Ήταν ένα μεσημέρι Σαββάτου όταν επικοινώνησα με ένα φίλο μου, μήπως κανονίσουμε κανένα δείπνο για αργότερα. Στο νωθρό τηλεφώνημα μου, απάντησε “Ετοίμασε πράγματα. Πάμε Όλυμπο. 19:00 συνάντηση”. Συμφωνώ λιγάκι μπερδεμένος και ταυτόχρονα διερωτώμαι πως, για μια έξοδο για φαγητό κάλεσα και τώρα πρέπει να συμμαζέψω τον εξοπλισμό βουνού μου. Άλλο που δεν ήθελα.
Αυτό όμως που δε γνώριζα και δε ρώτησα περαιτέρω λόγω της εμπιστοσύνης που του έχω, Που θα πάμε? Πόση ώρα? Πόσα χιλιόμετρα? και γενικά τι ακριβώς έχει σκοπό να κάνουμε. Όλες αυτές τις πληροφορίες τις έμαθα σε ένα αγρόκτημα στο Δίον, όπου και διανυκτερεύσαμε. Θα κάνουμε την Κόψη του Μπαρμπαλά ακούστηκε στο τραπέζι και συνολικά θα βγει περίπου 28 χιλιόμετρα πορείας. Δαγκώθηκα λιγάκι μιας και ήμουν εντελώς απροετοίμαστος πνευματικά και σωματικά. Ήταν όμως μία πρόκληση και φυσικά ήθελα να τη ζήσω.
Το επόμενο πρωινό το ξυπνητήρι χτύπησε στις 04:15. Είχαμε συμφωνήσει να ξεκινήσουμε κατά τις 05:00 με το αυτοκίνητο από εκεί που καταλύσαμε, ώστε να βρεθούμε στο καταφύγιο Κρεβάτια του ΕΟΣ Βροντούς. Από εκεί θα μπαίναμε στο μονοπάτι πριν από το ξημέρωμα. Έτσι και έγινε. Πρίν χαράξει με τους φακούς στο μέτωπο αναμμένους, ξεκινήσαμε από τα 1000 μέτρα του καταφυγίου για το οροπέδιο των Μουσών στα 2700 περίπου, μέσω της Κόψης του Μπαρμπαλά.
Η διαδρομή αυτή είναι από τις λιγότερο γνωστές του Ολύμπου και βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές του. Είναι ένα πολύ όμορφο μονοπάτι με λιγοστούς επισκέπτες και πολύ καλή σήμανση στα περισσότερα σημεία του. Ο περιπατητής στο μέσω της διαδρομής έπειτα από μια έντονη ανάβαση θα φτάσει στη βραχώδη κορυφή του Μπαρμπαλά στα 1850 μέτρα και έπειτα από ένα χιλιόμετρο στην κορυφή Παλαιομονάστηρο που είναι κατά 100 μέτρα υψηλότερη. Στο σημείο εκείνο αξίζει κανείς να κάνει μια στάση, για να απολαύσει τη θέα και να εμπεδώσει ποια ακριβώς πορεία θα εκτελέσει μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Από το σημείο εκείνο φαίνονται οι βόρειες κορυφές του βουνού, η Κόψη Ναούμ και όλη η άγρια πλευρά του Ολύμπου. Από μακρινή απόσταση δεν μπορεί να διακρίνει κανείς πως αυτός ο πετρώδης όγκος έχει μέσα του μονοπάτι που σε οδηγεί στην κορυφή.
Το Παλαιομονάστηρο και στο βάθος η κόψη που οδηγεί στο οροπέδιο
Η κόψη Ναούμ
Είναι πράγματι γεγονός πως όσο αυξάνεται το υψόμετρο, τόσο αλλάζει η μορφολογία του εδάφους και η βλάστηση. Τα χωμάτινο τερέν και η μαύρη πεύκη δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στα βράχια και την χαμηλή βλάστηση των υψομέτρων. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε μπορεί να είναι ανηφορική και να απαιτεί καλή φυσική κατάσταση μέχρι το έκτο χιλιόμετρο, δεν είναι όμως τεχνική. Είναι ένα καθαρό μονοπάτι δίχως επικινδυνότητα που κινείται ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Τα τελευταία δύο χιλιόμετρα μέχρι το οροπέδιο, είναι αρκετά πιο απαιτητικά και σε αρκετά σημεία τεχνικά. Απαιτείται μία τουλάχιστον μέτρια εμπειρία στο βουνό και μια κάποια εξοικείωση με το υψόμετρο. Σε ορισμένα σημεία δε που η κλίση είναι απότομη, από τη μια πλευρά είναι ο βράχος και από την άλλη σχεδόν κάθετη πλαγιά, δεν ενδείκνυται για ακροφοβικούς.
