόκληρη ζωή δεν είναι αρκετή για να την εξερευνήσει κανείς απ’ άκρη σ’ άκρη, όσο και να ακούγεται υπερβολικό. Από άγονες περιοχές και εξωτικές παραλίες, μέχρι αλπικά λιβάδια και πυκνά μεσογειακά δάση.
Στην αναφορά και μόνο σε πυκνά δάση, συνειρμικά το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει στην υπέροχη Πίνδο, τη μεγαλύτερη και κατά τη γνώμη μου την ομορφότερη οροσειρά της χώρας μας. Ένας τόπος που μοιάζει ακόμα ανέγγιχτος, σμιλεμένος από πέτρα και νερό. Μια γωνιά τραχιά και δύσβατη, ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα, από την αρχαιότητα μέχρι την πρόσφατη ιστορία. Η βορειοδυτική άκρη της χώρας μας, την οποία δεν είχα την τύχη να τη γνωρίσω εκτενώς, όμως μέσα μου γνώριζα πως κάτι τέτοιο δε θα αργούσε να συνέβαινε.
Μόνο στην ιδέα πως στο Δήμο Κόνιτσας θα διοργανωνόταν ένα φεστιβάλ extreme sports και υπαίθριων δραστηριοτήτων ένα φθινοπωρινό τριήμερο, δε γινόταν να μη μου κινήσει το ενδιαφέρον. Η ευκαιρία που περίμενα άκουγε στο όνομα KonitsAthlon. Μιας διοργάνωσης με στόχο την ανάδειξη της περιοχής ως έναν προορισμό φύσης και περιπέτειας.
Σκοπός του φεστιβάλ είναι η προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης της διασυνοριακής περιοχής Κόνιτσας μέσω του τουρισμού περιπέτειας, η ανάδειξη του μοναδικού φυσικού κάλλους της ευρύτερης περιοχής και φυσικά η γνωριμία και εξοικείωση όλων των ηλικιακών ομάδων με τις υπαίθριες ενασχολήσεις.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιελάμβανε πολλές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια για την ενίσχυση της ομαδικότητας, γνωριμία και εξάσκηση στις τεχνικές της αναρρίχησης, παρουσιάσεις από πιστοποιημένους επαγγελματίες των extreme sports, πεζοπορία σε όμορφες διαδρομές γύρω από την Κόνιτσα, εκμάθηση και πρακτική σε Rafting, Paragliding , Canoe-Kayak , Fly-Fishing με απόλυτη ασφάλεια. Η συμμετοχή στις δραστηριότητες ήταν δωρεάν για όλους.
Στην κεντρική πλατεία της Κόνιτσας είχαν τοποθετηθεί τα περίπτερα των διοργανωτών που ενημέρωναν τους ενδιαφερομένους για τις δράσεις και τα δρώμενα. Ένας μικρός αναρριχητικός πύργος ήταν στημένος για μάθημα εξοικείωσης με την αναρρίχηση. Το συγκεκριμένο σημείο ήταν το αγαπημένο των παιδιών, μιας και με τη βοήθεια και ενημέρωση των ειδικών δεν έχαναν την ευκαιρία να σκαρφαλώνουν μέχρι την κορφή του.
Όπως είναι λογικό ο υπογράφων και η παρέα του δοκιμάσαμε το ανέβασμα στον πύργο για να πάρουμε το βάπτισμα του πυρός και να μυηθούμε στο μαγικό κόσμο στης αναρρίχησης. Αργότερα θα επιχειρούσαμε το αντίστοιχο σε φυσικό βράχο, οπότε επιβαλλόταν ένα σύντομο πέρασμα για την εκμάθηση των βασικών. Κάπου εκεί στην παρέα εμφανίστηκε η ομάδα των εκπαιδευτών αλεξιπτώτου πλαγιάς και μου πρότειναν να το δοκιμάσω μιας και υπήρχε μια κενή θέση. Ανά τακτά διαστήματα συνέλεγαν τον κόσμο από την πλατεία της Κόνιτσας, τους πήγαιναν στο πεδίο που θα γινόταν το άλμα και έπειτα από την προσγείωση στον κάμπο της πόλης, επέστρεφαν με αυτοκίνητο πάλι στην αφετηρία. Έτσι λοιπόν ξαφνικά βρέθηκα στην κορυφή του λόφου που δεσπόζει πάνω από την πόλη για να δοκιμάσω για πρώτη φόρα το αλεξίπτωτο πλαγιάς.
