Ήταν θυμάμαι μια φορά σε μία πτήση της επιστροφής για Ελλάδα μέσω Dubai. Με ευχάριστη διάθεση, καθώς είχα περάσει ένα υπέροχο διάστημα στην Ασία, ατένιζα από το παράθυρο το πέπλο των συννέφων κάτω από τα φτερά μας. Ερχόμουν από Ινδία και ήταν η τελευταία πτήση του ταξιδιού μου. Χαλαρός στα 30000 πόδια ερωτήθηκα από την αεροσυνοδό αν θέλω κάτι να πιω. Ήταν μια μεσημεριανή πτήση και σκέφτηκα τι καλύτερο από ένα ποτήρι ερυθρό κρασί στους αιθέρες. Μέσα στην άγνοια της η κοπέλα, πρότεινε να μου προσφέρει δύο κρασάκια, μιας σε λίγη ώρα θα σέρβιρε το μεσημεριανό μας γεύμα. Απορημένος και ενδόμυχα ενθουσιασμένος δέχθηκα την πρόταση. Η ώρα περνούσε χαλαρά και από το παράθυρο του αεροπλάνου συνέχισα να αγναντεύω τα σύννεφα. Το φαγητό είχε πλέον έρθει και τα δύο μπουκαλάκια κρασιού κείτονταν ατάκτως και άδεια στο τραπεζάκια της θέσης μου, μαζί με κάτι χαρτοπετσέτες που είχαν μπορντό κηλίδες από τις διάφορες ζημιές που έκανα στα τόσα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης.
Ανένοχα, με το σερβίρισμα του γεύματος, ζήτησα με ταπεινό βλέμμα ένα ακόμα κρασάκι μιας και τα δύο προηγούμενα που προοριζόταν για την υποδοχή και το γεύμα είχαν εξαϋλωθεί. Θαρρώ, πως απορημένη η κοπέλα με την κλασάτη εμφάνιση της Emirates, μου παραχώρησε έναν ακόμη οίνο για να συνοδεύσει το όμορφο εν πτήση γεύμα μου. Η συγκεκριμένη εταιρεία παρότι εδρεύει σε μουσουλμανικό κράτος, επιτρέπει το σερβίρισμα και την κατανάλωση αλκοόλ, δε διαθέτει όμως χοιρινό στο μενού της.
Τα ακουστικά που είχα στα αυτιά μου σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια της πτήσης , ήταν στη διαπασών και επέλεγα διάφορους καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Δε θα το κρύψω ότι τρέφω μεγάλη συμπάθεια στη Lana Del Rey. Δεν είναι ούτε μια “ψαγμένη” επιλογή, ούτε ίσως η πιο λογική να ακούς μέσα σε ένα αεροπλάνο και σίγουρα όχι η πιο αρρενωπή. Ποσώς με ενδιαφέρει. Ήμουν συνεπαρμένος με τη μουσική και τη φωνή της καθώς αγνάντευα από το στρογγυλεμένο παράθυρο και με το κεφάλι μου γεμάτο πεταλούδες της αλκοολικής ζύμωσης, νόμιζα πως κυρίευα τον κόσμο. Ίσως ένιωθα έτσι επειδή ήταν το τέλος ενός 15νθήμερου ταξιδιού στην Ασία και αισθάνθηκα κάποια χαλάρωση επιστρέφοντας πίσω. Ενδεχομένως αναζητούσα τη χαλάρωση.
Στα λόγια της…
“I hear the birds on the summer breeze,
I drive fast
I am alone in midnight
Been trying hard not to get into trouble,
but I I’ve got a war in my mind
So, I just ride, just ride
I just ride, I just ride”
…τοποθετούσα στο μυαλό μου ή τουλάχιστον ήθελα να ακούσω, i just fly…και έβλεπα τα κατάλευκα σύννεφα, στην προσπάθεια να παραστήσω τον αλλοδαπό τουρίστα στον Έλληνα ναυτικό που καθόταν δίπλα μου.
Είναι περιττό να αναφέρω πως τις επόμενες φορές που περνούσε η συγκεκριμένη κοπέλα από τη θέση μου μετά βίας έστρεφε το βλέμμα στη θέση του παραθύρου. Υποθέτω πως και να πνιγόμουν από το φαγητό δεν είχε σκοπό να μου προσφέρει ούτε καν νερό. Φυσικά αστειεύομαι για την εργαζόμενη και την εταιρεία, αυτοσαρκάζοντας τον άπληστο και φιλόκρασο εαυτό μου.
Τα βουνά της Μακεδονίας μας
Αναγνωρίζω πως αυτή η ιστορία δεν έχει να πει και πολλά στους αναγνώστες του blog μου. Αλλά για κάτι τέτοια θέματα αγαπώ στο blogging. Θέματα που έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Το προσωπικό ιστολόγιο είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μας και μέσο εξωτερίκευσης συναισθημάτων. Κάτι το οποίο το μοιράζεσαι με “αγνώστους” δίχως να λογοκρίνεσαι ή να παριστάνεις τον αρεστό με το ζόρι. Εξάλλου εμείς, οι εξ αγάπης travel bloggers, δεν πληρωνόμαστε από κάπου ώστε να δεχόμαστε γραμμή για τις δημοσιεύσεις μας, κάτι το οποίο είναι απολαυστικό. Για αυτό το λόγο γράφουμε ότι αισθανόμαστε. Κάτι το οποίο εκτιμάται…τελικά.
* Οι φωτογραφίες του κειμένου δεν έχουν σχέση με τη συγκεκριμένη πτήση. Στην πρώτη φαίνονται τα χωριά του Στρυμονικού κόλπου, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, τα Βρασνά και οι ανατολικές ακτές της Χαλκιδικής με το Άγιο Όρος και το Άθως να ξεπροβάλλει στο βάθος. Ενώ στη δεύτερη το Φαλακρό όρος στη Δράμα.
Καλά κρασιά και καλά ταξίδια να έχουμε στη ζωή μας.
Στην υγειά του συνθέτη του τραγουδιού.
