Κάθε φορά που ταξιδεύω ή εγκαθίσταμαι προσωρινά κάπου, ξέρω ότι αν καθίσω να γράψω ένα κείμενο, ο Κώστας θα το καλοδεχτεί. Άλλοτε το κάνω, άλλοτε όχι, κι όταν όχι, είναι συνήθως λόγω… οκνηρίας. Η περίπτωση της Ασουνσιόν είναι… μοναδική. Μου πήρε περισσότερες από 90 μέρες να καθίσω να γράψω αυτό το κείμενο, κι ο βασικός λόγος είναι ότι όλα τα μέρη για τα οποία φιλοξενούνται κείμενα στο runvel.gr, είναι κουκίδες στον χάρτη που αξίζει κανείς να επισκεφτεί. Η Ασουνσιόν, μάλλον όχι(!).
Στην Πρωτεύουσα της Παραγουάης ήρθα πρώτη φορά τέλη 2009, πέρασα όμορφα λόγω παρέας, όμως από τότε είχα να λέω ότι ανάμεσα στις μερικές δεκάδες Πρωτεύουσες χωρών που έχω επισκεφτεί, είναι με διαφορά ή… λιγότερο ελκυστική. Τέλη Γενάρη (2018) που επέστρεψα για να περάσω μήνες, επιβεβαιώθηκαν οι… φόβοι μου ότι η εικόνα τής πόλης έχει βελτιωθεί ελάχιστα.
Η Ασουνσιόν είναι πόλη στην οποία μία βόλτα δεν σε ξεκουράζει, δεν σε χαλαρώνει, αλλά σε κουράζει σωματικά, ψυχικά, και… οπτικά. Είναι πόλη που την περπατάς με το κεφάλι κάτω, επειδή τα πεζοδρόμιά της αλλού είναι απλά άσχημα, κι αλλού εντελώς ανύπαρκτα. Κάνεις διαρκώς ζιγκ-ζαγκ για να αποφύγεις τεράστιες λακκούβες, σκουπίδια, λασπόνερα, ενίοτε χρειάζεται να κατέβεις στον δρόμο και να περπατήσεις δίπλα σε λεωφορεία με οδηγούς που βγάζουν απωθημένα τρέχοντας με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, κι ακόμα κι εκεί, δεν είσαι ασφαλής από τα καλώδια που κρέμονται από παντού, σαν λαμπάκια χριστουγεννιάτικων στολισμών.
Η Ασουνσιόν είναι πόλη στην οποία όταν στέκεσαι σε ένα σημείο και κοιτάζεις γύρω σου, το βασικό στοιχείο που παρατηρείς είναι αμέτρητα χοντρά καλώδια, σαν πυκνό δίχτυ αράχνης, μια πόλη παραδομένη στις… αράχνες, που τα δίχτυα τους κρύβουν ακόμα και τα λιγοστά όμορφα κτήρια, εκείνα που δεν σου προκαλούν πονοκέφαλο με την ανείπωτη ασχήμια τους.
Είναι πόλη Απεριποίητη, με το Α κεφαλαίο, πόλη παρατημένη στη μοίρα της, με πάρκα που σου προκαλούν θλίψη, γεμάτα άστεγους, δύσοσμα, με… κούνιες που φαίνονται σαν να μην τις έχει επισκευάσει ανθρώπινο χέρι από τη μέρα που πρωτοστήθηκαν εκεί, πριν από δεκαετίες.
Είναι παραποτάμια πόλη, η οποία όμως είναι σχεδόν… μαλωμένη με το ποτάμι της. Η “Costanera” είναι ο χώρος στον οποίο ο κόσμος βγαίνει λίγο πριν τη δύση τού ήλιου για να περπατήσει μακριά από αυτοκίνητα, δίπλα στο νερό, μέχρι και τεχνητή παραλία έχουν φτιάξει, τριγυρνώντας εκεί όντως αισθάνεσαι ότι είσαι σε μία “συμπαθητική” πόλη, όμως… για να φθάσεις στην Κοστανέρα από το κέντρο της πόλης, ανάλογα με το πού βρίσκεσαι, μπορεί να χρειαστεί να κάνεις έναν μεγάλο κύκλο, επειδή μεταξύ του κέντρου και του ποταμού υπάρχει η Chacarita, μία μεγάλη περιοχή που αποτελεί ουσιαστικά… πόλη εντός της πόλης, με… δικούς της κανόνες, χαμόσπιτα, περιοχή απροσπέλαστη ακόμα και για ντόπιους (πόσο μάλλον για ξένους).
Η Ασουνσιόν είναι πρωτεύουσα χώρας, κι όμως, το προεδρικό μέγαρό της, σε δύο πλευρές του, “βλέπει” σε πάρκο που είναι 100% παραδομένο σε άστεγους, σε κόσμο που ζει σε “σπίτια” φτιαγμένα από ξύλινες πλάκες. Τους δίνουν δωρεάν ηλεκτρικό, νερό, τρόφιμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπάρχουν κάποιες χημικές τουαλέτες, όμως… φανταστείτε το, να βγάζεις φωτογραφία το επιβλητικότερο κτήριο μίας πρωτεύουσας, και στην άκρη τής φωτογραφίας να βλέπεις καταυλισμό αστέγων.