Παραδόξως ήμουν πολύ ψύχραιμος, λες και θα ήταν μια ακόμη μέρα στο γραφείο. Όσο και να σκεφτεί κανείς πως η φύση του ανθρώπου δεν είναι εκεί ψηλά, άλλο τόσο αποτελεί μια πρόκληση και ένα διακαή πόθο να πετά, από την εποχή του Ικάρου. Τα πολύπειρα χέρια των εκπαιδευτών-πιλότων σε κάνουν να νιώσεις πολύ ασφαλής και όσο παράξενο και αν ακούγεται, είναι από τα ασφαλέστερα αθλήματα, αν φυσικά τηρούνται όλες οι προδιαγραφές και πρυτανεύει η λογική. Προσωπικά πέταξα με το Niko Etherovamon που έχει 25ετή εμπειρία στο συγκεκριμένο σπορ. Ήταν ξεχωριστή εμπειρία και συνιστώ στον καθένα να το δοκιμάσει.
Στην Κόνιτσα δραστηριοποιούνται πολλοί εξιδεικευμένοι και έμπειροι εκπαιδευτές και αποτελεί ιδανικό τόπο για να ζήσει κανείς αυτή την μοναδική εμπειρία. Ο συνδυασμός του φυσικού κάλλους, των ιδανικών θερμικών ρευμάτων που βοηθούν την πτήση και η εμπειρία των εκπαιδευτών κάνουν το μέρος τον απόλυτο προορισμό για το συγκεκριμένο άθλημα.
Όλη η πτήση μου εδώ
Πλημμυρισμένος από αδρεναλίνη και από ΄΄ενα αίσθημα ευφορίας, συνάντησα την υπόλοιπη ομάδα για να δοκιμάσουμε αυτή τη φορά την αναρρίχηση σε βράχο. Μόλις δύο χιλιόμετρα έξω από την Κόνιτσα υπάρχει ένα αναρριχητικό πεδίο που καλύπτει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις πολλών αναρριχητών. Από βατά πεδία για αρχάριους μέχρι απαιτητικές πίστες για τους προχωρημένους. Το τοπίο είναι μαγικό και ένα ήρεμο ρέμα συνοδεύει την προσπάθεια κατάκτησης του βράχου.
Το συγκεκριμένο φαράγγι γίνεται ολοένα και γνωστότερο στο αναρριχητικό κοινό και συνεχώς δημιουργούνται νέα πεδία με ευφάνταστα ονόματα , όπως “Βουλωμένο Μάτι”, “Τσιτσιπάς” και πολλά άλλα. Ο υπογράφων και η παρέα του δοκιμάσαμε να αναρριχηθούμε και παρόλη τη δυσκολία του εγχειρήματος, αντιλήφθηκα πόσο ενδιαφέρον άθλημα είναι και κατανόησα για ποιο λόγο έχει τόσο φανατικό κοινό. Αν γίνεται σωστά και αν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των σχοινοσυντρόφων, πρόκειται και αυτό για ένα εξαιρετικά ασφαλές άθλημα. Η παρέα μας γνώρισε το βράχο έχοντας ως καθοδηγητές τους ΄έμπειρους ντόπιους Χρήστο Αυγήτα και Κώστα Νικολόπουλο και τους ευχαριστούμε πολύ.
Το σούρουπο είχε ήδη πέσει μέσα στο φαράγγι και η βραδιά έκλεισε με ένα ωραίο ηπειρώτικο κρασί στο ξενοδοχείο Γεφύρι , δίπλα στο πετρόκτιστο σήμα κατατεθέν της Κόνιτσας. Περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα για να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από αυτή τη γωνιά της Ηπείρου.