Το πιο απαιτητικό σημείο της διαδρομής, λίγο πριν το τέλος
Έπειτα από οχτώ χιλιόμετρα και ανεβαίνοντας από τα 1000 μέτρα , στα 2700 περίπου, φτάσαμε στο στόχο μας. Εκεί στέκει το εκκλησάκι της Παναγιάς της Κορυφινής που χτίστηκε στην μνήμη τριών ορειβατών που χάθηκαν στη συγκεκριμένη κόψη. Στα λίγα μέτρα ξεπροβάλλει η πίσω πλευρά του καταφυγίου του Γιώσου Αποστολίδη. Χονδρικά η διαδρομή μας δίχως να την πιέσουμε βγήκε στις 5 ώρες. Μια στάση για ένα τσάι και απόλαυση της θέας ήταν απαραίτητη στο καταφύγιο.
Η Παναγία η Κορυφινή
Η παρέα στην πίσω πλευρά του καταφυγίου του Γιώσου Αποστολίδη
Το καταφύγιο του Κάκαλου όπως φαίνεται από του Αποστολίδη
Ουσιαστικά ο στόχος της βόλτας μας είχε επιτευχθεί. Οι πιο έμπειροι της παρέας με πολλά χιλιόμετρα στα μονοπάτια του Ολύμπου έκαναν μία ακόμη διαδρομή του, που την είχαν στο πλάνο χρόνια και ο υπογράφων βρέθηκε σχεδόν από σπόντα σε μια πανέμορφη πεζοπορία, μια εξαιρετική ημέρα στο βουνό. Μας περίμενε όμως και μια κατάβαση, η οποία στο σύνολο της θα ήταν περίπου 20 χιλιόμετρα πορεία.
Ο δρόμος που επιλέξαμε ώστε να επιστρέψουμε πίσω στο σημείο εκκίνησης, ήταν από το οροπέδιο μέσω Σκούρτας, στο καταφύγιο Πετρόστρουγκας και από εκεί στο μονοπάτι που οδηγεί προς το καταφύγιο Κρεβάτια. Το πρώτο σκέλος της διαδρομής ήταν μια εξ’ ολοκλήρου κατάβαση, σε ένα από τα πιο δημοφιλή μονοπάτια του Ολύμπου. Καθώς ήταν Κυριακή αρκετοί πεζοπόροι απολάμβαναν την υπέροχη εκείνη ημέρα στο βουνό. Η ομάδα μας έκανε μια μικρή στάση στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας για τροφοδοσία και συνεχίσαμε για το δρόμο της επιστροφής. Στόχος μας ήταν να επιστρέψουμε στο καταφύγιο Κρεβάτια μέσω ενός σηματοδοτημένου μεν, αλλά όχι πολυπερπατημένου μονοπατιού.
Η διαδρομή κατάφυτη και υπέροχη. Κινούμασταν στα υψόμετρα από 2000 μέχρι 800 μέτρα. Από τη μία είχαμε τη σωματική κόπωση και από την άλλη νιώθαμε τόσο ευλογημένοι που βρισκόμασταν σε έναν τέτοιο τόπο. Ίσως η διαδρομή προς τα τελευταία χιλιόμετρα να έμοιαζε ατελείωτη, όμως η φυσική ομορφιά μας αποζημιωνε. Μια τελευταία στάση στο ρέμα της Αγίας Κόρης για λίγο γάργαρο νερό ήταν απαραίτητη. Πλέον μας απέμειναν ελάχιστα χιλιόμετρα μέχρι να αντικρίσουμε όλο χαρά το καταφύγιο Κρεβάτια λίγο πριν το σούρουπο.
Ο απολογισμός της ημέρας. Περίπου 12 ώρες στα μονοπάτια, σχεδόν 28 χιλιόμετρα και 2400 μέτρα θετικών υψομετρικών διαφόρων. Καθόλου άσχημα.
Το παραπάνω κείμενο είναι μια περιγραφή της διαδρομής που ακολούθησε μια πενταμελής παρέα, εκ των οποίων κάποιοι είχαν αρκετή και κάποιοι μεγάλη εμπειρία στο βουνό. Υπήρχαν τα δορυφορικά στίγματα της διαδρομής και ο απαραίτητος εξοπλισμός και η τροφοδοσία για μια τέτοια πεζοπορία. Σαν ο λιγότερο έμπειρος της παρέας, θα συνιστούσα να γνωρίσουμε και τα όχι τόσο περπατημένα μονοπάτια του βουνού, ώστε να κρατηθούν ανοιχτά και να εξερευνήσουμε τη λιγότερη θεατή πλευρά του Ολύμπου. Πάντοτε με συνοδεία ειδικευμένων ή έστω έμπειρων ορειβατών.
Καλά βουνά να έχουμε.
Τα αγριόγιδα του Ολύμπου. Rupicarpa rupicarpa balcanica
Οι αφανείς ήρωες των καταφυγίων
Ίσως η αγαπημένη μου θέα
Ο υπογράφων