Η Ασουνσιόν είναι πρωτεύουσα χώρας που παράγει ενέργεια (σε συνεργασία με τη Βραζιλία), όμως οι διακοπές ρεύματος είναι συχνό φαινόμενο, τόσο που δεν σου προκαλεί καν εντύπωση από ένα σημείο και μετά.
Είναι “μεγαλούπολη” που εδώ και περισσότερα από πέντε χρόνια “παλεύει” να φτιάξει μία λεωφορειολωρίδα!!! Όχι γραμμή μετρό, όχι κάτι υπόγειο, πολύπλοκο, πανάκριβο, αλλά αυτό ακριβώς που μόλις διάβασες, μία απλή λεωφορειολωρίδα!! Γιατί; Επειδή οι μαγαζάτορες στον δρόμο που έχει επιλεχθεί, κάνουν πόλεμο στο έργο από την πρώτη μέρα, και κανείς πολιτικός δεν είχε τα “μπαλάκια” να πει το αυτονόητο, ότι το έργο πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η ζωή χιλιάδων ανθρώπων, έστω κι αν αυτό σημαίνει προσωρινές επιπτώσεις για κάποιους.
Είναι πρωτεύουσα χώρας στην οποία από τις εφτά το απόγευμα και μετά, τα λεωφορεία σχεδόν εξαφανίζονται. Δεν υπάρχει κεντρικό σύστημα, κεντρική διοίκηση, κάθε γραμμή είναι και μία εταιρεία, και οι μόνοι που αποφασίζουν μέχρι τι ώρα θα κυκλοφορούν τα λεωφορεία τους και ανά πόσο διάστημα, είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των γραμμών.
Στα μάτια μου, η Ασουνσιόν είναι μία ατελείωτη κοπιαστική ανηφόρα, που κάνει τον χρόνο που περνάς σε οποιαδήποτε άλλη πόλη να μοιάζει με ξέγνοιαστη κατηφόρα. Είναι το κρύο και εντελώς άνοστο σάντουιτς που αγοράζεις σε βενζινάδικο, που κάνει ακόμα και τα ΜακΝτόναλντ’ς να φαντάζουν γευστικά αριστουργήματα. Είναι ένα κρεβάτι τόσο άβολο, που ξυπνάς το πρωί κι εύχεσαι καλύτερα να είχες κοιμηθεί στο πάτωμα.
Μία κοπελιά με την οποία περνάμε αρκετό χρόνο μαζί εδώ, μου διάβασε τις προάλλες τα χαρακτηριστικά των Σκορπιών. “Έχουν αυξημένη την τάση να ασκούν κριτική”, είναι μία γραμμή που συγκράτησα. Όντως. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλα ζώδια που… κριτικάρουν ακόμα περισσότερο, όμως κρίνοντας από τον εαυτό μου, έτσι είμαστε (εκτός κι αν αποτελώ εξαίρεση). Αν διαβάσετε όμως άλλα κείμενά μου που φιλοξενούνται από τον Κώστα, θα δείτε ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που “θάβω” έτσι μία πόλη. Ή έχω δίκιο, ή είμαι πολύ άδικος απέναντι στην Ασουνσιόν…
Όπως λένε, η ομορφιά είναι στα μάτια τού θεατή…
Όχι ότι δεν μπορείς να περάσεις καλά στην Ασουνσιόν… Δεν υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που λέει ότι περνάμε καλά μόνο στα όμορφα μέρη, στις όμορφες πόλεις. Η πόλη έχει θετικά, ακόμα κι εγώ ο… γκρινιάρης τα αναγνωρίζω. Άλλωστε, για δικούς μου λόγους, έχω περάσει ήδη ένα τρίμηνο, κι έχω άλλους δύο μήνες μπροστά μου πριν “μετακομίσω” στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Τα θετικά της όμως, δεν αποτελούν… μονοπώλιό της. Φιλικούς ντόπιους βρίσκεις κι αλλού. Πόλεις μεσαίου μεγέθους στις οποίες τις περισσότερες αποστάσεις μπορείς να τις περπατήσεις, βρίσκεις κι αλλού. Πόλεις στις οποίες μπορείς να περάσεις χρόνο χωρίς να τινάξεις τον προϋπολογισμό σου στον αέρα μπορείς να βρεις κι αλλού, κι όλα αυτά τα θετικά μπορείς να τα βρεις σε πόλεις (στη Νότια Αμερική κι όχι μόνο) που δεν είναι… αχούρια σαν την Ασουνσιόν, αλλά μέρη που χαίρεσαι να εξερευνάς, να ανακαλύπτεις κάθε μέρα και μία νέα όμορφη πλευρά τους.
Μετά από όλη αυτή τη… χολή, καταλαβαίνεις γιατί μου πήρε πάνω από τρεις μήνες να… μαγαρίσω το runvel.gr.
*Το Runvel λέει: Ο Δημήτρης φυσικά δε μαγάρισε το blog με το όμορφο κείμενο του, από αυτή την όχι τόσο γοητευτική γωνιά της νότιας Αμερικής, σύμφωνα με τα λεγόμενα του. Τα κείμενα του από τους απίθανους προορισμούς που έχει επισκεφτεί, πάντοτε θα είναι ευπρόσδεκτα στον ιστότοπο μου.
Αν αναζητάτε καταλύματα στη χώρα ρίξτε μια ματιά στις προσφορές της Booking.