Ένας λαμπερός ήλιος μας συντρόφευε από νωρίς το πρωί. Η μέρα έμοιαζε ιδανική για να συμμετάσχουμε σε μία ακόμη δραστηριότητα του Konitsathlon. Η ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας μιας και περιτριγυρίζεται από πολλά ποτάμια, αποτελώντας ιδανικό τόπο για υδάτινα αθλήματα. Στα νερά των ποταμών μπορεί κανείς να απολαύσει ράφτινγκ ή κανόε-καγιάκ. Παρέα με το Trekking Hellas Ioannina, βρεθήκαμε στο ήρεμο ποταμό Αώο στην περιοχή Μπουραζ΄άνι, δέκα χιλιόμετρα έξω από την Κόνιτσα. Φορέσαμε την κατάλληλη ένδυση και επιβιβαστήκαμε γεμάτοι χαρά στη φουσκωτή βάρκα μας.
Ο ήλιος έλαμπε ολόγιομος πάνω από τα κράνη μας και η μ΄΄έρα ήταν ιδανική για υπαίθριες δραστηριότητες. Με τα κουπιά ανά χείρας διασχίσαμε μερικά χιλιόμετρα του ήπιου σε γενικές γραμμές ποταμού. Η διαδρομή ήταν απολαυστική και ενδείκνυται και για τον πιο αρχάριο. Οι κατάφυτες όχθες και τα καταγάλανα νερά συνέθεταν ένα υπέροχο σκηνικό και μονάχα κανένα άγριο πτηνό διέκοπτε με την πτήση του την απόλυτη ηρεμία.
Έπειτα από τα δροσερά νερά σειρά στο πρόγραμμα είχε μια μικρή πεζοπορία στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας λίγο έξω από την Κόνιτσα κι από εκεί στα ερείπια ενός ενετικού κάστρου που δέσποζε στην περιοχή αρκετούς αιώνες πριν. Η θέα από εκείνο το σημείο ήταν μαγική μιας και απολαμβάνει κανείς τις ανατολικές πλαγιές της Τύμφης και το φαράγγι που διαπερνά ο Αώος.
¨Μιας και καταναλώσαμε αρκετ΄ές θερμίδες από όλες τις δραστηριότητες, κάπως έπρεπε να τις αναπληρώσουμε. Σειρά στην περιήγησή μας είχε το χωριό Πηγή ή Πεκλάρι, εφτά χιλιόμετρα μακριά από την Κόνιτσα. Ένας οικισμός πνιγμένος στη φύση. Στο συγκεκριμένο μέρος το παλιό δημοτικό σχολείο έχει γίνει ένας πολύ όμορφος χώρος εστίασης που σερβίρει εξαιρετικά εδέσματα της περιοχης.
Όπου και να κοιτάξει κανείς γύρω θα θαυμάσει την παρθένα φύση στα καλύτερα της. Όντας αρχές φθινόπωρο τα διάφορα χρώματα των φυλλωμάτων ήδη άρχισαν να διακρίνονται και έδιναν την υπόσχεση πως σε σύντομο διάστημα θα είναι ακόμη πιο μαγικά. Κάθε φθινοπωρινή χρωματική απόχρωση είναι ευδιάκριτη στην ηπειρώτικη φύση και κάθε μικρό χωριό έχει τη δική του μοναδική ιστορία.
Φημισμένοι μέχρι τα πέρατα της γης οι ηπειρώτες πετρ΄άδες δημιούργησαν μικρές ορεινές κοινότητες με δομικά υλικά της περιοχής. Κυρίως πέτρα και ξύλο. Στην επικράτεια της βόρειας Πίνδου υπάρχουν τουλάχιστον 27 μαστοροχώρια, το καθένα με το δικό του ύφος και χαρακτήρα. Η φήμη των τεχνιτών είχε εξαπλωθεί σε όλη τη Βαλκανική και σε μέρη μακρινά όπως Ιράν και Αιθιοπία. Εργάζονταν σε ομάδες, τις επονομαζόμενες «παρέες» ή «μπουλούκια», ως επί το πλείστον μακριά από τον τόπο τους, απουσιάζοντας για πολλούς μήνες κάθε χρόνο από τα χωριά τους. Το πιεσμένο πρόγραμμά μας, μας επέτρεψε να απολαύσουμε δύο εξ αυτών. Τη Μόλιστα και το Γαναδιό. Δύο υπέροχα μικρά χωριουδάκια όπου πολλά παλιά πετρόκτιστα σπίτια διασώθηκαν και αυτά που χτίζονται στην εποχή μας ακολουθούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, πιστά στο παρελθόν.
Το δεύτερο μάλιστα που θύμισε σκηνικό παλιάς ελληνικής ταινίας. Θαρρούσα πως από το επόμενο πετρόκτιστο στενό θα ξεπροβάλλει η Αλίκη, η Τζένη, ο Αλέκος και οι άλλοι αστέρες. Τα σπίτια του χωριού ήταν λιγοστά και πολύ περιποιημένα. Όλα σχεδόν τηρούσαν ευλαβικά τις κατασκευαστικές παραδόσεις των περασμένων αιώνων. Η μόνη παραφωνία που συναντάται σε όλα σχεδόν τα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, είναι τα υπέργεια καλώδια ηλεκτρισμού που χαλούν αισθητικά κάθε τι γραφικό. Μακάρι στο μέλλον να μεταφερθούν υπογείως. Το Γαναδιό με την αρχιτεκτονική και την αύρα του με εντυπωσίασε και άφησα το μυαλό μου να φανταστεί πως ήμουν σε ένα αυγουστιάτικο πανηγυράκι κάτω από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο της πλατείας. Αν σας φέρει ο δρόμος, να το επισκεφτείτε.
Μιας και είχε πλέον έρθει το απόγευμα στα βουνά της Ηπείρου και εφόσον ήπιαμε το παραδοσιακό καφεδάκι μας στο καφενείο του χωριού, ξεκινήσαμε για το εκκλησάκι το Άγιου Νικάνορος στο ομώνυμο χωριό, λίγο έξω από την Κόνιτσα. Ο συγκεκριμένος ναός είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω αντικρύσει, μιας και είναι χτισμένος στην κορυφή ενός βράχου και περιβάλλεται από παρθένα φύση μέχρι όπου πιάνει το μάτι του επισκέπτη. Στόχος της παρέας ήταν να προλάβει τη δύση του ηλίου και να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα από τον προαύλιο χώρο του ναού. Η θέα ήταν μαγική και το βλέμμα ξεκουραζόταν αγναντεύοντας τον ορίζοντα. Από εκεί μπορέι να αντιληφθεί κανείς τη γεωγραφία της περιοχής. Οι ορεινοί όγκοι του Γράμμου, του Σμόλικα και της Τύμφης περιβάλλουν την περιοχή και ανάμεσα τους ο Σαραντάπορος και ο Αώος ακολουθούν την πορεία προς την Αδριατική θάλασσα.
Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο σήμα κατατεθέν της πόλης, το Γεφύρι της Κόνιτσας. Το οποίο χτίστηκε το 1869 από συνεργείο 50 μαστόρων με πιθανολογούμενο επικεφαλή τον πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο, έναν αγράμματο λαϊκό τεχνίτη. Η κατασκευή του έγινε με δωρεές των κατοίκων της πόλης και κυρίως του τραπεζίτη των Ιωαννίνων Ιωάννη Ζ. Λούλη. Βρίσκεται στην νοτιοδυτική άκρη της πόλης, ακριβώς στην είσοδο της χαράδρας του Αώου ποταμού, τον οποίο και γεφυρώνει.
Πρόκειται για ένα επιβλητικό γεφύρι που ταυτόχρονα αποτελεί ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής. Ένα μικρό θαύμα στα βάθη της Πίνδου. Με άνοιγμα τόξου περίπου στα 35 μέτρα και ύψος να φθάνει τα 19 μέτρα, πρόκειται για ένα μονότοξο λιθόκτιστο γεφύρι που θεωρείται το υψηλότερο των Βαλκανίων. Κάτω από την καμάρα του, υπάρχει μια καμπάνα η οποία σήμαινε για να προειδοποιήσει τους περαστικούς να μην διαβούν το γεφύρι όταν φυσούσε δυνατός άνεμος από το εσωτερικό της χαράδρας, οπότε και υπήρχε κίνδυνος να παρασυρθούν και να πέσουν.
Είναι αλήθεια πως το ύψος του προκαλεί δέος και είναι δεδομένο πως αξίζει να περάσει κανείς στην απέναντι όχθη και να περπατήσει στα υπέροχα παρόχθια μονοπάτια. Η ποσότητα νερού του ποταμού όπως είναι λογικό αλλάζει κάθε εποχή του χρόνου και η περιοχή συνεχώς μεταβάλλεται όντας έρμαιο των ορέξεων του Αώου. Δίπλα ακριβώς από το γεφύρι σχηματίζεται ένας τεχνητός καταρράκτης που δίνει μια επιπλέον νότα ομορφιάς στην περιοχή. Με αυτές τις εικόνες και με το δροσερό νερό στα πόδια μου άφησα την Κόνιτσα.
Ήταν ένα πολύ όμορφο και άκρως ενδιαφέρον τριήμερο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσουμε πολλές υπαίθριες δραστηριότητες και να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο για ποιο λόγο η Kόνιτσα θεωρείται η “Μέκκα” των extreme sports στην Ελλάδα. Πέρα όμως από το KonitsAthlon που διεξήχθη το συγκεκριμένο τριήμερο, η γενέτειρα του Αγίου Παϊσίου αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή κάθε στιγμή του χρόνου. Είναι πράγματι γεγονός πως έχοντας ως ορμητήριο τη γραφική αυτή κωμόπολη, μπορεί ο ταξιδιώτης να απολαύσει πολλά όμορφα πράγματα σε κοντινή απόσταση. Όλες οι εποχές έχουν κάτι διαφορετικό να προσφέρουν και το μόνο σίγουρο είναι πως ο επισκέπτης θα χορτάσει φύση και καθαρό αέρα.
Φυσικά κάθε ταξίδι πέρα από τη φύση και τα τοπία είναι ως επί το πλείστον οι άνθρωποι, ο πολιτισμός και οι γεύσεις του εκάστοτε τόπου. Με την παρέα μου απολαύσαμε την ηπειρώτικη φιλοξενία και το χαμόγελο των ντόπιων στο έπακρο, γευτήκαμε υπέροχες γεύσεις όπως τοπικά τυριά, κρεατικά, πίτες μέχρι γευστικά ερυθρά κρασιά και δροσερές μπύρες. Όλα από την ευρύτερη περιοχή.
Επιστρέφοντας πίσω στη βάση μου έπειτα από αυτό το τριήμερο σκεφτόμουν πως αν η Κόνιτσα ήταν ήχος, θα ήταν κάτι μεταξύ τρεχούμενου νερού και κλαρίνου και θα μου επιτρέψετε να την αγαπώ ένα κλικ παραπάνω, μιας και έβγαλε το μουσικό Κωνσταντή Πιστιόλη.
Πέρασα υπέροχα και ευχαριστώ το Δήμο Κόνιτσας, το MyAdventure.gr και το Konitsa Mountain Hotel για την φιλοξενία.
Εις το επανιδείν λεβεντογέννα Ήπειρο.
Οι φίλοι συνοδοιπόροι ήταν η Μαρία από το Travelstories from my world , η Ειρήνη από το Travelscrapbook, o Βαγγέλης από το VaggelisOnTour και ο Δημήτρης και η Ελευθερία από το KDexplorer.
